Van de auteur: Wie houdt van sprookjes geschreven door de auteur De essentie van schrijven is niet ingewikkeld. Helden uit een bepaalde gegeven en situatie doorlopen ieder hun eigen pad en worden herboren. Onderweg ontmoeten ze elkaar en beïnvloeden ze elkaars lot. De ontwikkelingslijn (pad) van de held is een metafoor, een belangrijke essentie en idee van het sprookje. Dit is mijn sprookje ‘Over de kracht van liefde’. Let wel, oordeel niet strikt, ik ben nog geen professionele schrijver :) Op een dag besloten de Heks en de Tormentor de wees het donkere bos in te lokken. ‘Hoe dan ook, niemand heeft hem nodig,’ zei de heks tegen haar handlanger. Wie zorgt er voor dit kind dat niemand heeft? Laten we hem lokken - jij zult hem martelen, en dan zal ik ook profiteren van de lieve kinderbotten. - De wees is eraan gewend gepest te worden, dat hij een slachtoffer is. En in zijn ziel heeft hij de hoop dat er van hem gehouden zal worden... Hij is naïef en vertrouwt iedereen. Gek! Niemand hield van hem en hij weet niet wat een goede houding is. We kunnen hem gemakkelijk misleiden door hem te vertellen dat hij slecht is, dat wij de enigen zijn die voor hem zullen zorgen en hem een ​​plaats in onze dienst zullen geven - de Tormentor steunde het idee. Maar het gebeurde zo dat de verraderlijke plannen van de Heks en de Tormentor werden onthuld. De oude kruidendokter kwam terug met een bundel zeldzame kruiden uit de uiterste randen van het bos. En ze kon het niet laten om de Tormentor Witch verraderlijke plannen te horen maken. Ze had medelijden met de wees. Ze keek naar de runen die op de gewone kiezelstenen langs de weg van het bos verschenen en zag dat Moeder Aarde zelf, de Natuur, boos was op de Tormentor omdat ze haar creaties had beledigd en vernietigd. De Tormentor kreeg zijn bijnaam vanwege zijn kwellende verlangen om de zielen te bemachtigen van degenen die ze hadden. De ziel die hij zelf had verloren en die nu uit iemand probeerde te halen om hem weer aan zichzelf terug te geven. Maar hij eigende zich alleen toe en domineerde wat hem niet toebehoorde, en bleef zielloos. Moeder Aarde had veel onrecht gezien en ze kende de aard van de Tormentor heel goed. Er was eens een geweldige jongeman, een sterke man. Hij werd verliefd op een lief meisje en wilde haar zijn ziel, hand en hart geven. Maar ze wees hem af en lachte hem uit. Ze had zijn ziel niet nodig, net als zijn hart, hand en hijzelf. Maar de Sterke man wilde zijn ziel niet terugnemen, wilde niet leven met een gebroken hart, en daarom verwierp hij alles wat helder, vriendelijk en levend in zichzelf was. En hij veranderde zelf in een Tormentor. Sindsdien is de Tormentor op zoek naar zijn nieuwe slachtoffer, van wie hij, volgens de gewoonte, de ziel zal verwijderen, het vuur in haar hart zal doven, of op zijn minst haar handen zal afhakken om van haar zijn hulpeloze marionet te maken. .. Hierin zag hij nu zijn vreugde. Maar het probleem is dat zielen uit zijn handen bleven glippen. Harten brandden van liefde, hoe hij ze ook probeerde te blussen. En hij hield er helemaal geen rekening mee dat ze misschien verdedigers hebben die al het goede in deze wereld beschermen: de zielen van kinderen en liefhebbende mensen. En ze laten niet toe dat ze in de klauwen van de Tormentors vallen. En dus stuurde de dokter een bericht naar de wees dat de heks en de kwelgeest hem van de wereld wilden uitroeien. Moeder Aarde bracht de boodschap over via haar boodschappers – de bewoners van het bos, de weide en de wind. Het nieuws bereikte de wees en bracht de boodschap over via het lied van de nar, die de melodie regelrecht uit het niets opving. Hij zong zijn lied op het centrale plein van de stad en maakte de machinaties van de Heks en de Kwelgeest belachelijk. En dit lied werd herkend door de oude vrouw Quibbler, en door het meisje op wie de Tormentor ooit verliefd was, en door de Verdediger, die de onschuldigen verdedigde, en door de Dokter. En nu kende Sirota haar. De plannen van de Heks en de Tormentor werden onthuld. De wees leerde dat hij niet alleen was, en dat er vriendelijke mensen en beschermers naast hem waren die hem nooit pijn zouden doen. Dat deze mensen ook voor hem een ​​koepel creëren, die altijd gecreëerd werd door liefdevolle en vriendelijke mensen die elkaar nodig hadden. Zo voelde iedereen zich betrokken bij het lot van de ander, en bij het liefhebben van de natuur: Moeder Aarde. Alleen de Kibbelaar kalmeerde niet, ze werd verscheurd door de duidelijke onrechtvaardigheid van het lied jegens haar. Ze vergaten haar. Ze kon het niet laten en vertelde alles aan zowel goede mensen als schurken. De schurken hadden geen schaamte of geweten, dus had ze geen andere keuze dan haar gezeur op goede mensen te richten. Want alleen zo kon zij ook haar betrokkenheid, belang en betekenis voelen, want?