Van de auteur: Hoe te reageren op de grillen van een kind, en wat te doen als de baby al alle volwassenen in het gezin controleert. De leeftijd van één tot drie jaar is een van de meest gevoelige en tedere perioden in de ontwikkeling van een kind. De baby is psychologisch nog steeds nauw verbonden met zijn moeder en heeft vaak voortdurend haar aanwezigheid nodig. Van buitenaf lijkt het misschien dat er tijdens deze periode geen gespannen momenten of misverstanden tussen moeder en kind mogen zijn. In werkelijkheid komen we echter vaak veel vragen en moeilijkheden tegen die bij een ouder opkomen. En grillen zijn daar slechts één van. Klachten over de frequente driftbuien van een kind die iets eisen (speelgoed, snoep, enz.) of zonder reden (protesten, onwil om zich uit te kleden, te eten, enz.) zijn niet ongewoon onder moderne ouders. Pogingen om de aandacht te verleggen en het kind ergens mee te boeien, zullen niet altijd succesvol zijn. De situatie wordt vaak gecompliceerd door het feit dat er meerdere volwassenen bij het onderwijsproces betrokken zijn, die elk hun eigen kijk op onderwijs hebben en de ander voortdurend bekritiseren. Wat te doen in dergelijke situaties en welke aanpak voor het kind moet worden gekozen? Laten we proberen erachter te komen. Laten we beginnen met het beantwoorden van de vraag: wat is hysterie? Niets meer dan een manier om een ​​volwassene te beïnvloeden om te krijgen wat hij wil. In dit geval probeert een kind, met behulp van hysterie, het verwachte object of voordeel van een volwassene te krijgen, als het kind een positieve reactie op zijn gedrag vindt (hysterie, gril, tranen), d.w.z. krijgt wat hij wil, dan wordt dit gedrag versterkt als een invloedsmechanisme op een volwassene. Om een ​​dergelijke versterking te voorkomen, is het raadzaam een ​​dergelijke associatieve verbinding voor het kind te verbreken en niet meer te reageren op de stimulus die het kind uitzendt. De meest effectieve manier om driftbuien te bestrijden is door er niet op te reageren. Creëer een kans voor uw kind om alleen te zijn met zijn emoties, probeer niet te reageren en geen paniek te veroorzaken. Er is geen publiek waarin zo’n ‘concert’ kan worden opgevoerd – er is geen sprake van hysterie. Het kind begint alleen maar te huilen zodat iemand het zal zien, horen, ‘medelijden’ zal krijgen en op de een of andere manier zal reageren. Als er geen publiek of reactie is, als je kalm bent en geen aandacht schenkt aan wat er gebeurt, verdwijnt de betekenis van tranen. Deze methode levert vrij snel resultaat op: het kind stopt met huilen en maakt verder contact. Natuurlijk kun je hier zeggen dat het ongelooflijk moeilijk is om geen medelijden met je kind te hebben, hem niet halverwege te ontmoeten en niet te geven waar hij om vraagt. op dit moment alleen zodat de baby stopt met huilen. De tranen van kinderen, en nog meer van je eigen kind, zijn immers een hartverscheurend tafereel. Ik ben het met je eens, en je hebt volkomen gelijk. Het is gecompliceerd. Dit vereist een zekere karaktersterkte, geduld en uithoudingsvermogen. Het is mogelijk om deze kwaliteiten in jezelf te ontwikkelen, of nog beter, ze te vinden, als je ernaar streeft. Elk werk aan jezelf, inclusief het opvoeden van een kind, vergt inspanning. Maar het zijn juist deze kwaliteiten die je zullen helpen in de toekomst een gezonde persoonlijkheid te ontwikkelen die grenzen voelt en onderscheid maakt tussen wat mogelijk is en wat niet. En bovendien om de autoriteit van een volwassene te voelen. U heeft verder geen vragen over het respect van het kind voor u als ouder. En geloof me, het is in grotere mate via het gezin dat dit concept wordt gevormd, en in mindere mate via de samenleving. Ik heb het hier niet over despotisme jegens het kind, maar over een gezonde ouderlijke vastberadenheid en het vermogen om op tijd 'nee' te zeggen. Een zekere onenigheid in de opvoeding wordt gecreëerd door een groot aantal volwassenen die verschillende educatieve benaderingen van het kind demonstreren , bovendien bekritiseren elkaar voor hun ogen. Het kind heeft. Het kind heeft dus moeite om te begrijpen wie tegenover hem als autoriteit optreedt en wiens mening en gedrag zich moeten laten leiden. Als een dergelijke situatie gecompliceerd wordt door het feit dat wanneer de ene volwassene probeert te straffen, de ander vaak als verdediger optreedt en medelijden met het kind krijgt, dan verliest het kind uiteindelijk het gezag van beide volwassenen en weet het niet hoe het te handelen..