Na de volgende “Ik probeerde te vergeven, maar ik voel me nog steeds beledigd”, besefte ik dat deze plaag van “vergeving met geweld” niet alleen binnen de gemeenschap moet worden bestreden kader van privéconsultaties, maar ook voor een bredere dekking. We belden de cliënt en zij vertelde mij haar verhaal. Mijn moeder is bijna vijftien jaar geleden overleden, maar de wrok tegen haar bleef en blijft mijn leven vergiftigen. Ze was er nooit, ze was jong, ze wilde lopen, van het leven genieten. Er was geen zorg voor het kind, ze kon een aantal dagen verdwijnen, of zelfs een week, ze beloofde snel te komen, maar kwam niet. Dit ‘binnenkort’ werd het meest gehate woord van de cliënt. Toen de moeder in de buurt was, lette ze formeel op het kind, kon ze knuffelen en zei toen "dat is alles, ga" en het kind kreeg nooit echte warmte, tederheid en zorg. Op 14-jarige leeftijd begon het meisje er last van te krijgen boulimia en kan dit probleem nog steeds niet oplossen. Om de kluwen van onze grieven tegen onze ouders te ontrafelen, is het belangrijk om te begrijpen wat wrok is en hoe het ontstaat. Tijdens de kindertijd is het kind volledig afhankelijk van de ouder en het is belangrijk dat hij een band met de ouderfiguur onderhoudt voor zijn welzijn en soms zelfs om te overleven. Deze afhankelijkheid en zwakkere positie zorgen ervoor dat het kind zich niet kan verdedigen tegenover de ouder wanneer zijn belangen worden geschaad of de basisbehoeften niet worden bevredigd. Dat wil zeggen, op het moment dat een kind zich slecht voelt, heeft hij een gevoel van gezonde agressie jegens degene die de bron is van deze 'slechtheid', maar hij kan het niet uiten, want 'schreeuw niet tegen je moeder!' "Hou je mond!", "Nu geef ik je een riem!" en andere argumenten die velen bekend zijn... Tegelijkertijd wordt agressie door het kind onderdrukt, maar verdwijnt nergens, ligt in lagen diep in de psyche, en er komt wrok voor in de plaats. In de kern is wrok een kinderachtige, onvolwassen manier om anderen te beïnvloeden, zodat zij zich schuldig voelen. Op deze veiligere manier voor zichzelf probeert het kind de interne gerechtigheid te herstellen, wraak te nemen op de dader zonder zijn toevlucht te nemen tot directe confrontatie. Tegelijkertijd wordt echte agressie niet ervaren en vindt deze geen uitweg, omdat alleen de gerichte uiting deze emotionele lading kan neutraliseren. Aangesproken betekent in dit geval het uiten van een emotie aan de persoon aan wie deze oorspronkelijk was gericht. In het geval van een kind is dit meestal een moeder, vader of een ander belangrijk volwassen figuur. Nu we naar het mechanisme van de vorming van wrok hebben gekeken, wordt het duidelijk waarom het niet verdwijnt als we onze ouders proberen te vergeven met een wilsinspanning, hun daden logisch aan onszelf uitleggen en onze toevlucht nemen tot onze rationaliteit. Op dit moment gebruiken we ons volwassen deel en bewustzijn, terwijl de wrok in ons kinderlijke deel en op emotioneel niveau leeft. Het werken met niet-geleefde emoties en het aanpakken ervan is de sleutel tot bevrijding van grieven. Hoe paradoxaal het ook mag klinken, de weg naar oprechte vergeving ligt via agressie. En wanneer de hele informatieruimte en de samenleving je aanmoedigen om positief te zijn, te vergeven en te bedanken, zal de psycholoog je precies in de tegenovergestelde richting leiden. Maar hoe kun je specifiek emoties uiten naar iemand die niet meer leeft? Feit is dat voor