Labyrinten van hechte relaties Er is nauwelijks iemand in de moderne wereld die niet bekend was met het concept van ‘intimiteit’. We groeien allemaal uit relaties, als we geluk hebben – goed, als we minder geluk hebben - slecht. De behoefte aan intimiteit is een fundamentele menselijke behoefte. En waarschijnlijk is de manier waarop iemand met intimiteit omgaat de manier waarop hij zijn leven opbouwt. Helaas zijn er niet veel mensen voor wie intimiteit alleen wordt geassocieerd met vreugde en geluk. Er zijn aanzienlijk meer mensen die bij het benaderen van een partner onbewust in de wereld van kindertrauma's en -ervaringen duiken, waar het kind met een enorme behoefte aan warmte en acceptatie klein en afhankelijk is, en de ouders groot en vaak koud. Nu zal een persoon bij elke toenadering vreugde en angst voelen, en tegelijkertijd angst. En al deze gevoelens zullen bij elke ronde van openhartigheid met ongeveer dezelfde intensiteit toenemen. Iemand die de ervaring van onderdrukking (in één scenario) in een nieuwe relatie heeft ervaren, zal een grotere afstand tot zijn partner opbouwen. Hij zal zeer attent en gevoelig zijn voor alles wat zou kunnen wijzen op een overtreding van zijn grenzen. Of ze besluiten helemaal niet dichterbij te komen. Dit is een tegenafhankelijkheidsreactie. In een ander scenario verkeert een volwassene in de illusie dat zijn partner hem zal geven wat zijn ouders hem niet hebben gegeven. En aangezien de kennis over iemands identiteit (wie ben ik?) fragmentarisch is, is het dus de partner die een speciale betekenis heeft, nu moet hij verantwoordelijk zijn voor de toestand, het comfort en de veiligheid van de 'naaste' persoon. Gevoelens van woede, irritatie en ontevredenheid zijn taboe. Elke situatie die de fusie bedreigt, wordt door beide partners zeer pijnlijk ervaren. De ander zat ooit als kind vast tussen het verlangen naar onafhankelijkheid en de zoektocht naar steun van zijn moeder (of een andere belangrijke persoon). Hij snelt tussen twee palen: hij doet een stap naar de ander toe, en daardoor bang duwt hij hem weg of rent terug. En zodra hij veilig is, ervaart hij angst over zijn eenzaamheid. En opnieuw, omdat hij behoefte heeft aan steun, gaat hij eropuit om het scenario nog een keer te herhalen. De derde heeft ooit voor zichzelf besloten dat je alleen steun en warmte kunt krijgen als je het verdient (met een reden!). Vanaf dat moment wordt zijn leven opnieuw vormgegeven volgens het patroon van iemand anders. Hij zal een pad kiezen waarbij hij op elke meter veel moeite zal doen om nodig, belangrijk, onmisbaar te zijn. En hij zal zeer gevoelig zijn voor zelfs het geringste teken van afnemende aandacht, om beledigd te raken, maar hij zal zelfs nog meer doen. Dit is ook een vork van tegenstrijdigheden, waarbij dezelfde persoon controleert, ondersteunt, hyperfunctioneel is en tegelijkertijd afhankelijk is van, en ondersteuning nodig heeft. Hoeveel van deze scenario's zijn er waar de meesten van ons naar leven? Er zijn er evenveel als er mensen zelf zijn. De scenario's zijn zeer individueel en komen alleen overeen in algemene kenmerken, omdat ieder van ons een uniek ontwikkelingspad doorloopt en welke draad in de structuur van ons bestaan ​​terechtkomt, hangt alleen van ons af. We hebben allemaal dezelfde dingen nodig (warmte, genegenheid,...). steun, participatie, soms medelijden), maar voor “deze” definieert iedereen totaal verschillende betekenissen. Helaas komt het zo vaak voor dat we in de labyrinten van relaties veel opgeven, ergens in teleurgesteld raken en iets verliezen. Daaropvolgende relaties zijn aanzienlijk verarmd qua gevoelens en zijn gevuld met ervaringen uit eerdere relaties en trauma's..