Complementair huwelijk: psychologisch portret van partners In partnerschappen willen we vaak bereiken wat we hebben gefaald in de liefde voor onze ouders. Maar dit zal niet gebeuren als de stroom van liefde voor onze ouders dat doet B niet eerst stromen. Hellinger In een vorig artikel beschreef ik de kenmerken van complementaire huwelijken. Het doel van dit artikel is om een ​​psychologisch portret te schetsen van de partners die dergelijke huwelijken aangaan. Omdat het gebruikelijk is dat partners in complementaire huwelijken codependente relaties creëren, zal ik ze in dit artikel codependent noemen. Laten we eens kijken welke psychologische kenmerken kenmerkend zijn voor partners in complementaire huwelijken? Dominante behoeften In alle beschrijvingen van cliënten uit complementaire huwelijken loopt de rode draad door de behoefte aan acceptatie en onvoorwaardelijke liefde van een partner. Dit zijn de behoeften van een kind tegenover zijn ouder. Als de ouder deze kan bevredigen, ontwikkelt het kind een veilige gehechtheid en, als gevolg daarvan, de behoefte om de wereld om hem heen te verkennen. Anders wordt er geen veilige gehechtheid gevormd en wordt de behoefte van het kind aan acceptatie en onvoorwaardelijke liefde onbevredigd. In het daaropvolgende leven zal zo iemand proberen deze behoeften te bevredigen in contact met zijn partner, zich aan hem ‘vastklampen’ en eisen aan hem stellen die buiten zijn vermogen liggen om functies uit te voeren die niet specifiek voor hem zijn. Het beeld van een ideale partner met de bijbehorende verwachtingen van hem wordt op de relatiepartner geprojecteerd. Zij zullen de partner niet als partner, maar als ouder zien en hem ouderlijke functies toekennen. Het falen van een partner om de ouderlijke functies te vervullen zal aanleiding geven tot claims en wrok. Cliënt S. beschrijft op mijn verzoek het beeld van een ideale partner: “Sterk, moedig, betrouwbaar, zorgzaam, accepterend, vergevingsgezind voor haar tekortkomingen, toegeeflijk voor haar zwakheden.” Het valt mij op dat ze niet het beeld van een partner schetst, maar eerder het beeld van een vader. Het is de vader die voor zijn dochter zowel sterk kan zijn als haar onvoorwaardelijk kan accepteren, of haar in ieder geval veel kan toestaan ​​en vergeven. Volwassen partnerschappen veronderstellen ‘voorwaardelijke liefde’ terwijl het evenwicht tussen nemen en geven behouden blijft. Dit betekent niet dat er geen plaats is voor de bovengenoemde behoeften in partnerschappen. Natuurlijk zijn ze dat. Een ander ding is dat ze hier niet de belangrijkste zullen zijn. De belangrijkste behoeften in partnerschappen zullen de behoeften aan intimiteit en liefde tussen een man en een vrouw zijn. Voor complementaire huwelijken dient intimiteit als een van de manieren om de behoefte aan onvoorwaardelijke liefde te bevredigen. De partner wordt gedwongen in te stemmen met een dergelijke ‘volwassen’ vorm van liefde in de hoop zich hierdoor te ‘voeden’ met kinderlijke liefde. Door verschillende levensomstandigheden heeft de codependente partner in werkelijkheid niet de ervaring van teleurstelling ontvangen – ‘inenting van de werkelijkheid’ genoemd. De redenen hiervoor kunnen verschillend zijn. (Zie meer hierover). In het reeds gegeven voorbeeld overleed de vader van cliënt S. op tragische wijze op 5-jarige leeftijd. Het beeld van een vader en dus van een man (en een vader is de eerste man voor een dochter) bleef ideaal, voor haar 'bewaard'. Als deze tragedie niet had plaatsgevonden, zou de cliënte in daaropvolgende relaties met haar vader (meer dan eens) gedwongen zijn teleurgesteld in hem te zijn, hem van het voetstuk te werpen (alleen de adolescentie biedt daartoe rijke mogelijkheden). Na verloop van tijd zou het beeld van de vader zijn idealisering verliezen en nuchterder, reëler en adequater worden. Het meisje zou de kans krijgen om haar vader te de-idealiseren, om een ​​echte vader te ontmoeten - een levende aardse man met zijn zwakheden, ervaringen, angsten, teleurstellingen - wat voor haar de mogelijkheid zou openen voor een echte ontmoeting met andere mannen. In dit geval blijft het ideale beeld van de vader een onbereikbaar hoogtepunt voor haar mogelijke partners - het beeld is altijd kleurrijker dan de werkelijkheid! Een van de vormen van idealisering is de romantiek die inherent is aan codependente partners. Omdat je in het echte leven een partner ontmoet die bij je pastHet is bijna onmogelijk om een ​​ideaalbeeld te creëren; zo’n beeld vind je in