Van de auteur: Beschrijving, evenals een korte vergelijking van mentaal infantilisme en “kidalisme”. Verschijnselen die zich op verschillende theoretische gebieden van de psychopathologie en de sociologie bevinden, zijn in het dagelijks leven echter nauw met elkaar verweven. Laten we proberen uit te zoeken hoe we de grens tussen deze twee concepten kunnen bepalen en of de ene een voortzetting is van de andere. De concepten ‘infantilisme’ (of infantilisme, als kenmerk) en ‘kidalta’ (afkorting van het Engelse kind - kind en Engelse volwassene - volwassene) bestaan ​​al tientallen jaren. De eerste is natuurlijk veel ouder en werd daarom voor het eerst bestudeerd door Ernest Lasegue in 1864; veel later werd de ‘infantiliteit’ van Lasegue getransformeerd in het ‘psychologische infantilisme’ dat ons al bekend was. De term ‘kidalt’ werd helemaal niet herkenbaar dankzij psychologische of psychiatrische publicaties, maar kwam uit de pen van een journalist in het tijdschrift The New York Times in 1985. Het belangrijkste verschil in wat er achter deze concepten verborgen zit, zijn de verschillende gebieden van hun concepten. gebruik. Het is moeilijk om 'kidalta' een afzonderlijk fenomeen te noemen, omdat het niet voldoende specifieke kenmerken van de psyche heeft. ‘Kidalt’ is een fenomeen dat eerder tot het werkveld van sociologen en marketeers behoort, terwijl infantilisme zelfs is opgenomen in de ICD-10, in de sectie persoonlijkheidsstoornissen (F60.8x Overige specifieke persoonlijkheidsstoornissen). visie op psychopathologie, mentaal infantilisme - onvolwassenheid van het individu met een overheersende vertraging in de ontwikkeling van de emotionele wilssfeer en het behoud van persoonlijkheidskenmerken uit de kindertijd. Doorgaans verwijst deze term naar tamelijk grove persoonlijkheidsveranderingen die binnen de competentie van een psychiater vallen en die worden beschouwd in het kader van verschillende psychische aandoeningen. Als we in de psychologie ‘infantiliteit’ gebruiken, hebben we het eerder over de sociaal aanvaardbare uitingen ervan, die zich niet slecht aanpassen, maar aanpassingen aanbrengen in levensstijl en opvattingen. Ter vergelijking met 'kinderen' zal ik verkorte kenmerken geven van infantiele persoonlijkheidskenmerken in het begrip van de psychologie: 1) Het verlangen om te manipuleren. Dit is geweldig voor een kind dat zijn behoeften en verlangens niet duidelijk en redelijk kan uiten. Het kind is egoïstisch, hij eist dringend alles en houdt geen rekening met de capaciteiten van een volwassene omdat hij ze simpelweg niet begrijpt. Als een volwassen manipulator een ander wil beïnvloeden, houdt hij allereerst rekening met de verlangens en capaciteiten van de ander om in hem intenties en acties te genereren die zijn plannen kunnen realiseren. De regelingen zijn complexer, de doelstellingen zijn hetzelfde...2) Afhankelijkheid, gebrek aan onafhankelijkheid. Een 15-jarige tiener die bij zijn gezin woont, kunnen we begrijpen, maar een 35-jarige oom die de woonruimte deelt met zijn ouders ziet er op zijn minst vreemd uit. We mogen ook de morele en emotionele afhankelijkheid niet vergeten. Dit zijn voorbeelden waarin territoriale scheiding plaatsvond (door een wonder), maar psychologische scheiding niet. 3) Sociale vergelijking. Tijdens het ontwikkelingsproces wordt het kind onderworpen aan vergelijking en wordt het geconfronteerd met afgunst of trots. Geleidelijk beweegt de vergelijking zich naar binnen en vergelijken we onszelf niet langer met anderen, maar vergelijken we onszelf met ons vroegere zelf. Toch komen we van tijd tot tijd afgunst en trots tegen, maar zolang ze motivatie of beloning zijn en het bestaan ​​niet vergiftigen, is er niets verschrikkelijks aan. 4) Meedogenloosheid en wreedheid jegens anderen, onvermogen om te sympathiseren, om de staat te begrijpen van een andere. In het begin begrijpen kinderen volwassenen niet goed, hun egoïsme is woest, ze zijn zich alleen bewust van hun eigen behoeften. Je laten meeslepen door een spel en de hulpvraag van een ouder/familielid negeren is heel normaal, totdat je tien uur achter de computer zit of een paar dagen op een feestje verdwijnt. 5) Angst voor verantwoordelijkheid. Een kind is eenvoudigweg niet in staat verantwoordelijk te zijn voor een andere persoon, net zoals een volwassen kind zo'n moeilijke taak niet aankan, en wanneer hij met een dergelijke situatie wordt geconfronteerd, ervaart hij het hele spectrum van horror en trekt zich haastig terug. Over oplichting gesproken Het is onmogelijk om de held van James Barry - Peter Pan, niet te herinneren, evenals 'een man in.