Het probleem van eenzaamheid is altijd behoorlijk acuut geweest voor vertegenwoordigers van verschillende generaties. Maar vandaag de dag, nu het grootste deel van de communicatie online plaatsvindt, wordt deze kwestie met hernieuwde kracht relevant. Hopeloosheid. Hoe vaak ervaren we deze aandoening? We leven in een gekke, snel veranderende wereld. We werken hard en streven naar materieel welzijn. Tegelijkertijd verdwijnen simpele dingen als vriendelijkheid, aandacht en vriendelijke communicatie naar de achtergrond. We zijn bijna vergeten hoe we ons moeten verheugen. Op het werk - een computer, thuis - tv. Mobiele telefoon. Internet. De tijd glipt door je vingers. Enerzijds komen vrienden en familieleden die ver weg wonen dichterbij dankzij Skype, verschillende instant messengers en sociale netwerken. Aan de andere kant besteden we steeds minder tijd aan live, directe communicatie. Voer een gesprek van hart tot hart, het is beter om de echte gesprekspartner te leren kennen. Vraag waar het kind over droomt en wat hem zorgen baart. Wat hebben bejaarde ouders nodig? Maar in de eerste plaats heeft iedereen, ieder van ons, zorg, warmte en begrip nodig. Ja, het kost tijd en moeite. En het is veel gemakkelijker om betrokken te raken bij de fysieke zorg voor een persoon, huishoudelijke en werkzaken, in plaats van met hem te praten, naar hem te luisteren en hem te horen. Vaak werken ouders hard om het beste voor hun kinderen te verdienen. En het kind heeft mama en papa nodig om gewoon met hem mee te lopen in het park. En hoewel hij verklaart dat hij dat nieuwe speeltje of moderne gadget dringend nodig heeft, staat de tijd die hij met een geliefde doorbrengt nog steeds op de eerste plaats. Tijd besteed met kwaliteit en interesse. Het zijn de momenten van communicatie met ouders die het kind zich zal herinneren als hij opgroeit. Dialoog in de werkelijkheid verrijkt de persoonlijkheid, ontwikkelt observatie en empathie. Virtuele communicatie levert in dit opzicht veel minder op. De emoties van de gesprekspartner zijn niet zichtbaar (ze worden gedeeltelijk vervangen door emoticons, maar dit is naar mijn mening onvergelijkbaar), intonaties worden niet gehoord, soms is het moeilijk om de context te begrijpen, en ironie en sarcasme worden vaak niet opgemerkt of worden als grofheid beschouwd. Hoe vaak kijken gesprekspartners bij persoonlijk communiceren naar het smartphonescherm. Is er een nieuw bericht binnengekomen, heeft iemand gebeld, enz. Is dit een manier van beschermen, van afstand nemen? Wanneer een persoon wordt meegesleept door een gesprek, vergeet hij alles om hem heen. En afleiding scheidt en laat de gesprekspartner zien dat hij niet belangrijk is, niet interessant... Online gaan is geen oplossing, zoals elke andere verslaving. Dit is vervanging, aanvulling, etc. Door te begrijpen wat we doen en waarom kunnen we bewust een levensperspectief opbouwen. Veel mensen vullen de gaten in hun ziel met technische en materiële innovaties. Maar dat helpt niet. Ze zitten uren achter de computer, spelen games, communiceren op sociale netwerken en, belangrijker nog, komen langs. Sommige mensen storten zich op hun werk en lossen de problemen van andere mensen op. En dierbaren verdwijnen naar de achtergrond. Tegenwoordig hebben ze het al over online depressie en eenzaamheid. Het begrijpen van de specifieke kenmerken van deze processen zal leiden tot de opkomst van nieuwe soorten therapie gericht op het verwerven van de nodige levenservaring en het ontwikkelen van het vermogen om een ​​optimaal evenwicht te behouden tussen de virtuele en echte wereld. Het probleem ligt niet bij het internet, maar bij ons . Als je wilt, kun je altijd een plek vinden om aan de realiteit te ontsnappen. Begrijpen wat voor ons belangrijk is en wat we willen, maakt het mogelijk om alle middelen voor ons eigen voordeel te gebruiken, inclusief de mogelijkheden van virtuele communicatie.