Op de een of andere manier heeft ieder jong gezin hier wel eens mee te maken gehad. Hoe jonger het gezin, hoe groter de kans dat hij of zij bij de ouders woont. Hoe is dat? Goed slecht? De vraag ligt erg gevoelig, omdat hier twee generaties botsen: de nieuwe, die zich heeft aangepast en zich aanpast aan de moderne realiteit van de wereld, en de oude - dit zijn ouders die geworteld zijn in een soort verleden en die meerdere heden hebben realiteiten. Het komt zelden voor dat ouders de vooruitgang bijhouden en, op basis van de huidige realiteit, veranderen en zich aanpassen. Maar ik wil opmerken dat er zulke mensen zijn. Naar mijn mening is de oorlog tussen deze 'werelden' om verschillende redenen met elkaar verbonden: 1) De ervaring van de ene generatie en het gebrek aan ervaring van een andere. Hoe weet je wie meer ervaring heeft? Wie is ouder, heeft gelijk? Hier moeten we uitgaan van de persoonlijke kenmerken van elke persoon en zijn ervaringen tot nu toe. 2) Verschillende kijk op het leven. Bedenk dat letterlijk 20-30 jaar geleden de kijk op het gezin compleet anders was. Het was bijvoorbeeld eervol om maar één partner te hebben met wie je de rest van je leven kon samenwonen. Het is juist “noodzakelijk”, omdat de samenleving zou het gezin kunnen veroordelen en een enorm schuldgevoel kunnen opleggen in het geval van, God verhoede, echtscheiding. ‘God heeft ons verdragen en geboden.’ “Als je het volhoudt, zul je verliefd worden.” Nu is het veel gemakkelijker geworden: getrouwd - gescheiden. Vorige generaties hadden een verstarde houding tegenover het gezin als instituut. Dit kan zowel positieve als negatieve gevolgen hebben gehad. Positief: veel kinderen groeiden op in tweeoudergezinnen, met een moeder en een vader. We waren actief aan het ontwikkelen. Negatief: deze kinderen gaan nu naar psychotherapeuten omdat... ze krijgen misschien niet genoeg liefde van deze moeders en vaders, en erger nog, ze kunnen morele en psychologische trauma's oplopen. Stel je nu eens voor dat een jong gezin, een jongen en een meisje, wil proberen samen te leven, maar dat de financiële mogelijkheden krap zijn. Ze besluiten bijvoorbeeld bij haar te gaan wonen. Wat zou het kunnen zijn? 1) Opgeblazen eisen van het parlementslid. omdat het meisje bevindt zich op haar eigen territorium en heeft een ‘steungroep’ in de vorm van haar moeder en vader, dan kan ze zichzelf in de persoon van haar ouders laten zien als krachtig, actief, aardig en lief. Een minnares, maar de man strak in de hand houdend. Omdat ze altijd gesteund wordt, worden haar eisen steeds intenser, maar merkt ze tegelijkertijd niets van haar eigen ontwikkeling en prestaties. De successen van een man kunnen worden gedevalueerd en tot nul worden teruggebracht, waarna de man gedwongen zal worden te vertrekken. "We zien een stipje in het oog van iemand anders, maar we vinden geen blok in het onze." 2) De ouders van het meisje proberen MCH groot te brengen, in de veronderstelling dat dit beter zal zijn voor zowel hem als haar. Het is immers niet voor niets dat zo’n schat werd opgehaald. Alles in het belang van mijn geliefde dochter. De uitkomst is niet ver weg.3) In geval van ruzie zal de meerderheid van de steun in de richting van de dochter gaan, zelfs als zij ongelijk heeft. Maar het kan ook andersom zijn. 1) Dit kan steun zijn van ouders: producten, trainingen, cursussen, financiën. Dit kan vooral handig zijn als het gezin zich nog maar in de ‘embryo’-fase bevindt en nog niet echt op de been is. 2) Training in huisvaardigheden (afhankelijk van het jonge gezin). De ouders van een meisje leren en adviseren haar MCH bijvoorbeeld hoe ze snel een baan kan vinden tegen minimale kosten, en ook snel hogerop kan komen op de carrièreladder. 3) Aanvankelijk was de houding van het kind ten opzichte van de partner positief. De kwestie van ouderschap en huisvesting is heel individueel. Sommige mensen denken, op basis van hun eigen ervaring of de ervaring van vrienden, dat het leven bij ouders niet de moeite waard is. Sommige mensen zien dit als een grote steun en steun voor de toekomst. En wat denk jij, is het leven bij ouders in eerste instantie toneel de norm of niet??