Het probleem van de moeilijke jeugd, trauma's uit de kindertijd, wordt zo vaak aan de orde gesteld in de psychologie, ook omdat wat er in de kindertijd was, er helaas niet in blijft zitten en ons volwassen leven blijft beïnvloeden. Iedereen heeft een ander begrip van deze moeilijkste kindertijd zijn de echte gevolgen, maar de gedragspatronen van ouders die tot psychologisch trauma bij hun kinderen leiden, zijn vergelijkbaar. Een moeilijke jeugd wordt dus vaak geassocieerd met onderdrukking van het kind, vernedering en devaluatie. 'Niemand vroeg je mening', 'ga de kamer binnen, stoor je niet', 'als je groot bent, doe je je mond open. ' zijn slechts enkele voorbeelden van uitdrukkingen die ouders als gerechtvaardigd en volkomen onschadelijk kunnen beschouwen, terwijl dergelijke uitdrukkingen onherstelbare schade toebrengen aan de psyche van het kind. Ja, als je 'moeilijke jeugd' of 'kindertrauma' hoort, is het eerste dat je je voorstelt een heel moeilijk leven: alcoholische ouders, armoede, geweld. Maar in werkelijkheid kan het gezin behoorlijk, zoals ze zeggen, gewoon zijn, behoorlijk rijk en fatsoenlijk, en de ouders zijn goedaardig en passen ruimschoots in het concept van normaal, maar soms laten ze zichzelf toe ruzie te maken en uit te halen bij hun kinderen. En de psyche van het kind is wederom zo onvoorspelbaar dat deze paar episoden het kind meer kunnen beïnvloeden dan tientallen jaren in een gezin van asociale mensen een ander kind zal beïnvloeden. Dus wat moet je doen als je al volwassen bent, maar dit niet lijkt te kunnen je kindertijd loslaten en gelukkig worden? Schenk aandacht aan je innerlijke kind, geef hem wat hij in zijn kindertijd niet heeft gekregen. En het eerste dat je moet doen, is aandacht besteden aan het feit dat je, als volwassene, voor jezelf de bron van negativiteit bent geworden die voorheen was. de jouwe. Het is heel goed mogelijk dat je innerlijke stem, die je zo vaak uitscheldt, de stem van je moeder is. Maar in je kindertijd was je moeder echt en kon je haar nauwelijks beïnvloeden, maar nu, door haar imago te gebruiken, veroorzaak je jezelf lijden. Je zou moeten leren de gedachten die echt van jou zijn te scheiden van de gedachten die je familieleden daadwerkelijk in je hebben gestopt. Je moet de agressie van ouders in je kindertijd achterlaten, stoppen met het opnieuw afspelen ervan in je hoofd, stoppen met het vernietigen van jezelf. Het tweede dat je moet doen is jezelf toestaan ​​​​emoties te ervaren, en bovendien zal het innerlijke kind beginnen te onderzoeken de grenzen, en het zal niet verrassend zijn als dit gebeurt, zodat uw dierbaren niet zullen waarderen wat er gebeurt, en bijvoorbeeld niet zullen begrijpen waarom u uzelf begon toe te staan ​​​​uw stem te verheffen. Alles is zoals in de kindertijd. Zoals ze zeggen: “Wat kan hij zichzelf toestaan ​​te doen?” Het belangrijkste om te onthouden is dat de kindertijd al voorbij is en dat je nu de rechtmatige meester over je eigen leven bent..