Het is heel moeilijk om aan jezelf toe te geven dat je geen kracht hebt. Om de een of andere reden lijkt het erop dat dit het einde is. Iedereen zal zich afkeren, afwijzen en niet accepteren. Wie heeft jou zo'n zwakkeling nodig? Ja, en je zult zelfmoord plegen. Hoe is het mogelijk om moe te worden als je je niet eens hebt ingespannen? Hoe kun je stoppen als alles om je heen al is, maar ik nog niet? Hij is zo luidruchtig, goed geproduceerd, zelfverzekerd en veroordelend. Met veel argumenten en klinkt zeer plausibel. Je kunt je nergens voor hem verbergen. Veel motivatie levert het echter niet meer op. En ergens diep van binnen wil ik huilen. Omdat het pijn doet door zo'n stijfheid. Het doet pijn om altijd extreem te zijn. Het doet pijn om geen recht op gevoelens te hebben. Het is pijnlijk om een ​​tweede en derde wind in jezelf te zoeken, terwijl het al duidelijk is dat die er niet is. En dus wil ik stiekem dat iemand medelijden heeft en accepteert, steunt en niet oordeelt. Omdat ik echt moe ben. Omdat ik geen kracht heb. Want de laatste keer dat ik op vakantie ging was twee jaar geleden, maar ik kan me niet echt herinneren wanneer. Omdat ik al in de war ben in eindeloze to-do-lijsten, en mijn agenda uit zijn voegen barst. En je wilt je nog steeds aanmelden voor een zwembad of een massage, maar ooit over een paar weken, een maand, twee... Van vermoeidheid kun je 's ochtends nauwelijks opstaan ​​​​en op de een of andere manier een liter koffie in jezelf gieten wil gaan huilen. Je lichaam doet pijn, je rug doet pijn, je hoofd doet pijn en 's avonds voordat je naar bed gaat, kun je gewoon niet ontspannen. Uitgeput. Je huilt. Pijn doen. Je huilt. Pas op dit moment schijn je te begrijpen dat vermoeidheid reëel is. Dat de hulpbron werkelijk op nul staat. En dit kan niet worden genegeerd. En nu is dit het belangrijkste in het leven. Want als er geen gezondheid is, zijn er ook geen zaken meer of wat dan ook. Je huilt. Je huilt. Je huilt. Je laat los met angst. Lossen. Je bent verrast als je ontdekt dat de wereld niet instort omdat je moe bent. Alles wordt op de een of andere manier verwerkt en opgelost, terwijl jij weer op krachten komt. Niemand draait zich om. Het leven gaat. Jij kalmeert. Tranen drogen op. Waar een aanklager is, is altijd degene verborgen die pijn doet. En als we zijn pijn zien, horen, begrijpen en accepteren, kunnen we levens veranderen.