Het is het begin van het schooljaar en veel ouders stuurden hun kinderen voor het eerst naar school. Vandaag stel ik voor om te praten over de leeftijdscrisis van 7 jaar bij kinderen, waarvan de manifestaties kunnen worden verergerd door een veranderde sociale situatie. Op deze leeftijd wordt het kind zich bewust van zijn innerlijke leven: nu begrijpt hij wat het betekent als hij is boos, blij, bang of verdrietig - maar er is nog geen ervaring met het omgaan met zijn gevoelens (het kind weet niet wanneer en hoe hij deze moet uiten). Vandaar het frequente verlies aan spontaniteit en het optreden van maniertjes, capriolen en kunstmatige spanning in het gedrag. Deze uiterlijke kenmerken, evenals de neiging tot grillen, conflicten en affectieve reacties, beginnen te verdwijnen wanneer het kind uit de crisis komt. Er is ook een herwaardering van waarden - wat voorheen belangrijk was, verliest zijn waarde - nu is het spel want het kind verliest zijn motiverende kracht (kleuters zullen lang spelen, maar spelen is niet langer de belangrijkste inhoud van zijn leven), nu worden educatieve activiteiten waardevol. Het kind heeft de ontwikkelingsmogelijkheden van games uitgeput, nu heeft hij meer nodig - niet om het zich voor te stellen, maar om te begrijpen hoe en wat werkt. Hij streeft naar kennis, streeft ernaar volwassen te worden. Daarom kunnen veel favorieten (knuffels die vroeger geruststellend waren) in de prullenbak belanden of worden aangepast - wat als je je favoriete pop knipt? Nu is het kind zich bewust van zijn behoeften - maar tot nu toe heeft hij geen balans tussen “. willen” en “nodig hebben” (soms reageren ze traag op de eisen van volwassenen, wat conflicten kan veroorzaken). Op deze leeftijd leren kinderen zelfbeheersing om hun emoties en gedachten in een aanvaardbare vorm te kunnen beheersen, doseren of uiten. De spontaniteit van de kindertijd gaat verloren: het kind denkt na voordat het handelt, begint zijn ervaringen en aarzelingen te verbergen, en probeert anderen niet te laten zien dat hij zich slecht voelt. Het kind is extern niet meer hetzelfde als intern, hoewel de openheid in de basisschoolleeftijd nog steeds grotendeels behouden blijft, het verlangen om alle emoties op kinderen en volwassenen te sluiten, om te doen wat hij echt wil. Denkprocessen ontwikkelen zich intensief: het kind ontwikkelt logisch correct redeneren, er worden wetenschappelijke en alledaagse concepten gevormd (wat leidt tot de ontwikkeling van theoretisch denken). Het geheugen ontwikkelt zich in twee richtingen: vrijwilligheid en betekenis: nu kan het kind vrijwillig materiaal onthouden dat niet interessant is en niet op een speelse manier wordt gepresenteerd; maar het semantische geheugen moet in deze periode worden verbeterd - ouders moeten controleren hoe kinderen nieuw materiaal leren (veel kinderen onthouden teksten mechanisch, wat tot aanzienlijke problemen leidt in de middenbouw, wanneer het materiaal complexer wordt en groter in volume wordt - en dan kunnen kinderen De neiging om woord voor woord weer te geven wat u zich herinnert. Daarom is het belangrijk om verschillende geheugentechnieken onder de knie te krijgen wanneer het kind het educatieve materiaal begrijpt, begrijpt en tegelijkertijd onthoudt. Het is belangrijk dat ouders niet alleen de juistheid ervan controleren. het antwoord, maar ook hoe het kind het uit zijn hoofd heeft geleerd). De aandacht blijft zich ook ontwikkelen: het wordt echter nog steeds gekenmerkt door een klein volume en een lage stabiliteit (ze kunnen één ding 10-20 minuten doen), evenals de moeilijkheid om de aandacht te verdelen en van het ene onderwijsproces naar het andere te schakelen. Tijdens deze periode ontwikkelt het zelfrespect van het kind zich - de vorming van eigenwaarde hangt zowel af van academische prestaties en de kenmerken van relaties met de leraar en klas, als van de stijl van gezinsopvoeding en de geaccepteerde waarden in het gezin. Om voldoende eigenwaarde te ontwikkelen is het noodzakelijk om een ​​sfeer van steun te creëren. Het is belangrijk dat kinderen niet alleen een cijfer krijgen, maar ook passende uitleg krijgen. Hun werk wordt beoordeeld, niet hun persoonlijkheid. Kinderen worden niet met elkaar vergeleken. aan de andere kant worden ze niet aangemoedigd om uitstekende studenten te imiteren, maar zijn ze gefocust op persoonlijke prestaties - zodat het werk van morgen beter was dan dat van gisteren; succesvolle studenten werden niet geprezen. De opvoedingsstijl van het gezin heeft ook invloed op de vorming.