Vervolg van de serie “Hoe praat je met kinderen over...”. Het onderwerp kindermishandeling is zo pijnlijk dat het heel moeilijk is om rustige instructies te schrijven. Maar je moet weten waarom – ik zal het hieronder opsommen. Eerst enkele disclaimers.1. Ik gebruik het woord ‘misbruik’, een vertaling uit het Engels, en niet ‘geweld’ – omdat er in de Russische taal nog geen adequaat equivalent voor misbruik bestaat. Het is het agressieve fysieke, emotionele of seksuele gebruik van een andere persoon, tegen zijn wil of vanwege zijn onvermogen om geïnformeerde toestemming te geven. Misbruik omvat alle mogelijkheden voor agressief gebruik: corruptie, belediging, geweld. In deze handleiding wordt een deel van het misbruik onderzocht: seksueel misbruik jegens kinderen, seksueel misbruik van kinderen.2. Het is niet normaal dat een volwassene zich seksueel aangetrokken voelt tot kinderen en tieners die op kinderen en tieners lijken (en niet op volwassen volwassenen). Als u dergelijke impulsen of verlangens in uzelf voelt en u zich zorgen maakt over de onbeheersbaarheid ervan, moet u maatregelen nemen om de realisatie ervan te voorkomen. Zoek bijvoorbeeld op internet naar literatuur over dit onderwerp of ga naar psychotherapie. Daar kun je mogelijke oorzaken onderzoeken, verwondingen behandelen (indien aanwezig) en leren jezelf onder controle te houden op manieren die veilig zijn voor anderen.3. Ik steun het concept van “samaduravinovat” in geen enkele vorm en ik raad u dat ook niet aan. Daarom kunnen alle discussies over provocaties van de kant van kinderen, over hun onweerstaanbare seksualiteit, over ‘valse herinneringen’ en laster door gemene kinderen jegens hun ouders het beste op andere plaatsen worden gevoerd, en niet hier. De praktijk leert dat veel voormalige slachtoffers dergelijke teksten lezen; een dergelijke verschuiving van verantwoordelijkheid is contratherapeutisch, en ik vind het belangrijk om ervoor te zorgen dat deze in mijn ruimte niet bestaat. Bedankt voor uw begrip. Waarom is het nodig om met kinderen over dit onderwerp te praten? Er waren veel opmerkingen over de vorige handleiding 'Hoe praat je met kinderen over seks', zoals: oh, nou, waarom worden de kinderen bang? , of beschadigd raken, of iets anders. Waarom zou je je druk maken, het kind komt er zelf achter, er is voor alles een tijd. Wat misbruik betreft, er is eenvoudigweg geen veilige tijd voor het kind om er ‘op de een of andere manier zelf’ achter te komen. Hij kan leren van zijn eigen ervaringen (wat uiteraard geen enkele ouder wil), of van zijn ouders, of helemaal niet. Kinderen praten er onderling niet over, omdat degenen die het goed doen zich niet kunnen voorstellen dat dit mogelijk is. En degenen die ervaring hebben met seksueel misbruik zijn getraumatiseerd en onderdrukt door schaamte. Helaas praten volwassenen hier ook niet veel over – met vrienden, in groepen, op ouderforums en in de samenleving in het algemeen. Ik denk dat dit gebeurt omdat elke ouder veel onaangename gevoelens heeft, zelfs bij de gedachte dat zoiets met een klein kind zou kunnen gebeuren. Mensen zijn zo bang voor deze gedachte dat ze er natuurlijk nooit meer over willen nadenken. Toch zal het waarschijnlijk nodig zijn om dit ongemak en de samenzwering van de stilte te overwinnen. Onze kinderen kunnen zichzelf niet op eigen kracht tegen misbruik beschermen – vanwege leeftijdsgebonden misverstanden over veel processen, fysieke zwakte, onvolwassenheid van het ego en afhankelijke positie. Wij zijn degenen die groter en sterker zijn, en hoewel we ze geen 100% bescherming kunnen bieden, kunnen we hun risico's aanzienlijk