Zoals je weet, zijn alle mensen onderverdeeld in drie categorieën: degenen die niet bang zijn om te vliegen, degenen die bang zijn en degenen die nog nooit hebben gevlogen. En vaak worden burgers uit de derde categorie veilig overgebracht naar de tweede, dat wil zeggen dat ze zich aansluiten bij het leger van aerofoben. Wat mij in feite ooit is overkomen Voordat de eerste vlucht plaatsvond, keek ik met gelukzalig optimisme naar vliegtuigen en alles wat daarmee verband hield, en ik keek zelfs uit naar de eerste start vanaf de grond normaal persoon, ze kwam al als aerofoob de trap af, omdat ze bijna alle belangrijkste fouten van een aerofoob had gemaakt, waarover ik in het vorige artikel schreef. De belangrijkste fouten van een aerofoob of Hoe aerofobie te verdienen bij de eerste poging Wanneer een persoon deze fouten maakt, wordt er onmiddellijk en bij de eerste poging aerofobie gevormd. Foto uit de fotobank van Pixabay Na die opmerkelijke vlucht waar ik het toen over had, gingen er vijf jaar voorbij voordat ik besloot om weer met het vliegtuig ergens heen te vliegen... Aan de ene kant is het goed om in het centrum van het continent te wonen, en zelfs op een hoogte van 200 meter boven zeeniveau. Je loopt geen gevaar voor een tsunami. Maar er zijn ook nadelen: het is een lange weg om overal te komen. Dagenlang met de trein reizen is voor mij geen optie. Het is beter om vier uur angst te overleven - en je bent er. Bovendien zijn de indrukken van de vorige vlucht in de loop van de vijf jaar een beetje saai geworden en vervaagd in mijn geheugen. Deze keer moest ik naar Kiev vliegen. Ik moet zeggen dat het 2012 was, letterlijk een paar jaar vóór het begin van de tragische reeks bekende gebeurtenissen... Het kleine rode vliegtuig dat de bus op de landingsbaan naderde, leek mij op de een of andere manier onwaardig, ongepast voor de status van internationale luchtvaartmaatschappijen. Ik dacht zelfs dat er een fout was gemaakt. Zal zo'n vliegtuig zijn bestemming bereiken? Maar binnen was het best gezellig, en zoals altijd zorgde het moment dat het opstijgt voor vreugde. De zon scheen door de patrijspoorten en beneden dreven groene velden, het lint van de Ob en het blauw van de Ob-zee in de nevel. Ik kan me niet veel herinneren van wat er daarna gebeurde, omdat ik de hele tijd trilde en de lijst met aerofobe fouten bleef maken. De belangrijkste van deze fouten was het scannen van de vlucht. Ik luisterde de hele tijd en controleerde de vlucht van de vliegtuig: Hoe zoemen de motoren? Zijn ze nog op hun plaats, zijn ze plotseling afgevallen? Waarom trilt het zo? Waarom begon het vliegtuig te vallen - misschien vallen we? voordat het valt? Wat als de deur van het toilet vastloopt als het begint te vallen? Vier uur later stapte ik op de zonnige Oekraïense grond, uitgewrongen als een citroen. Ik herinner me alleen dat de zomerlucht, vochtig na de regen, helder en geurig rook was anders voor dat uur van de dag. Foto van de Pixabay-fotobank. Hoe kon ik van de aerofobie afkomen? De terugvlucht was 's nachts. Na het opstijgen vielen de lichten van de luchthaven Boryspil in de duisternis onder de vleugel. Ongeveer een uur later verscheen er een dageraad boven de horizon - we vlogen naar het oosten. Of het nu het gebrek aan slaap was, of de overdaad aan indrukken van de reis, ik weet het niet. Aanvankelijk was ik uit gewoonte bang en scande ik de vlucht. Toen werd ik opeens moe van alles, leunde ik achterover in mijn stoel en besloot: "Wat er ook gebeurt." Vallen is vallen. Uiteindelijk zijn mensen niet eeuwig, en op een dag zullen we allemaal ergens aan sterven." Paradoxaal genoeg zorgde dit er op de een of andere manier voor dat ik me meteen beter voelde. En een paar minuten later, toen ik door de patrijspoort naar de langzaam wervelende zonnewolken onder de ochtendzon keek , een gedachte zo recht als een pijl doorboorde mijn hersenen: "Wat als we NIET vallen?" Ik herinner me hoe deze gedachte me schokte, want daarvoor had ik maar aan één ding gedacht: "Wat als we vallen?" ? het tegenovergestelde. Na een nieuwe gedachte begonnen de hersenen in een andere richting te werken. "Maar het is waar, we mogen niet vallen! Hoe heb ik hier niet eerder aan gedacht?" tweede verrassing: het bleek dat de kans om het resterende uur van de vlucht niet te vallen, wat je ook zegt, erg groot is. En hoogstwaarschijnlijk zal het zo zijn dat ik binnen een uur op mijn geboorteland Siberië zal landen de blauwachtige waas van brandend vuur.