Wie verstopt zich onder het bed? De kindertijd is misschien wel de moeilijkste tijd in het leven. Je moet groeien en ontwikkelen en je aanpassen aan de eisen van het leven. Als je niet hebt geleerd en je niet hebt aangepast, betekent dit dat je bent uitgestorven. Niet per se letterlijk, maar zeker in sociale zin. Je kunt onder de trede van de sociale ladder vegeteren. In dit bericht zal ik proberen enkele situaties te beschrijven waarin moeders, net als vaders, langzaam een ​​angstig kind creëren - een toekomstige neurotische volwassene. Je zult verbaasd zijn hoe gemakkelijk en onmerkbaar dit gebeurt, en alleen dankzij goede bedoelingen. Elk levend organisme is bezorgd over het behoud van zijn welzijn. De ouder heeft ook een dubbele last - over zichzelf en het nageslacht! Angst is een beschermende reactie van het lichaam die het vecht- of spaarprogramma in gang zet. Maar de angst blijft als een vloeibare waas rond onze gedachten en ledematen hangen en fluistert dat er weer niets zal lukken. Angst is specifiek: ik zie een object dat mij bedreigt, dit kan mij zelfs mobiliseren, maar angst desorganiseert mij alleen maar. Angst hangt nauw samen met de angst in het donker: ‘Ik zie geen gevaar, maar het is er wel ergens.’ Het is normaal dat het zwakke lichaam van een kind bang is voor het onbekende, vooral voor degenen die zich in het donker verstoppen - de duisternis is immers van nature vol van het onbekende. Maar het ergste is als er geen volwassene in de buurt is, met een krachtige zaklamp in de hand, die kan aantonen dat daar niets gevaarlijks is. Wanneer een ouder vol angsten is of een leegte van onverschilligheid met zich meedraagt, wordt het kind alleen gelaten met zijn angst. Een hoog niveau van angst kan worden vergeleken met een klap op het hoofd. Een dergelijke angst verhindert je om te leren, vernauwt de waarneming, schaadt het geheugen, enzovoort, met andere woorden, verhindert je om op te groeien. Lichamelijk groeiend blijft een mens een klein, bang of erger nog, verbitterd van angst, kind. Als het kind niet het gevoel van veiligheid heeft gekregen dat hij zo nodig heeft, zal het als neurotische volwassene ernaar streven om niet aandacht te krijgen vanwege de behoefte aan intimiteit en onderlinge samenwerking, maar om aan de behoefte aan veiligheid te voldoen. Om van het gevoel van eenzaamheid af te komen, zal hij knuffelen met een persoon van wie hij niet eens houdt, zodat hij niet zo bang zal zijn alleen! De meeste van onze beschermende gewoonten worden gevormd in de vroege kinderjaren, maar hun lijst kan uitbreiden en gevaarlijke hobby's, alcohol of drugs toevoegen. En dat allemaal alleen maar om de spanning van angst te verminderen, althans voor een korte tijd. Zo wordt de cirkel gesloten: de spanning neemt een beetje af, en dan sluipt de angst weer naar binnen. Echte angst kan worden overwonnen door te bereiken wat de zintuigen voor onmogelijk hielden. Hoe zit het met angst? Wie zal ons tegen onszelf beschermen? Populaire wijsheid zegt: “De redding van verdrinkende mensen is het werk van de verdrinkende mensen zelf.” Hoe anders!? Dit zijn tenslotte al onze gevoelens, ook al zijn dit angsten waarmee onze ouders ons hebben beloond. Gevoelens kunnen niet worden verslagen. Het lijkt ons dat we iets in onszelf zullen overwinnen door er niet langer over na te denken - we zullen het uit het bewustzijnsveld duwen. Maar op het meest ongelegen moment sluipt er een plakkerig gevoel van onzekerheid binnen. En dan beginnen we te begrijpen dat we ons niet kunnen verbergen voor pijn, noch in de slaap, noch in alcohol. Het is onmogelijk om je verleden te veranderen, je kunt alleen je houding ertegenover veranderen, en de manieren om dit te doen zijn anders, tijdelijk en effectief. Toch wil ik eindigen met een positieve noot. Ik denk dat kraamklinieken binnenkort een bordje op hen zullen hebben: “Let op kinderen! Instructies niet inbegrepen." Veel succes voor iedereen in het leven en het beschermen van de jongere generatie tegen wat hen te wachten staat in de toekomst!