Van de auteur: Ik hoor vaak van cliënten dat ze graag een “intimiteitsrelatie” met een partner willen. Hier zijn enkele gedachten over het onderwerp hoe je diezelfde intimiteit kunt opbouwen. Soms beginnen cliënten met het onderwerp emotionele intimiteit met hun partner. En als verzoek brachten ze de wens naar voren om een ​​dergelijke nabijheid te bereiken, “zodat AH! Om elkaar te vertrouwen en te begrijpen, wil ik dit kunnen doen!” Ja. Mee eens zijn. Laten we het nu eens hebben over wat we daadwerkelijk 'kunnen doen'. Wie weet volgens jou het meeste over intimiteit? Kinderen. En hoe minder, hoe meer ze weten. Wat maakt ons anders dan die kinderen? In tegenstelling tot hen weten wij meer over de wereld en ook over de gevaren ervan. Maar de kinderen nog niet. Totdat volwassenen het vertellen, laten zien en straffen :-). Ze vertrouwen en voelen zich eenvoudigweg veilig rond een belangrijk object (moeder). En dan groeien ze uit tot volwassenen, beginnen ze te vrezen en te controleren (wat ook niet zonder gezond verstand is), en moeten ze op een zeer netelige manier weer terugkeren naar intimiteit... Emotionele intimiteit is een moment van oprechtheid en ‘naaktheid’ van gevoelens. Die. Dit is seks, alleen in gevoelens en gedachten. Maar in tegenstelling tot seks hoeven deze gevoelens en gedachten niet uitsluitend vreugdevol te zijn. Dit is de toegankelijkheid van pijn en lijden, en verdriet, en verborgen vreugde en plezier die alleen voor mij kan zijn... Laten we zeggen dat je een object van verlangen hebt. Of niet echt meer zuchten, maar een object waarmee je juist die intimiteit wilt hebben. Laten we nu voor de duidelijkheid verder gaan met een metafoor, om het zo maar te zeggen. Stel je een appel voor. En je wilt een appel eten. Trouwens ook een daad van intimiteit :-). Je wordt als het ware met hem herenigd. Maar als je een appel wilt eten, dan is deze intentie en fantasie erover niet genoeg: je kunt lang praten over hoe je zult zijn nadat je deze appel hebt gegeten, en hoe hij zal smaken... Maar ik zou willen dat het zoet en zuur is, maar niet zacht, enz. En je kunt deze appel zelfs zien en er zelfs naar kijken. Voor een lange tijd. En denk. Alles wat slim is. Er kan zelfs eindelijk een fantasie ontstaan: eis dat de appel smaakt zoals jij wilt :-) Nou, als je nu afstand neemt van de metafoor en aan je partner denkt - is dat bekend? Of kun je actie ondernemen - neem hem en eet en voel er alles aan. Dit is het contact van intimiteit. O hoe simpel. Maar het is riskant. Je leert nu immers niet alleen de waarheid over de smaak van een appel, maar hij herkent je ook van binnenuit... Je wordt toegankelijk en weerloos. En als er iets misgaat, zal het lichaam bepaalde reacties beginnen... Bijvoorbeeld afwijzing. Er bestaat altijd een dergelijk risico, en ook in de nabijheid. Maar hier is een keuze: wees bang om afgewezen te worden en laat daarom geen “intimiteit” toe, of laat toe, wetende dat zowel jij als je partner in staat zijn om met afwijzing om te gaan, als dat al het geval is, omdat... dit is precies wat jou onderscheidt van datzelfde kind - maar jij, volwassenen, kunt na afwijzing op eigen kracht overleven. Er is nog een mythe en droom over ‘intimiteit’. Dat zodra we erin zijn geslaagd ons voor elkaar open te stellen en elkaar succesvol te benaderen, alles voor eens en voor altijd klaar is en het eeuwige geluk zal komen. Maar nee. Intimiteit is voortdurend onmogelijk. Het is alsof je voortdurend seks hebt – het is ook onrealistisch. Noch fysiek, noch psychologisch, noch is het over het algemeen duidelijk: waarom? Na de ‘nadering’ komt het ‘vertrek’. We kwamen dichterbij, wisselden warmte, oprechtheid, pijn, enz. uit. En het is tijd om afstand te nemen en afzonderlijk te ademen. En als u probeert uw partner in deze toestand te houden, wie zou er dan willen “stikken”? Dan zal je meest gekoesterde gruwel worden vervuld - het zal uitbreken en wegrennen. En hoe dichter ze hem dichterbij brachten en vasthielden, hoe verder zijn marathon zou zijn :-). Dit contact wordt aangegeven door een actie die voortkomt uit jouw INTENTIE. Zonder actie is er geen contact. Die. Laten we het voorbeeld met een appel onthouden. Wij handelen niet, maar staan ​​en kijken ernaar. En wij dromen ervan. En als je lang fantaseert, verschijnt er een soort beeld. Hoe langer de fantasie, hoe helderder en sterker het beeld (er is ook hetzelfde idee over de vereisten om de appel te laten worden wat je wilt). En wanneer het komtecht contact maakt, dan sta je feitelijk niet meer in contact met de werkelijkheid, maar met een gecreëerd beeld. "Ik wilde precies dit soort appel, maar deze