verminderen en ook de kans vergroten dat er na het eerste incident hulp wordt ontvangen (en überhaupt wordt ontvangen). Ik zal hier alle bekende statistieken over seksueel misbruik van kinderen presenteren. Er zijn er veel, en ze zijn gemakkelijk te Googlen. Ik zal mij beperken tot de cijfers die mij persoonlijk belangrijk lijken: - het algemene risico voor kinderen is 10-25% (volgens verschillende bronnen), voor jongens is het ongeveer 30% lager dan voor meisjes; ” Het aantal kinderen neemt bijna drie keer toe; - in 37% van de gevallen is de misbruiker lid van de familie van het kind; - het risico op seksueel misbruik voor een kind is vier keer hoger dan het risico om onderweg door een auto te worden aangereden ;- de leeftijd met het hoogste risico in de groep kinderen onder de 12 jaar is 4 jaar; kinderen lopen hetzelfde risico, of er zijn subgroepen waarin dit voorkomthoger? Er zijn veel onderzoeken hierover; er zijn factoren geïdentificeerd die de risico's voor kinderen vergroten (de gegevens zijn afkomstig uit 7 verschillende beoordelingen): - Slechte relaties in het gezin (kilheid, conflicten, gebrek aan een vertrouwenssfeer, enz.); in de familie, in incl. niet gericht op het kind; - Familiepraktijk van het negeren van de behoeften en persoonlijke grenzen van het kind (dit omvat onder meer het “knijpen” van kinderen door volwassenen tegen hun wensen in, evenals een strikte patriarchale hiërarchie in het gezin); Psychische aandoeningen en psychische problemen bij kinderen (de risico's nemen drie keer toe, zoals al vermeld) - Weesschap of vroegtijdig verlies van een van de ouders (de risico's zijn groter voor meisjes als dit de moeder is, voor jongens - als de vader) - Alcoholisme van een van de ouders, die begon in de kindertijd van het kind (de risico's zijn groter voor meisjes als dit de moeder is, voor jongens - als de vader) - Ernstige psychische aandoening van een van de ouders; De onderzoekers omvatten naast persoonlijkheidskenmerken zoals narcisme ook constant werken tot diep in de nacht, gescheiden leven van het kind, enz.). het wereldbeeld van het kind; 2) kwetsbaarheid van het ego als gevolg van iets externs (trauma, verlating, psychische aandoening, handicap) 3) ontoegankelijkheid van de dichtstbijzijnde volwassene (bijvoorbeeld zijn fysieke afwezigheid). dood; of ontoegankelijkheid voor nauw contact; Bovendien, hoe eerder de leeftijd waarop het verscheen, hoe groter, naar mijn mening, het risico) – alle drie de factoren zijn tot op zekere hoogte aanwezig. Maar zelfs één is genoeg om een ​​kind in gevaar te brengen. Ik zou één punt voor gevoelige en kwetsbare ouders meteen willen verduidelijken. Als uw kind bepaalde risicofactoren heeft, betekent dit geenszins dat u als ouder ergens de schuld van heeft. En dit betekent niet dat er zeker sprake zal zijn van misbruik. Dit gaat alleen over welke patronen psychologen die aan dit onderwerp werken vandaag de dag hebben kunnen volgen. Niet in alle gevallen kunnen deze factoren worden weggenomen of verminderd. Wat u kunt doen, is u hiervan bewust zijn en meer aandacht besteden aan dit onderwerp wanneer u met uw kinderen over veiligheid praat. Het is de moeite waard om te begrijpen dat open statistieken slechts datgene zijn wat uiteindelijk bekend werd; er is reden om aan te nemen dat niemand ooit iets van een groot aantal gevallen zal weten. Kinderen zijn in de regel bang voor de reactie van volwassenen en zijn bang dat het nog erger zal zijn; ze weten niet echt hoe ze moeten uitleggen wat er met hen is gebeurd; en ze geloven vaak in wat de misbruiker hen vertelde - in de normaliteit van wat er gebeurt en in