Van de auteur: Een mooi woord - uitstelgedrag. En wat zit er achter dit mooie woord? Stel het niet uit tot morgen... Uitstel is een proces waarbij iemand voortdurend iets uitstelt terwijl hij veel andere dingen doet. Daarom kan een dergelijk proces geen luiheid worden genoemd. Als iemand lui is, doet hij immers niets dat als nuttig wordt beschouwd. Met uitstelgedrag is alles anders: iemand is voortdurend met dingen bezig, hij is letterlijk ‘opgebrand op het werk’, maar het belangrijkste blijft ongedaan, uitgesteld tot ‘morgen’ verschillende redenen. Een daarvan is hun minst favoriete baan. Of een taak die wordt uitgesteld is op zichzelf saai en oninteressant voor een mens. Je kunt veel schrijven over waarom iemand werkt waar hij niet geïnteresseerd is, waarom hij niet doet waar hij van houdt, waar zijn ziel over gaat. De meest populaire verklaringen zijn dat ik mezelf niet heb gevonden, dat ze hier meer betalen, dat ik niets anders kan doen, dat ik nergens anders een baan kan krijgen... Een andere reden is het gebrek aan besluitvormingsvaardigheden. De wortels van dit probleem gaan terug tot onze kindertijd, toen volwassenen beslissingen namen voor ons, dwaze kinderen: vader, moeder, grootouders, kleuterleidsters, onderwijzers. Zij waren het die beslisten wanneer en wat we wilden: slapen, eten, wandelen, zelfs iedereen tegelijkertijd op het potje zetten op de kleuterscholen. We zijn opgegroeid, maar niet iedereen ontwikkelde de vaardigheid om beslissingen te nemen, vooral moeilijk degenen. Een beslissing is tenslotte altijd een keuze; als we het ene kiezen, moeten we bereid zijn het andere op te geven. En dit is een risico. Het risico om niet de beste, niet de meest winstgevende te kiezen, het risico van verliezen, verliezen... Dus stellen we belangrijke beslissingen en zaken uit. We stellen uit - we stellen uit - zelfs als we niet weten hoe we onze tijd moeten plannen prioriteiten stellen. Het lijkt erop dat het niet eenvoudiger kan: maak een plan, bereken de tijdskosten – en handel. En je hebt tijd om alles te doen. Geef iets op, plaats iets dat niet urgent en onbelangrijk is, doe iets urgent en belangrijks – doe het eerst. Dit is waar het probleem zich voordoet: sommige mensen zijn ronduit allergisch voor het maken van plannen. Een soort interne weerstand tegen planning, het volgen van regels, het erkennen van bepaalde beperkingen. Overigens zijn het juist zulke mensen die het vaakst overal en altijd te laat zijn en er chronisch niet in slagen om op tijd iets te doen. Bij weerstand kun je natuurlijk het beste met een specialist samenwerken. Maar eenvoudigweg leren plannen maken en prioriteiten stellen, ligt binnen de mogelijkheden van iedereen. Tenzij dit natuurlijk precies ons probleem is. De volgende reden is verrassend eenvoudig: de hoeveelheid kennis en vaardigheden is hiervoor onvoldoende. Het moeilijkste hier is om tegenover onszelf toe te geven dat we iets niet weten, niet weten hoe, en dat we het niet kunnen. Welnu, de oplossing is eenvoudig: leer. Besteed hier tijd aan en doe dan met een gerust hart wat voorheen voortdurend werd uitgesteld. In sommige gevallen treedt uitstel op als we niet gewend zijn normaal te werken. Als er geen noodgeval is, ontspannen we ons, kunnen we ons niet voorbereiden, stellen we zelfs dringende zaken uit. Schoolkinderen en studenten zijn het meest bekend met dit verbazingwekkende fenomeen: ze beginnen zich 2-3 dagen ervoor voor te bereiden op het examen kan worden gegeven voor het schrijven van een test, een essay, essays voor een week, een halve maand, een maand, zelfs zes maanden - hoe dan ook, we zullen het werk "rug aan rug" gaan doen, in de laatste dagen vóór de bevalling. Dan kookt de adrenaline in het bloed, de energie is zee - het werk is in volle gang. Maar afgemeten, 1-2 uur per dag, langzaam... Niet inspirerend Verschillende angsten spelen een grote rol bij uitstelgedrag: Angst voor verandering Angst om te falen Angst voor succes (hoe vreemd het ook mag lijken)….Dat zou wel zo zijn. wees aardig om dit zorgvuldig verborgen te vinden of, in tegendeel, angst zichtbaar voor het blote oog en ermee om te gaan. Het is onwaarschijnlijk dat je meteen van de angst af kunt komen. Maar dan zal er een mogelijkheid zijn om te stoppen met uitstellen. Samenvattend: uitstelgedrag kan worden beschouwd als een beschermingsmechanisme tegen zenuwinzinkingen, teleurstellingen en stress. En reken af ​​met de jouwe.