Heel vaak duurt het werken met een psycholoog jaren en is het effect niet zo sterk als we zouden willen. Vaak moet je jezelf voor de gek houden en beweren dat er veel is uitgewerkt en de situatie is veranderd. Dit is nodig om het beeld van jezelf als een verbetering in stand te houden en de eigen psychologische en materiële kosten te rechtvaardigen. Maar diep van binnen blijft er een gevoel van ontevredenheid bestaan, alsof al deze inspanningen alleen maar iets externs hebben veranderd en er geen kwalitatieve groei heeft plaatsgevonden. Het is erg belangrijk voor iedereen die iets soortgelijks voelt, die therapie heeft ondergaan, maar niet bijzonder tevreden is met het resultaat , en voor degenen die net een psycholoog kiezen, weet het volgende om verdere teleurstellingen te voorkomen. Allereerst zal ik schrijven over wat effectieve therapie in de weg staat: Een verzoek gericht op het compenseren van een behoefte. Waar gaat het over? Dit is een heel subtiel punt dat extreme eerlijkheid tegenover jezelf vereist. Feit is dat het verzoek dat een persoon ontwikkelt in relatie tot therapie vaak gepaard gaat met een gevoel van gemis (van liefde, acceptatie, emoties, vertrouwen, enz.). In dit geval zoekt een persoon in een psycholoog, onbewust of bewust, in de eerste plaats een donor van deze gevoelens (daarom vindt er vaak overdracht plaats - een houding zoals tegenover moeder of vader). Het is van hieruit, vanuit deze behoeften, dat beweringen en teleurstellingen ontstaan: “Zou een psycholoog zoiets kunnen zeggen?” of “het is niet ethisch om zo’n sessie af te zeggen” of “Ik mis mijn psycholoog echt”, enz. Dit is waar alle afhankelijkheden en pijn in relaties worden opgebouwd. Psychologen merken deze momenten niet altijd op en beginnen op hun eigen manier mee te spelen, in een poging overdreven vriendelijk en responsief te zijn voor de cliënt, in een poging de cliënt te vullen met positieve energie en goede gedachten. Maar helaas is dit een weg naar nergens. Waarom? Omdat dit alles slechts tijdelijk comfort biedt en de cliënt niet helpt het probleem onder ogen te zien. Veel mensen verzinnen excuses en voeren als argument aan dat de cliënt niet voorbereid is op duidelijkheid bij het oplossen van zijn eigen probleem. Maar dit is een valse mening. Omdat duidelijkheid impliceert vaak een soort verborgen beschuldiging of diagnose. Bijvoorbeeld: ‘je hebt een hysterisch karakter’ of ‘je hebt je dochter opzettelijk gepest’. Dergelijke conclusies kunnen uiteraard traumatisch zijn. Maar ook hier is subtiliteit belangrijk. De klant heeft geen gebreken, hij is absoluut hetzelfde als jij. Het is voor hem belangrijk om simpelweg te zien hoe zijn psyche op een bepaald moment op een bepaalde manier werkt. En vervolgens volgen en begrijpen wat hem tot bepaalde acties brengt. Niemand kan volledig hysterisch of schizoïde zijn. Nee. Dit gebeurt niet. Er zijn alleen gedragspatronen die zich op de een of andere manier hebben ontwikkeld. Het is ook belangrijk om dit te beseffen en geen negatieve beelden aan de cliënt toe te schrijven. Een competente psycholoog zal iemand naar onafhankelijkheid leiden, zonder valse hoop en troost te geven. Maar hier is niet alleen de verantwoordelijkheid van de psycholoog belangrijk, maar ook de bereidheid van de persoon (cliënt) voor echte veranderingen in plaats van eindeloze troost van de psycholoog te verwachten. Een verzoek waarbij de cliënt zich richt op veranderende omstandigheden, mensen om zich heen, en niet hijzelf. Dit verzoek is meteen onrealistisch. En het vereist heroriëntatie van de aandacht voor succesvol werk. Maar dit is voor de cliënt niet altijd gemakkelijk te begrijpen. Het kan vooral moeilijk zijn om te beseffen dat het doel van naar een psycholoog gaan alleen maar is om de eigen superioriteit ten opzichte van anderen vast te stellen. Er zijn eigenlijk veel van dergelijke verzoeken. Diep van binnen voelt iemand ontevredenheid, maar hij geeft er de voorkeur aan dit gevoel te compenseren met de schijn van superioriteit en gelijkheid. Van de kant van een psycholoog is de positie van een 'helper' zeer verontrustend. Dit is een nogal onvoor de hand liggend punt, omdat... Psychologie is in principe een helpend beroep. Maar daarin schuilt de catch. Als iemand met een probleem komt, is het gebruikelijk om medelijden met hem te hebben, met hem mee te leven en te proberen te helpen. Maar dit alles wekt bij een persoon alleen maar meer vertrouwen in de objectiviteit van zijn probleem. Mijn man beledigt mij - wat sympathiseer ik met je, dit is een heel moeilijke situatie, ik begrijp je. Dat.