de noodzaak om 'een geheim te bewaren'. Dit alles klinkt naar mijn mening te deprimerend om het onderwerp te negeren en onwetend te blijven van de realiteit, en laat daar ook kinderen achter. Laten we dus eens kijken wat wij als ouders kunnen doen. Het gesprek starten De algemene aanbeveling is dat het raadzaam is om het gesprek te kaderen rond het idee van veiligheid (en het gebruik van dat woord) in plaats van ‘informatie te geven over misbruik’. Op deze manier maak je het kind niet bang of ongerust. Precies hetzelfde als bij gesprekken over seks, heb je nodig: - ouders, als er twee zijn, zijn het onderling eens over de hoofdpunten van het gesprek en vergelijken versies; - vertel niet meteen alles wat je weet - verdeel het in delen - blijf binnen het kader van de verhelderende vragen van het kind - wees bereid om het gesprek voort te zetten wanneer het kind dat wil (behalve in sociaal onaanvaardbare situaties). verschillen met gesprekken over seks zijn als volgt: - je kunt dit gesprek zelf beginnen; - het is beter om dit niet in de nasleep van een bepaalde situatie te doen, maar vanuit een emotioneel kalme en vredige "plek" (uitzonderingen zijn scènes in films of uit het leven dat het kind duidelijk veel stress geeft); - het wordt niet aanbevolen om eufemismen te gebruiken om de geslachtsdelen of intieme delen te benoemen, het is beter om de voorkeur te geven aan gewone namen om dit te vermijden;misverstanden bij het vertellen van een andere volwassene over iets dat is gebeurd, of in een dialoog met een potentiële misbruiker; - u moet niet met uw kind naar Google of YouTube gaan voor aanvullende informatie, omdat de zoekresultaten kinderporno of gewelddadige foto's kunnen bevatten ? De minimumleeftijd is vanaf 2 jaar, dat wil zeggen wanneer het kind de verschillen tussen ‘vriend en vijand’ begint te begrijpen en leert hoe de wereld om hem heen functioneert. De optimale leeftijd is 8-12 jaar. Handige situaties om een ​​gesprek te beginnen: - een kind wassen; - de dag na een routinematig medisch onderzoek bij een kinderarts of na het samen naar bed gaan; waarover ze gewoonlijk praten (bijvoorbeeld tijdens familiebijeenkomsten na het werk of op school, de hond uitlaten, reizen van/naar school, enz.). Wat te zeggen1. Lichaamsdelen Vertel uw kind dat hij geslachtsdelen van het lichaam heeft die mensen gewoonlijk met ondergoed bedekken. Laat zien waar ze zijn en geef ze een naam - net zoals je de rest van het lichaam laat zien en benoemen: ogen, oren, armen, benen. Waarom is het belangrijk om echte namen te gebruiken (penis/lid, perineum, vagina/vagina, borsten)? Omdat het kinderen niet alleen de juiste woorden geeft om te praten over wat hen al is overkomen, maar ook voor situaties waarin er iets ongemakkelijks gebeurt, en om te stoppen moeten ze aangeven wat het precies is, en er ook voor zorgen dat iedereen het begrijpt Het is belangrijk om kinderen niet alleen over hun lichaam te vertellen, maar ook het noodzakelijke minimum over de anatomie van het andere geslacht - omdat de misbruiker helaas van elk geslacht kan zijn.2. Situaties Over het algemeen is het zinvol om het idee van ‘veilige’ en ‘onveilige’ aanrakingen en situaties te introduceren. Het is beter om deze woorden te gebruiken in plaats van woorden als ‘slecht’/‘goed’, omdat het geen kwestie is van prettig of onaangenaam, zoals een kind misschien denkt. De aanrakingen van een arts tijdens een onderzoek zijn bijvoorbeeld niet altijd prettig, maar zijn meestal veilig in termen van mogelijk seksueel misbruik. Noem veilige situaties waarin de geslachtsdelen van een kind zichtbaar kunnen zijn en iemand ze kan