Van de auteur: Dit artikel is een voortzetting van mijn gedachten uiteengezet in het vorige artikel over het onderwerp “Hoe begin ik met het ondernemen van actie? Uitstelgedrag en luiheid.” Hier behandel ik het onderwerp van de kunst van het nemen van kleine stappen richting een groot doel. Ik breng interessante metaforen en observaties. Ik vat dit artikel samen met een heel mooi en diep gebed van Antoine de Saint-Exupéry. Veel leesplezier! Het eerste dat in verband met dit onderwerp in je opkomt is de Frank Oz-film 'What About Bob?' (Engels: Hoe zit het met Bob?). De hoofdpersoon Bob Wiley, gespeeld door de briljante acteur Bill Murray, kwam naar zijn eerste afspraak met een nieuwe psychotherapeut, Dr. Leo Marvin (Richard Dreyfuss), en hoorde dat hij op vakantie ging en niet meteen met psychotherapie met hem kon beginnen. Maar de dokter gaf de bezoekende patiënt zijn nieuwe boek ‘Baby Steps’ terwijl de eerste rustte. Kleine stapjes richting een groot doel. Bob volgde letterlijk het advies van de dokter en begon overal met ‘babystapjes’ naar toe te lopen. Dit is een zeer anekdotische situatie, maar het heeft een diepe betekenis. Om je doel te bereiken, moet je er letterlijk met ‘babystapjes’ naartoe gaan. Ik zal de volgende metafoor geven over een mammoet (of een olifant). De holbewoner ving een mammoet in een kuil en besloot hem alleen op te eten. Maar als hij het in één keer probeert op te eten, zal hij zeker buikpijn krijgen, of het zal braken veroorzaken (zoals de oude Romeinen vaak deden na een ander hedonistisch feest), en misschien nog erger: sterven door te veel eten. Daarna zal er niet meer zoveel enthousiasme zijn om een ​​nieuwe mammoet te vangen. Aan de andere kant kun je de mammoet stuk voor stuk opeten. De ene keer - een heerlijke poot, de volgende keer - een nekhaasje, enzovoort, van de romp tot het puntje van de staart totdat er alleen slagtanden en botten overblijven. Helaas beschikten primitieve mensen niet over moderne koelkasten om grote karkassen van gevangen dieren op te slaan, en de hele kudde moest olifanten eten tot de volgende jacht. Door een mammoet stuk voor stuk te eten, kun je elk deel ervan grondig verteren en voor jezelf gebruiken. In deze metafoor hebben we het over het stellen van doelen, het correleren van iemands sterke punten en capaciteiten met de taak en het gestelde doel. 'Mozart' in de wereld van de psychologie, Lev Semenovich Vygotsky, introduceerde het concept van 'zone van naaste ontwikkeling' toen hij nadacht en sprak. over de ontwikkeling van kinderen. Wat het is? Vygotsky bedoelde met deze term de relatie tussen het leerproces en de mentale ontwikkeling van het kind. Elk kind heeft, omdat het zich op zijn eigen ontwikkelingspunt bevindt, al vaardigheden verworven in de vorm van automatisme. Voor hem is dit een vertrouwde en comfortabele situatie. Elke volgende taak moet binnen de mogelijkheden van een zich ontwikkelend kind vallen. Een volwassene helpt bij het omgaan met nieuwe moeilijkheden (helpt, niet voor hem!). Als je de taak meer geeft dan de capaciteiten van het kind, zal hij het niet aankunnen en zal hij hoogstwaarschijnlijk een tijdje "afsluiten" van zoekactiviteiten. Als je een taak geeft die gemakkelijk genoeg is, zal het kind deze snel voltooien en op hetzelfde ontwikkelingspunt blijven als waar hij was. Het is juist de zone van de naaste ontwikkeling die wordt bepaald door de inhoud van de taken die het kind nog niet alleen kan oplossen, maar wel kan oplossen in gezamenlijke activiteiten met een volwassene. Wat voorheen onmogelijk was om op eigen kracht te verwezenlijken, wordt een gewoonte en verandert in een nieuw automatisme. Als volwassene behoudt ieder van ons dit plan en dit ontwikkelingspatroon. Jonge acteurs die nog aan theaterinstituten en scholen studeren, krijgen bijvoorbeeld geleidelijk acteervaardigheden onder de knie. In dit geval helpen de cursusmeesters ook om geleidelijk moeilijkheden te overwinnen, waardoor het acteerkarakter van elke student zichtbaar wordt. Ze leren de activiteit stap voor stap. Eerst maken ze schetsen van dieren, objecten en schetsen voor de herinnering aan fysieke handelingen en sensaties (afgekort PF&O). Daarna gaan ze over op studies van afzonderlijke organische stilte, vervolgens op organische stilte in paren en vervolgens op improvisatiestudies met woorden. Vervolgens maken ze diverse fragmenten over klassieke werken uit binnen- en buitenland