Ik wilde zoeken naar de voorwaarden voor het ontstaan ​​van geloof in de ziel van mensen. Begrijp waarom iemand zelfs maar aan iets kan denken dat los staat van het lichaam en er op lijkt, namelijk de ziel. De basis voor het ontstaan ​​van ideeën over de ziel zijn de eigenaardigheden van het functioneren van ons mentale apparaat. Het registreren van wat vanuit de buitenwereld wordt waargenomen en het reproduceren van dat record in mentale activiteit zijn twee belangrijke operaties, waarvan het werk bij een persoon het idee creëert dat iets dat hij niet langer observeert, los van zijn werkelijke positie bestaat! Nu wordt ze in zijn verbeelding weergegeven als een onafhankelijk object. Met de omringende wereld doet zich een dualiteit voor: echte dingen blijven hun leven leiden in de externe wereld, en hun analogen, representaties in menselijke gedachten - in de interne wereld. Bovendien is het helemaal niet nodig dat ze dezelfde kenmerken hebben. In feite komen ideeën over de ziel voort uit de indruk die deze dualiteit op een persoon heeft. S. Freud schreef [1] dat de verschijning van de ziel van mensen uiteindelijk neerkomt op “hun vermogen [van mensen] om zich te herinneren en zich voor te stellen wanneer ze ontoegankelijk zijn voor de daad van perceptie.” De lading beelden van mensen in het geheugensysteem creëert een interne ervaring van hun afzonderlijke bestaan, en de ruimtelijke kenmerken van de overblijfselen van percepties versterken dit effect. Alles wat ik heb beschreven heeft in de eerste plaats betrekking op de voorwaarden voor het ontstaan ​​van ideeën over de ziel, die kunnen worden versterkt door andere psychologische factoren. Restanten van het geheugen uit de interactie met de werkelijkheid dienen als materiaal dat de psyche in de toekomst voor bepaalde doeleinden kan gebruiken. Wat ik bedoel? Wanneer de psyche bijvoorbeeld verlichting nodig heeft van onaanvaardbare woede in zichzelf, kan er een proces van projectie op interne beelden plaatsvinden, overblijfselen van de percepties van mensen die van buitenaf kunnen worden gedetecteerd. Dan zullen we worden geconfronteerd met een situatie waarin een persoon een echte ervaring zal hebben van het bestaan ​​​​van boze geesten in de buitenwereld. In dit geval wordt het gevoel van de interne beelden van mensen intenser, ze worden hulpmateriaal voor projectie, een figuratieve omlijning waarop een sensuele lading wordt overgedragen die van zichzelf wordt afgewezen. Een ander voorbeeld. Om een ​​persoon een oplossing te laten vinden voor het ernstige probleem van de eindigheid van zijn bestaan ​​en de angst voor de dood, kan hij zijn geloof in het bestaan ​​van de ziel, onsterfelijkheid en het hiernamaals als geheel versterken. En hulp bij het realisme van dit geloof zal worden geleverd door het materiaal dat al beschikbaar is - een gevolg van de eerder beschreven verdubbelingsprocessen. Het versterken van de interne overblijfselen van percepties van mensen in het geheugen zal dienen als een succesvolle ondersteuning om jezelf een realistische ervaring van het bestaan ​​​​van menselijke zielen te bieden. Zo ontneemt een persoon de dood de betekenis van het levenseinde. De dood van dierbaren confronteert een persoon met een onaangenaam feit: de noodzaak om het voorwerp van genegenheid in de steek te laten, een nieuwe wereld te erkennen waarin er niet langer een geliefde is. Maar niet iedereen doorloopt dit proces soepel. Voor sommige mensen maakt het verlangen naar een persoon het onmogelijk om te weigeren, wat resulteert in een hallucinerende retentie van een geliefde. De breuk met de vroegere werkelijkheid vond niet plaats, evenmin als de aanvaarding van de nieuwe. Een dergelijk proces kan worden beschouwd als het laatste punt van het versterken van interne beelden, hun overbelasting, wanneer een persoon niet alleen blijft geloven in het bestaan ​​​​van zielen, maar ze nu in werkelijkheid ontmoet. Volgens Freud [2] is het de overbelasting van de overblijfselen van de werkelijkheid in het geheugen die de voorwaarden schept voor hallucinante ervaringen in het waarnemingssysteem. De innerlijke realiteit is erg waardevol voor een persoon, dus in sommige gevallen kan deze aanspraak maken op gelijke omstandigheden als de echte realiteit. De sensuele houding van een persoon ten opzichte van zijn mentale activiteit wekt de indruk dat de rijke verscheidenheid van zijn innerlijke wereld een reëler karakter heeft dan in werkelijkheid wordt gegeven. 1. Freud Z. Totem en taboe 2. Freud Z. I erover