zien. Het algemene idee hier is dat een andere persoon deze delen van het lichaam van het kind ALLEEN mag aanraken en zien als dit om gezondheids-, veiligheids- of reinheidsredenen noodzakelijk is. Voorbeelden: baden, naar de dokter gaan, zonnebrandcrème aanbrengen. Dit geldt voor ELKE andere persoon: ouders, familieleden, leraren, kindermeisjes, artsen, mannen en vrouwen, en zelfs oudere kinderen. De veiligheidsregel is altijd van toepassing, ongeacht of deze bekend is of niet. Maar zelfs in gezondheids- en reinheidssituaties heeft een kind, als het zich ongemakkelijk voelt of pijn heeft, het recht om te zeggen ‘stop daarmee’ en zijn ouders onmiddellijk op de hoogte te stellen. . Als het gesprek bijvoorbeeld tijdens het baden in de badkamer plaatsvindt, kunt u het kind onmiddellijk een voorbeeld van veilige aanraking laten zien: laat een spons of hand lopen en help hem met wassen. Je kunt hem vragen hoe hij zich voelt, of hij kalm is, of hij het leuk vindt. Dit is nodig zodat het kind het verschil kan voelen als hij met een misbruiker te maken krijgt, en een ‘onveilige’ aanraking onmiddellijk kan herkennen aan de verschillen in zijn gevoelens. Wat betreft onveilige aanrakingen is het belangrijk om te zeggen dat er dingen zijn dat mag een kind nooit worden aangedaan. En als iemand ze doet of vraagt ​​om ze te doen, moet je nee zeggen. Voorbeelden: - uw handen in de onderbroek of onder de kleding van een kind steken; een kind vragen zijn/haar geslachtsdelen aan te raken; het uittrekken van de kleding van een kind, vooral ondergoed; om niet de indruk te wekken dat seksueel genot bij kinderen (inclusief masturbatie) op zichzelf verkeerd of beschamend is. Het probleem begint wanneer iemand anders ze voor seksuele doeleinden gebruikt. Naarmate kinderen ouder worden, kun je met ze praten over situaties waarin de regels voor veilig aanraken niet langer van toepassing zijn en het mogelijk wordt om al het bovenstaande op een wederzijds consensuele manier te doen om seksueel contact te krijgen.plezier.3. Privacy en grenzen Vertel uw kind dat zijn geslachtsdelen speciaal zijn. Het is hier belangrijk om niet de indruk te wekken van een taboe of iets vies dat verband houdt met de geslachtsorganen. In plaats daarvan is het beter om te zeggen dat deze lichaamsdelen alleen voor het kind zelf zijn, en voor niemand anders. Mensen vragen toestemming als ze speelgoed of spullen van iemand anders willen meenemen omdat het niet van hen is. Het lichaam van elke persoon is ook van niemand anders dan van hemzelf, en de intieme delen van het lichaam zijn heel bijzonder. Andere volwassenen kunnen het kind alleen helpen het schoon te houden, het indien nodig te behandelen en voor zijn veiligheid te zorgen (zie situaties hierboven). ”, nodigt het kind uit om zijn intieme delen van het lichaam aan te raken, “…… dit is absoluut onaanvaardbaar, zelfs als deze persoon een familielid is. Je moet je ouders dit meteen vertellen. Leer je kinderen (en respecteer jezelf) dat ze vanaf zeer jonge leeftijd het recht hebben om de toegang tot hun lichaam te controleren. Deze houding is in tegenspraak met wat we vaak tegen kinderen zeggen: je moet volwassenen gehoorzamen en je moet veel verdragen. Het is belangrijk om hier het evenwicht te bewaren: je moet gehoorzamen, maar het lichaam van het kind is zijn lichaam en dat van niemand anders; niemand kan hem tegen zijn wil een ongemakkelijk gevoel geven. Het is erg belangrijk dat kinderen in dergelijke situaties ‘nee’ kunnen zeggen tegen iemand anders. Daarom moet u uw kind bijvoorbeeld niet dwingen een van uw vrienden of familieleden te kussen of te knuffelen als