Sasha werd door mijn moeder bij mij gebracht. Hij was 16 jaar oud, maar volgens mijn gevoelens was hij veel jonger, ongeveer 10 jaar oud. Terwijl ik met zijn moeder aan het praten was, zat hij in de gang te wachten en was erg bang. Angst was het belangrijkste gevoel dat Sasha's leven vergezelde. Hij was bang, zo leek het, voor alles: ik, zijn leeftijdsgenoten, antwoorden in de klas, gezaghebbende mensen en in het algemeen mensen die hem konden waarderen, en het leek hem dat iedereen dat kon. dit. Dat is eigenlijk de reden waarom zijn moeder hem heeft meegenomen. Ze zei dat Sasha een introverte en onzekere man is, en daardoor problemen heeft, zowel op school als met zijn leeftijdsgenoten. Het was waar. Het duurde lang voordat Sasha zelfs maar zonder angst naar me toe kwam, laat staan ​​me vertrouwde. De eerste sessies begonnen met een lange stilte van ongeveer 10 minuten, waarin ik probeerde hem op de een of andere manier voor zich te winnen, en geleidelijk werd dit keer de introductie van de sessie, of zelfs het maken van contact, elke keer eindigend met intimiteit en vertrouwen. Ik moest beginnen , bijna met een discussie over het weer. Bovendien stotterde hij aan het begin van ons werk veel, hij zei dat hij meestal niet stottert, maar alleen als hij zich grote zorgen maakt, dat wil zeggen dat hij zich grote zorgen maakte tijdens de communicatie met mij. Na verloop van tijd ging dit allemaal voorbij: het stotteren verdween, deze tien minuten durende introducties gingen voorbij, hij begon grapjes te maken, en naarmate onze relatie hechter en vertrouwender werd, verdween de angst niet alleen in onze relatie, maar in het algemeen werd het ook minder in Sasha's leven. . Onze relatie doet me denken aan de relatie tussen de kleine prins en de Vos, langzaam en geleidelijk, keer op keer kwamen we dichter bij elkaar. Het lijkt erop dat dit voor hem de eerste relatie was waarin hij zichzelf kon zijn geen ijverige en gehoorzame jongen voor zijn ouders en leraren, en een nerd en een 'nerd' voor zijn leeftijdsgenoten. Toen kwam de tijd dat Sasha zijn woede onder ogen kon zien, die voorheen volledig gedempt was, verstopt door zijn angst, en. toen het (de angst) minder intens werd, toen Sasha het kon weerstaan, begon hij zich boos te voelen. Aanvankelijk was hij boos op bijna iedereen: op zijn klasgenoten, die hem niet accepteerden en hem belachelijk maakten, op leraren, vanwege misverstanden, vanwege onrechtvaardigheid, vanwege cijfers die niet bij hem pasten, en ten slotte begon hij boos te worden. met zijn ouders. Woede was een nieuw gevoel, dus Sasha wist niet wat hij ermee moest doen, hij was er bang voor, wist niet hoe hij het moest uiten, en het allerbelangrijkste: woede begon zijn onbevredigde behoefte aan erkenning, communicatie en acceptatie te weerspiegelen. , en over het algemeen gewoon normale menselijke relaties die voorheen niet bestonden in Sasha's leven, en die hij simpelweg niet wist op te bouwen. We werkten met zijn woede, ik herinner me nog goed de sessie waarin we om de beurt allerlei obscene woorden zeiden die in ons opkwamen, ik begon, en hij pakte het voorzichtig op, en toen viel een spervuur ​​van zijn voorheen ingehouden woede op de muren , op het meubilair van mijn kantoor Tijdens ons werk, ondanks de aanvankelijke angst en ondanks het feit dat Sasha voor de eerste keer met een psychotherapeut communiceerde, was hij vrij open, bewust en zeer gemotiveerd in zijn veranderingen, hij heeft mij zelf geholpen veel bij het leggen van ons contact. Er was zo'n geval, na een zeer openhartige en bevorderende sessie werd Sasha ziek en kwam niet verschillende keren toen hij kwam, ik vroeg hem wat hij dacht, waarom er deze pauze was (ik had niet echt verwacht dat hij zou antwoorden; over interne ervaringen, meestal in Op dit punt zeggen cliënten ‘nou, ik was ziek’), maar hij antwoordde dat hij een pauze nodig had om over alles na te denken, om te zijn met wat er gebeurde, en om te voelen hoe hij leefde met zijn nieuwe leven. omstandigheden en veranderingen. Toen was er een periode waarin Sasha zich behoorlijk zelfverzekerd begon te voelen en zijn kracht in het echte leven begon te testen, toen werd hij geconfronteerd met het feit dat zijn vrienden en klasgenoten hem volgens hem niet serieus namen en zijn veranderingen niet zagen . Hij moest deze ‘krachttest’ overwinnen om nogmaals te bevestigen dat hij genoeg kracht had om meer zelfvertrouwen te hebben, meer.