die ik eet heeft een onbekende smaak, en het maakt niet uit of hij beter of slechter is, het is nog steeds niet wat ik wilde." Wilde je?! Of heb je gewoon een geprefabriceerd beeld genomen, uitgewerkt in patronen die je brein kent, en besloten dat het zo MOET zijn? Dat de intimiteit die je hebt met je partner PRECIES DIT moet zijn! Zoals je dacht en voorstelde. En als het niet samenvalt met je dromen, dan is dat het... mislukking en teleurstelling. En dit gaat over emotionele afhankelijkheid, niet over emotionele intimiteit. Die. dit is de illusie van contact. Daarin kom je alleen in contact met een echte persoon op die punten die overeenkomen met het beeld, en de rest wordt gezien als ‘het onrecht van de wereld’, ‘pijn’ en andere negativiteit, waar veel projecties zijn. van alles en iedereen. Dit betekent dat je in dit geval niet hebt gezien wat voor soort partner je werkelijk bent. Je wilde liever alleen in hem opmerken wat overeenkwam met jouw beelden. Maar je hebt nog steeds geen volledig beeld gevormd van zijn echte zelf... Het is triest. Maar we kunnen het repareren. Uitgang? Als we de situatie nog vóór het contact bekijken, kunnen we prachtig zeggen dat dit de acceptatie is van acties en beelden van de echte wereld zoals die is, zonder verwachtingen. Zonder ze te interpreteren zodat ze bij uw imago passen, bij uw dromen. Zie de behoefte van de Ander. Het is gecompliceerd. Maar het is mogelijk. Dit mooie woord ‘acceptatie’ – waar gaat het over? Over het feit dat “ik in jou niet mijn vertrouwde beelden onderscheid, en niet mijn behoeften (wanneer ik een ander nodig heb als een functie die mijn behoeften bevredigt om eenzaamheid te vermijden, om seks te hebben, om mezelf uiteindelijk te accepteren. Enz. ), en Ik ben in staat de behoefte van de Ander te onderscheiden zonder deze aan mijn fantasieën, beelden, verwachtingen en betekenissen op te leggen. Die. Ik kan kijken zonder projecties. Een heel moeilijke taak... Nepalezen kunnen dit om de een of andere reden doen - ze leven zonder illusies en zijn ook vreugdevol! Hoe je dat doet? Door echt contact. Een oprecht verlangen om de Ander te zien en interesse in hem. U kunt dit heel gemakkelijk achterhalen door eenvoudige, directe vragen aan uw partner te stellen. Het effect van hun resultaat is veel groter dan dat van uw eigen inschattingen. Maar in emotioneel afhankelijke relaties proberen ze vaak hun mening of eisen aan hun partner over te brengen, waarbij ze hartstochtelijk willen dat hij het begrijpt of raadt, en niet altijd op een directe manier, maar zelfs door “geduld” en ook door te wachten, of door “trucs” dan om te proberen hem te horen en echt de waarheid te vertellen over je echte gevoelens en bedoelingen, zonder beschuldigingen of excuses. En als de zaak ‘al begonnen’ is, dan is het buitengewoon moeilijk om op eigen kracht ‘de sluier weg te nemen’ en de realiteit te zien. Het is alsof je probeert het hele plaatje te zien terwijl je er dichtbij staat. Je hersenen slaan je dromen, verwachtingen, regels en betekenissen zorgvuldig op in het onbewuste. En ze zijn je zo bekend dat het onmogelijk is ze zelf te onderscheiden. Dit is dezelfde “blinde vlek” die je vrienden kunnen zien, maar niet iedereen zal het je vertellen, in een poging je gevoelens te beschermen... En soms zeggen ze tegen je: “Kijk, zo is hij niet! Waarom ren je dan zo achter hem aan?’ - "Wie, ben ik aan het rennen?!" Je begrijpt het niet! Ik ben het gewoon, vanwege dit en dat.’ Je kunt het echt niet met eigen ogen zien… of wanneer het te laat is. Daarom zijn er specialisten die hierbij helpen. En dan over contact in de nabijheid. Dit is ook een UITWISSELING. Op het moment van contact vindt er een actie plaats waarbij een uitwisseling plaatsvindt: je hebt een appel geplukt (daarom groeit hij) en hij heeft je gevoed. Als resultaat van de uitwisseling vinden er WIJZIGINGEN plaats (nu ben je vol). Toen hij vol was, verliet hij de appelboom. Geen verandering - geen contact. Het is zo gemakkelijk te begrijpen. Maar veranderingen kunnen eng zijn... En hier stoppen we en passen misschien ook niet. Verwachtingen die in fantasieën vóór het contact worden geaccumuleerd, maken het contact zelf onmogelijk. Ze blokkeren de werkelijkheid. Je humeur speelt ook een heel belangrijke rol - als je de gewoonte hebt om vóór elke actie tegen jezelf te zeggen: "Wat als het niet lukt?", Dan wordt er rond die beelden een veld gecreëerd dat "niet lukt". .” Dit is al een verwachting van het resultaat “zoals altijd”, en vooral – de bereidheid om te ontsnappen aan de gebruikelijke actie (ik leefde zonder deze appels en zal blijven leven), BEREIDHEID NIET.