hij dat niet wil. Leg uw kind uit dat hij iedereen die hij kent mag knuffelen of kussen als hij dat wil, maar dat alleen hij zelf kan beslissen of hij dit zal doen. En als een volwassene een kind dwingt iets te doen wat het kind niet wil, kun je altijd 'nee' zeggen en dat is normaal. Je kunt je kind opties leren over hoe hij precies 'nee' kan zeggen: - 'Dat doe ik niet praat hierover met andere mensen” - “Ik wil niet zo aangeraakt worden” - “Ik wil dit niet doen” - “Ik voel me slecht, stop” - “ga weg van mij, verlaat mij.” Je kunt ook non-verbale manieren leren om weigering te uiten: je hoofd schudden, weglopen of wegrennen, je handen van jezelf verwijderen, je handen niet geven. Een andere optie is om vragen en antwoorden te spelen over typische situaties: wat zeg je als iemand die je niet kent op de speelplaats naar je toe komt en zegt dat hij een hond in de auto heeft? Wat als iemand die je kent je vraagt ​​je kleren uit te trekken en zegt dat het een geheim is? Hoe reageer je als iemand je geld aanbiedt om iets te doen wat je niet wilt doen? Leer je kinderen om op hun intuïtie te vertrouwen, en niet alleen op de beslissingen van volwassenen. Dan zullen ze in staat zijn mensen te vermijden die intuïtief onaangenaam en mogelijk gevaarlijk voor hen zijn. Het is noodzakelijk om het kind te laten begrijpen dat als hij zich ongemakkelijk voelt bij iemand, zelfs als er niets is gebeurd en er geen reden is voor onaangename gevoelens, hij het recht heeft om naar zijn innerlijke stem te luisteren en niet alleen gelaten te worden met deze persoon. Hij kan bijvoorbeeld weggaan en de kamer verlaten. Ook al lijkt het onbeleefd voor een volwassene, het is belangrijk om het kind gerust te stellen dat hij hiervoor niet gestraft zal worden. Veiligheid is belangrijker dan beleefdheid.4. Geheimen: Misbruikers vertellen kinderen meestal dat wat er is gebeurd geheim is en dat ze het aan niemand mogen vertellen, vooral niet aan hun ouders. Het is dus van cruciaal belang om alles te verduidelijken wat betrokken is bij het vertellen van dergelijke ‘geheimen’. Leg uw kind uit dat een geheim ophoudt een geheim te zijn als het degene die het moet bewaren kwelt, beangstigt of verwondt. Dergelijke geheimen worden uit het mysterie verwijderd en het wordt mogelijk om ouders of andere vertrouwde volwassenen te vertellen om het lijden te stoppen. Bovendien is iedereen die wil dat zijn kinderen iets geheimhouden voor zijn ouders heel vreemd en moet aan de ouders worden verteld. Misbruikers vertellen hun minderjarige slachtoffers ook vaak dat niemand hen zal geloven en dat ze zich schuldig en beschaamd zullen voelen over wat er gebeurt . En kinderen geven zichzelf natuurlijk de schuld en nemen de verantwoordelijkheid voor alles wat er in hun leven gebeurt. Zorg er daarom voor dat u uw kind vertelt dat u hem onmiddellijk zult geloven als hij erover praatdat iemand hem iets slechts heeft aangedaan. Je kunt het hem niet kwalijk nemen, en nadat hij het verhaal heeft verteld, zal hij zich niet nog slechter voelen. Zorg ervoor dat uw kind niet bang is dat hij u van streek zal maken of bang zal maken met het verhaal, en vertel hem dat het erg belangrijk voor u is om alles wat hem bezighoudt met hem te bespreken gebeurt” ziet er als volgt uit: - als er iets gebeurt - er is iets ergs gebeurd, moet u het aan een volwassene vertellen die u vertrouwt, en blijven vertellen totdat iemand het hoort en helpt - u moet een lijst maken van 3-4 volwassenen aan wie u kan met zo'n verhaal gepaard gaan - niet alleen ouders, want die zijn misschien niet beschikbaar - jij bent niet verantwoordelijk voor wat er is gebeurd; Degene