Levenscrises als voorwaarden voor het veranderen van ik - identiteit Maleichuk Gennady Ivanovich Het encyclopedisch woordenboek bevat de volgende definitie van crisis. Crisis (van het Griekse krisis - besluit, keerpunt, uitkomst) is een scherp keerpunt in iets: een moeilijke overgangsstaat. Een crisis is een toestand van emotionele en mentale stress die in korte tijd een aanzienlijke verandering in ideeën over de wereld en zichzelf vereist. De inhoud van een psychologische crisis is een acute emotionele toestand die ontstaat in een moeilijke situatie van iemands botsing met obstakels voor de bevrediging van zijn belangrijkste problemen. De volgende worden tekenen van een crisis genoemd, die ook als criteria voor de diagnose kunnen dienen: de aanwezigheid van een gebeurtenis die stress veroorzaakt, tot frustratie leidt en gepaard gaat met een gevoel van hopeloosheid, het falen in het bereiken van vitale doelen; verdriet ervaren; gevoel van verlies, gevaar, vernedering; gevoelens van minderwaardigheid; vernietiging van de gebruikelijke levensloop; onzekerheid over de toekomst; gebrek aan integriteit van de visie op de situatie; angst; wanhoop; gevoelens van eenzaamheid en afwijzing; lijden Volgens de tijdparameter zijn crises onderverdeeld in: acuut, kortdurend; langdurig; Crisissen van overgangsperioden die verband houden met de leeftijd en beperkt zijn in de tijd. Vanuit het oogpunt van de dynamiek zijn er vier opeenvolgende crisisfasen (J. Kaplan): 1. Primaire toename van spanning, het stimuleren van gebruikelijke manieren om problemen op te lossen; Verdere toename van de spanning in omstandigheden waarin deze methoden niet succesvol zijn; Nog grotere spanningen, die de mobilisatie van externe en interne bronnen vereisen;4. In een ongunstig verloop, als de crisis niet is opgelost, is er sprake van een toename van angst en depressie, een gevoel van hulpeloosheid en hopeloosheid, wat leidt tot desorganisatie van het individu oplossing voor de situatie wordt ontdekt. ​​Traditioneel wordt aan het concept ‘crisis’ een negatieve houding toegekend, in de eerste plaats gaat het om het gewone bewustzijn. Een crisis, een crisisperiode, wordt door een persoon gezien als iets onstabiels, onstabiels, vergezeld van een deprimerende ervaring, een toestand van intern ongemak. Over welke crises we het ook hebben, of het nu gaat om leeftijdscrises, economische, politieke, enz., hun belangrijkste criterium is het kenmerk van instabiliteit, wat een over het algemeen negatieve context voor dit fenomeen schept, als we crises echter in het ontogenetische aspect beschouwen In dit geval is een succesvol opgeloste crisis een factor in de verdere ontwikkeling, die leidt tot de vorming van kwalitatief nieuwe mentale en persoonlijke formaties. Een dialectische kijk op de essentie van de crisis houdt in dat er zowel negatieve als positieve aspecten in het crisisfenomeen worden gezien. Wanneer we een systematische benadering gebruiken om de psychische realiteit te definiëren, kan deze laatste worden gepresenteerd als een integraal, zich ontwikkelend systeem. Met deze visie is de mentale werkelijkheid als geheel en het Zelf, als de centrale component ervan, een complex, tegenstrijdig systeem met eigenschappen van stabiliteit en variabiliteit. Elk levend systeem streeft ernaar zijn stabiliteit te behouden – dit is een empirisch feit. De dialectiek van de ontwikkeling laat ons echter vaak tegengestelde feiten zien. Stabiliteit en stabiliteit, tot het uiterste doorgevoerd, verliezen de eigenschap van ontwikkeling. Perfecte vormstabiliteit is een doodlopende weg waarbij alle dynamiek verloren gaat. Overmatige aanpassing is dus net zo onwenselijk als de afwezigheid ervan. Als het leven dus wordt beschouwd als een proces, met al zijn eigenschappen – vloeibaarheid, dynamiek, tempo – dan zijn crises de integrale kenmerken ervan, keerpunten op het pad van dit proces, waarin een verandering in de levensvorm plaatsvindt vanuit het gezichtspunt van iemand die een crisis ervaart, kan worden beargumenteerd dat een persoonlijke crisis een crisis van het Zelf is.