Vladimir, 25 jaar oud, werkt als leraar aan een universiteit, ervaart sinds zijn adolescentie constante sociale angst, schaamt zich om met anderen te communiceren en ervaart ook periodiek tekenen van het prikkelbaredarmsyndroom. De manifestaties van sociale angst begonnen te intensiveren met het begin van professionele activiteit, vooral tijdens het geven van lezingen. Vladimir wendde zich op 24-jarige leeftijd tot een psycholoog voor hulp, nadat hij was gestopt met het volgen van colleges aan de universiteit en het management had laten weten dat hij problemen had met zijn keel. De angst om voor een ‘kritisch’ publiek te spreken werd zijn grootste probleem en hij besteedde het grootste deel van zijn tijd aan het piekeren over hoe hij de angst om zijn zwakte te tonen kon vermijden. Hij beschouwde zichzelf als incompetent en was bang dat het publiek dit zou begrijpen. Om zijn stress te verminderen, zoals voorgeschreven door een specialist, nam Igor vóór de lezing verschillende soorten kalmerende middelen en bereikte daardoor enige verlichting, maar het resultaat was van korte duur. leefde en de doses drugs moesten geleidelijk worden verhoogd, terwijl de vermijdende strategie niet alleen op het publiek werd geprojecteerd, maar ook op de mensen om hen heen. De belangrijkste overtuiging was dat: “Ik weet niet veel over mijn vakgebied . Mensen om mij heen kunnen dit begrijpen en mij beoordelen.” Het probleem was dat Vladimir, ondanks het feit dat hij verschillende keren lezingen hield, deze bleef vermijden, dat wil zeggen dat de exposities niet echt hielpen. De belangrijkste interventies van de psycholoog hadden betrekking op de relatie tussen gebeurtenissen uit vorige levens en de huidige situatie; dit gaf Vladimir een zeker inzicht in waarom hij zich zo gedraagt, maar zijn gedrag en gevoelens veranderden niet. Tijdens ons consult kwamen Vladimir's aanvullende overtuigingen aan het licht het blijkt dat hij tijdens de lezing voortdurend zijn stemtimbre en ademhaling in de gaten houdt om ‘overtuigender te klinken’. Om zijn overtuigingen te testen, begon hij tijdens een lezing zijn stem op een dictafoon op te nemen en daarnaar te luisteren. Deze gedragsexperimenten hielpen Vladimir begrijpen dat zijn angsten fundamenteel verkeerd waren, en dat zijn overtuiging in zijn ‘zwakte’ geleidelijk begon af te nemen. Tijdens de daaropvolgende psychotherapie begon Vladimir te beseffen dat het lesgeven aan hem geen catastrofale gevolgen had; hij veranderde geleidelijk zijn beoordeling van zichzelf en de mensen om hem heen, hoewel hij nog steeds bepaalde twijfels over zichzelf ervaart, maar die zijn niet langer zo fataal....