Een doodlopende weg is iets dat geen perspectief biedt op verdere ontwikkeling. Vandaag wilde ik Gouldings theorie van ‘doodlopende wegen’ met jullie delen. Gouldings zegt: ‘Een doodlopende weg is een punt waarop twee of meer tegengestelde krachten elkaar ontmoeten, een punt van ‘verdoving’. Terwijl ik informatie over papegaaiduikers verzamelde, keek ik hoe papegaaiduikers leven. Zo sterk, moedig, gezinsgericht, soms timide, slim. Net als de theorie over doodlopende wegen. Dus ik zal je beginnen te vertellen over doodlopende wegen, en hoe we, met behulp van regelgeving en chauffeurs, in een gat terechtkomen. Bob Goulding verdeelt impasses in drie soorten of gradaties: 1. Een impasse van de eerste graad is een impasse tussen ouder en kind (in transactionele analyse betekent de hoofdletter in de woorden Ouder, Volwassene, Kind dat we het hebben over egotoestanden, en niet over de echte ouder, volwassene of kind). Op basis van het omgekeerde recept (bestuurder). Iemand houdt bijvoorbeeld op met het behagen van anderen, maar begint zichzelf te behagen door naar zichzelf te luisteren en zijn ware behoeften te voelen. 2. Er is sprake van een impasse van de tweede graad als de Kleine Professor een beslissing neemt over de bestelling. De ouder van de ouder stuurt bijvoorbeeld het bericht 'Werk veel', en het kind van de ouder stuurt het bevel 'Wees geen kind'. De oplossing in dit geval kan zijn: “Ik zal me nooit meer als een kind gedragen.” Dat wil zeggen, het kind begint zich als een volwassene te gedragen en stopt met spelen, omdat degene die speelt niet hard werkt. In het volwassen leven weet een persoon niet hoe hij moet ontspannen, hij is voortdurend gespannen en kan zichzelf niet toestaan ​​​​te genieten of gewoon van het leven te genieten. Om uit de tweede impasse te komen, is meer emotionaliteit nodig dan de impasse van de eerste graad. 3. Impasse van de derde graad - dit is een impasse op basis van een recept. Wanneer de ouder van een kind het kind van het kind een bevel stuurt om ‘niet te leven’, ‘niet jezelf te zijn’ en ‘niet geestelijk gezond te zijn’. Bijvoorbeeld wanneer het toegestaan ​​is om met een aandoening te leven. Je kunt leven als je mij een plezier doet, vertelt de moeder hem non-verbaal (en het kind leeft met de onbewuste gedachte dat hij voor zijn ouders moet leven en hen moet plezieren). Dit gaat over de ouderlijke angst bij hun kind dat hij zijn missie niet aankan, door hem op jonge leeftijd onbewust en in non-verbale vorm instructies te sturen. En dan voelt de persoon zich slecht, een zogenaamde depressie. Hij voelt zich misschien waardeloos en beweert dat hij zich altijd zo heeft gevoeld. Hij is altijd op zoek naar zichzelf, en alsof hij niet op zijn plaats is. En als we uit de derde impasse komen, moet een persoon beslissen dat hij het recht heeft om te leven, zonder voorwaarden. Wanneer iemand deze nieuwe sensatie ervaart, bijvoorbeeld door zich een waardevol persoon te voelen, ervaart hij het plezier van het begin van verandering. Het is zwaar werk. Het vereist dat de therapeut goed luistert en zijn cliënt niet alleen verbaal, maar ook non-verbaal hoort. Duik in zijn ervaringen uit zijn vroege kinderjaren, adem met hem mee op hetzelfde niveau en sluit je bij hem aan. Bij het beschrijven van doodlopende wegen heb ik mij gebaseerd op praktijkervaring en uiteraard op het boek van Gouldings ‘Psychotherapie van een nieuwe oplossing’.".