Alle trauma's die in de kindertijd zijn opgelopen, manifesteren zich in huwelijksrelaties. Het gedrag van een partner lijkt vaak op dat van een ouder of partner van vroeger in het leven. En dan vervallen we ‘automatisch’ in de toestand van een kind, waarbij we ons voelen en gedragen zoals we in onze kindertijd gewend waren. Om destructieve interacties te veranderen, is het belangrijk om de persoonlijkheid van de partner te scheiden van de persoon op wie hij lijkt. Dit zijn verschillende mensen. En wanneer er sprake is van scheiding, is het gemakkelijker voor ons om ons volwassen te voelen en in elke situatie gezond te blijven. Als je je afsluit of agressief reageert, verkeer je in de toestand van een kind dat gewend is zo te reageren. Als je je partner begint te schande te maken en de les te lezen, kom je in de staat van een kritische ouder. Hetzelfde mechanisme werkt bij je partner in relatie tot jou. Hoe over te gaan naar de toestand van een volwassene en een relatie te onderhouden? Een voorbeeld uit de praktijk. Een jonge vrouw, laten we haar Lilia noemen, kwam naar een psycholoog voor een antwoord op de vraag of ze wel of niet moest scheiden , Lilia's man krijgt ongeveer eens in de zes maanden 'boze driftbuien' om 'lege redenen'. Hij overlaadt zijn vrouw met beledigingen en obscene taal, eist: “Laat hem met rust” en dreigt het gezin te verlaten. Dan maken de beledigingen plaats voor stilte. Na een paar dagen stilte ‘ontdooit’ de man en gaat de relatie verder alsof ‘er niets is gebeurd’. Op alle vragen van zijn vrouw zegt de man: "Vergeet het maar, alles is voorbij, ik kan niet leven zonder jou en mijn zoon." Het resultaat is de volgende tekening. - Ik zie DRIE cijfers. Waarom staat er een zoon op de foto van een huwelijksrelatie? - Ik waardeer het dat mijn man een geweldige vader is, hij zorgt voor mij en het kind, brengt veel tijd met zijn zoon door, speelt met hem. Ik ben een “workaholic”; mijn man vervangt vaak zowel vader als moeder voor mijn zoon. “Ik hoor dat u uw man waardeert als de vader van uw gemeenschappelijke kind. En de tekening is een illustratie van jullie als ouders. Alsof de ouderlijke rol in uw relatie met uw man belangrijker is dan de huwelijkse rol. Ik zie de ‘boze hysterie’ van de echtgenoot niet in beeld, waar is die niet? Ik zal het nu tekenen. Hoe voel je je als je man boos wordt? Ik ben bang. Het is alsof ik mijn man nog steeds kan horen schreeuwen: 'Heb je eerder zulke kreten gehoord?' Wanneer? - Het lijkt erg op hoe mijn moeder als kind tegen me schreeuwde. De schreeuw van mijn man doet je denken aan gebeurtenissen uit je kindertijd, en je voelt je als kleine Lilya. Het kind kan de woede van de ouders echt niet weerstaan. Maar nu ben je volwassen. Een echtgenoot is geen moeder. En je kunt je man over je gevoelens vertellen - ik begrijp dit, ik probeer te praten, maar het lukt niet. De man snauwt: „Val me niet lastig.” Ik zou graag een spiegel aan de tekening willen toevoegen, zodat de man kan zien hoe vreselijk hij is als hij boos is. Als je man 'boos' is, probeer je hem dan te laten zien hoe verschrikkelijk hij is? Bekritiseer je hem?- Het blijkt dat dit het geval is...- Hoe voelt de man zich als de ‘spiegel’ verschijnt?- Hij wordt nog bozer, hij weet niet wat hij moet doen.- Welke associaties heeft de man? kleur blauw oproepen? - Machteloosheid, verlies, angst. - Het blijkt Wat, je schildert een slechte echtgenoot met een kleur die je associeert met machteloosheid en verlies. Stel jezelf voor als de echtgenoot op de foto, wat voelt hij? - Ik voel me een kleine, verloren jongen die boos is, maar niets kan doen, alleen maar schreeuwt van machteloosheid boos is dat ik op zijn moeder lijk. Het lijkt hem dat ik net zo koud en onverschillig voor hem ben. - Ben jij, Lilia, echt koud en onverschillig voor je man? - Nee, ik hou van hem, en ik wil hem erover vertellen doe het? Ik kan de plaats van uw man innemen. Wat vind je van dit idee? - Ja, het is interessant. Nadat ik in de plaats van de man had gestaan, zag ik een jonge vrouw die zich zo ver mogelijk van mij af trok – de “man”, haar lichaam tegen de achterkant van de man gedrukt. stoel, en helemaal voorovergebogen als een solsleutel. Hij kijkt van onder zijn wenkbrauwen, zijn blik is koud, stekelig. - Waarom heb je mij nodig? - Ben ik een standpunt voor jou, of zo? Je waardeert mijn inspanningen en zorg gericht op het behoud van het gezin niet. Ik heb…