films, boeken, of wordt uitgevonden. Soms is dit beeld collectief - niet alle filmpersonages kunnen alle vereiste denkbeeldige kwaliteiten belichamen! Voorbeeld: Cliënt E. beschrijft de gewenste relatie met haar partner als volgt: “Dit zal een sterke, zelfverzekerde, betrouwbare, zorgzame man zijn. Ik wil dat hij mij bewondert als een bloem, voor mij zorgt, voor mij zorgt. En ik zal hem verrassen met mijn aanwezigheid, hem toestaan ​​mij te bewonderen.” Infantilisme In de perceptie van de therapeut krijg je, ongeacht de paspoortleeftijd van de codependente cliënt, de indruk dat er een klein meisje/jongen voor hem staat. Manier van spreken, gebaren, gezichtsuitdrukkingen, opvattingen, eisen - al deze componenten van de kwaliteit van het contact creëren bepaalde ouderlijke tegenoverdrachtsreacties op de cliënt. Infantilisme (van het Latijnse infantilis - kinderachtig) wordt gedefinieerd als onvolwassenheid in ontwikkeling, het behoud in fysiek opzicht uiterlijk of gedrag van eigenschappen die inherent zijn aan eerdere leeftijdsfasen. Mentaal infantilisme is de psychologische onvolwassenheid van een persoon, uitgedrukt in een vertraging in de vorming van de persoonlijkheid, waarbij het gedrag van een persoon niet voldoet aan de leeftijdsvereisten voor hem. De vertraging manifesteert zich vooral in de ontwikkeling van de emotionele wilssfeer en het behoud van kinderlijke persoonlijkheidskenmerken. Een van de belangrijkste factoren in de ontwikkeling van mentaal infantilisme zijn de ouders van een persoon, die het kind overdreven betuttelen en beschermen, en, zoals gezegd. Als gevolg hiervan sta je hem niet toe de realiteit onder ogen te zien, waardoor zijn jeugd wordt verlengd. Cliënt S. Na het overlijden van haar vader werd zij opgevoed door haar moeder. De moeder gaf volgens haar haar persoonlijke leven op en wijdde zich volledig aan haar dochter - ze ontzegde haar niets, ze beschermde haar tegen alle ontberingen van het leven. Als gevolg hiervan heeft S. infantiele persoonlijkheidskenmerken uitgesproken - het niet accepteren van verantwoordelijkheid, het niet accepteren van de rol en functie van een volwassene, buitensporige verwachtingen van een partner kunnen het onvermogen en de onwil om te nemen worden genoemd verantwoordelijkheid voor iemands leven, om nog maar te zwijgen van de levens van dierbaren. Infantiele mensen kiezen partners die voor hen zouden zorgen. In contact met zo iemand krijg je het gevoel dat je op een kritiek moment niet op hem kunt vertrouwen! In huwelijken creëren zulke mensen gezinnen, krijgen ze kinderen en verschuiven ze de verantwoordelijkheid naar hun partners. Egocentrisme (van het Latijnse ego - "ik", centrum - "middelpunt van de cirkel") - het onvermogen of onvermogen van een individu om te nemen. het standpunt van iemand anders, de perceptie van iemands standpunt als het enige bestaande. De term werd door Jean Piaget in de psychologie geïntroduceerd om de kenmerken van het denken te beschrijven die kenmerkend zijn voor kinderen onder de 8-10 jaar. Normaal gesproken is egocentrisme kenmerkend voor kinderen die, naarmate ze zich ontwikkelen, het vermogen verwerven om zich te ‘decentreren’ en de wereld vanuit andere gezichtspunten waar te nemen. Om verschillende redenen kan dit kenmerk van het denken, in verschillende mate van ernst, tot in de volwassenheid blijven bestaan. Egocentrisme (ik-centrisme) in relaties komt tot uiting in de concentratie van het individu op zichzelf en de relatieve ongevoeligheid voor anderen, in zichzelf opgaand, en het evalueren van alles via de ander. In een egocentrische perceptie van de wereld beschouwt het individu zichzelf als het middelpunt van alles en kan hij niet zien wat er gebeurt en zichzelf door de ogen van andere mensen, vanuit een andere positie. Een persoon met deze oriëntatie kan moeilijkheden ondervinden bij het niet begrijpen van de ervaringen van andere mensen, een gebrek aan emotionele responsiviteit en het onvermogen om rekening te houden met de standpunten van andere mensen. Zo iemand neemt andere mensen vaak functioneel waar (mensenfuncties). Cliënt S. beslist of ze het wel of niet uitmaakt met haar jongeman? Ze weegt de voor- en nadelen af ​​en praat niet over hem als persoon, over haar gevoelens voor hem, maar beschrijft haar partner als een reeks functies, somt zijn 'technische' kenmerken op - opgeleid, status, veelbelovend, intelligent - en komt tot de conclusie de conclusie dat zo'n man niet op de markt zal 'blijven', welk meisje dan ook uit