Het is vrij gemakkelijk om te leven als het schema werkt: inspanning = resultaat. U kunt dan uw zelfvertrouwen behouden en min of meer rustig naar de toekomst kijken. Zelfs soms kom je in de verleiding om slim te worden en anderen te leren hoe ze het goed moeten doen, en hoe het in het algemeen moet worden gedaan. En als je, zoals ik ooit deed, vast in dit plan gelooft, word je een tamelijk energieke, actieve, zich voortdurend ontwikkelende persoon die weet hoe hij resultaten moet bereiken. Maar er zijn rotsen waartegen je voorhoofd en je ziel worden verpletterd, in een poging ze frontaal te overwinnen. Bijvoorbeeld wanneer het resultaat niet alleen van jou afhangt, maar ook van de wil van een ander of zelfs een grote groep mensen. Dit omvat bijvoorbeeld het lijden aan onbeantwoorde liefde, of het onvermogen om het carrièresucces te behalen waartoe u zich bekwaam en waardig voelt, of zelfs het huren van een huis in het buitenland, omdat daar andere wetten van toepassing zijn. Een andere groep is wanneer het resultaat van niemand lijkt af te hangen, wanneer de omstandigheden van de werkelijkheid zodanig zijn dat de geleverde inspanningen het beeld in mondiale zin niet veranderen. Bijvoorbeeld wanneer een persoon of zijn geliefde ongeneeslijk ziek is, of wanneer een persoon een aantal terugkerende scenario's opmerkt die hij nog niet kan oplossen. Hoewel je over het algemeen, wanneer je in situaties uit de tweede groep terechtkomt, tot het laatste moment zult streven naar een manier om iets te doen, ook in de hoop op een wonder. Ga door de lessen, werk jezelf op en neer, verander Gods houding ten opzichte van jou... En als er iets gebeurt dat als een goed resultaat kan worden geïnterpreteerd, dan adem je even uit, en zo niet... Dan kun je val in een gat van wanhoop en wrok voor alles en iedereen. Woede en zelfmedelijden zullen buitensporig worden, voortdurend onderdrukt door de angst dat de zaken nog erger kunnen zijn. Zelfbeschuldiging en zelfkritiek worden afgewisseld met boze kreten naar de hemel, en vervolgens met oprechte, bijna kinderlijke verzoeken: “Alsjeblieft, God...” Met andere woorden, we kunnen zeggen dat je zegt: “Dit betekent niet het past bij mij, ik accepteer het niet, ik wil iets anders, dik en dun. En dus kwam ik tot de conclusie dat om het leven gemakkelijker te maken voor degenen die het gevoel hebben tot de eerste groep van ‘onmogelijkheden’ te behoren, het belangrijk is: - de werkelijkheid objectief te leren analyseren, maar met een positie van zelfredzaamheid; - accepteer jouw beperkingen en het recht van anderen op vrije wil; - besef welke behoeften je wilt bevredigen en welke andere manieren en middelen daarvoor bestaan; - en, heel belangrijk, leer afscheid te nemen van wat je verliest of moet opgeven. Voor de tweede is het, naast de hierboven geschreven lijst, belangrijk om te leren jezelf uit de eindeloze oceaan van het analyseren van het verleden te trekken om de toekomst te veranderen. Want terwijl je bezig bent met dit interessante werk, merk je niet hoe het heden een vervelende hindernis wordt. Ik wil er snel uit ontsnappen naar mijn kleine wereld van oorzaken en gevolgen. En het leven, ik zal iets banaals zeggen, het is hier en nu. En het beter en comfortabeler maken is belangrijk in het heden. En je moet risico's nemen en het besef onder ogen zien van je beperkingen en iets dat je niet kunt veranderen - tijdelijk accepteren, maar nog steeds actie ondernemen om je er beter door te laten voelen, steun zoeken en ervoor kiezen om te leven. Viktor Frankl overleefde bijvoorbeeld in een concentratiekamp door anderen en zichzelf te steunen, in een mooie toekomst te geloven en zijn boek in zijn hoofd te schrijven. Dit hielp hem de tests te doorstaan ​​en niet in de put van wanhoop te vervallen en het vertrouwen in zichzelf en in het leven te behouden.