die ouder is (volwassene of tiener) antwoordt altijd. In het Engels zijn er vijf van deze regels, en ze zijn verzameld in de afkorting PANTS. Onderstaande foto toont: 5. Voorbeeldzinnen Hier zijn enkele voorbeeldzinnen die kunnen helpen bij het opbouwen van een communicatie die uw kind kan begrijpen: • Ik wil met u praten over de veiligheid rond uw lichaam. Sommige delen van de lichamen van mensen zijn intiem, dit zijn de delen die we bedekken met een slipje (bh). Je hebt ze ook, ze heten zo-en-zo. Ze worden door niemand gezien en slechts enkele volwassenen kunnen ze aanraken - bijvoorbeeld ik, vader, dokter. • Volwassenen hoeven de intieme delen van het lichaam van kinderen niet aan te raken, behalve in situaties waarin ze kinderen wassen of verzorgen hun gezondheid. Dan is het veilig aanraken. Als een volwassene je vertelt dat het aanraken van de geslachtsdelen van kinderen normaal en goed is, geloof hem dan niet; dat is niet waar. • Er zijn heel verschillende mensen, en sommigen van hen gedragen zich misschien vreemd. Dit kunnen zelfs mensen zijn die u kent. Ze kunnen proberen uw intieme delen van het lichaam aan te raken, waardoor u zich beschaamd, verdrietig, onaangenaam of ongemakkelijk kunt voelen. Deze vorm van aanraking is niet veilig. • De meeste volwassenen raken kinderen alleen op een veilige manier aan, maar er zijn ook volwassenen die dit op een onveilige manier doen. Je moet je ouders zeker over zulke volwassenen vertellen, omdat sommigen van hen ongezond zijn en behandeling nodig hebben. • Een vreemde volwassene kan je vertellen dat dit een spel is, of dat je zulke aanrakingen leuk zult vinden. Dit is niet waar. • Volg nooit vreemden en stap nooit in de auto van anderen, ongeacht wat ze je vertellen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat u wordt gevraagd om naar speelgoed te kijken, of naar een hond, of dat iemand in de problemen zit en hulp nodig heeft. Vertel in dergelijke gevallen eerst mij of de volwassene die met u meeloopt. • Vertel andere volwassenen niet dat u alleen thuis bent. • Als u het gevoel heeft dat er iets mis is, vertrouw dan op dat gevoel en loop weg zeg nee tegen iedereen die je zegt iets te doen wat je niet leuk vindt. Ik zal je altijd steunen. • Als dit gebeurt, is het belangrijk dat je het mij of papa meteen vertelt, zodat wij voor je veiligheid kunnen zorgen. Bedenk eens aan wie je het onder de volwassenen nog meer kunt vertellen als ik of papa er niet zijn? • Het is heel belangrijk om altijd te vertellen dat er iets vervelends met je is gebeurd. Het komt voor dat ze je niet meteen geloven, dan moet je het andere volwassenen blijven vertellen totdat je iemand tegenkomt die gelooft en helpt. • Als een volwassene je iets aandoet dat je niet leuk vindt of vreemd lijkt, vertel het mij dan je vader. We zullen je altijd geloven en je helpen. • Als je twijfelt aan iets wat een andere volwassene je heeft opgedragen, vraag het mij dan, ik zal uitleggen wat je niet begrijpt. • Zelfs als de vreemde persoon die je aanraakt zegt dat je het niet moet zeggen wat dan ook - bijvoorbeeld omdat hij zich slecht zal voelen, of je ouders zich slecht zullen voelen, of hij je iets slechts zal aandoen - dit is allemaal niet waar. Hij misleidt opzettelijk omdat wat hij doet slecht is. Het is niet jouw schuld dat je zo iemand bent tegengekomen, en je moet zo'n geheim niet bewaren. • Het belangrijkste is om het mij of papa te vertellen zodra je de kans hebt. Ik beloof dat ik (wij) ervoor zal zorgen dat je deze persoon nooit meer zult ontmoeten. Conclusie Al deze gesprekken moeten constant, open en zo informeel mogelijk zijn. Wanneer.