onze psyche de wereld om ons heen en onze innerlijke wereld even reëel zijn. Als we bijvoorbeeld een citroen eten en als we ons voorstellen dat we een citroen eten, geeft ons lichaam dezelfde reactie: actieve speekselvloed, we kunnen huiveren en zelfs deze smaak voelen. Dankzij deze eigenschap kunnen we mentaal emoties jegens anderen uiten mensen en ontvangen hetzelfde genezende effect alsof we in werkelijkheid met hen zouden communiceren. Natuurlijk zijn er hier enkele nuances, maar het belangrijkste is om terug te keren naar onze klant. Ik vroeg haar om zich haar meest levendige en vroege herinnering te herinneren, toen ze zich naast haar moeder in de steek gelaten voelde en het erg moeilijk voor haar was. Ze herinnerde zich een tijd dat ze erg ziek was en wilde dat haar moeder haar naar bed zou brengen en een tijdje bij haar zou blijven. Mijn moeder zat op dat moment met vrienden in de keuken te drinken. Het meisje benaderde haar moeder verschillende keren, maar elke keerIk hoorde als antwoord: “Ga liggen en verwarm het bed, ik kom zo.” Mama is nooit gekomen. De cliënt vertelde dat deze zinsnede "liggen, het bed opwarmen" nog steeds vaak in haar hoofd klinkt en hevige pijn veroorzaakt. Ik vroeg de cliënt om deze scène vanaf de zijkant te observeren, te vertellen hoe het meisje eruit ziet, wat ze nu voelt. Ze had heel droevige ogen en een gevoel van steen in haar hart. De stem van de cliënt trilde en de tranen vloeiden. Ik nodigde haar, op haar huidige leeftijd, uit om deze kamer te ‘betreden’ en deel te nemen aan de evenementen. Toen de cliënte merkte dat ze in haar gedachten klein naast zichzelf was, wilde ze de hand van het meisje pakken, zodat ze het gevoel zou krijgen dat ze niet alleen was. Vervolgens stelde ik voor om me tot de moeder te wenden en alles te zeggen wat ik wilde zeggen over haar gedrag, want nu de cliënt volwassen is, kan ze zichzelf verdedigen, nu is het veilig. De vrouw trok zich in zichzelf terug; ze voelde het diepe innerlijke werk dat ze op dat moment deed, hoeveel pijn eindelijk zijn weg naar buiten vond. In haar fantasieën schreeuwde ze tegen haar moeder en was verontwaardigd over hoe ze dit haar eigen kind kon aandoen. Dit waren precies die oprechte, echte emoties die iemand zijn hele leven als een steen in zijn hart met zich meedroeg en zelfs bang was om ze aan zichzelf toe te geven, want “je kunt niet boos zijn op je moeder” … Toen wendde de cliënt zich tot haar kleine zelf, stelde zich voor hoe ze het meisje op haar knieën plantte, knuffelde, kalmeerde, haar hoofd aaide. De tranen stroomden over haar wangen; op dat moment kreeg ze de warmte en aandacht die ze als kind niet kreeg. Toen ik vroeg of de cliënt alles had gedaan wat ze wilde, zei ze dat er nog één heel belangrijk ding te doen was. In haar verbeelding nam ze het meisje bij de hand, nam haar mee naar de slaapkamer, ging met haar op bed liggen en suste uiteindelijk het kind dat al die jaren had gewacht en het bed had opgewarmd op die noodlottige dag... Toen we klaar waren met de beoefening voelde de cliënt grote opluchting, bevrijding en verdriet. Verdriet is dezelfde gezonde en niet-geleefde emotie die vaak volgt op de uiting van agressie. Het is niet nodig om ervoor weg te rennen, probeer jezelf af te leiden, het is belangrijk om het de ruimte te geven en te leven, dan zal het vanzelf verdwijnen en zal er echte verlichting komen. Tijdens de periode van verdriet is het belangrijk om voor jezelf te zorgen: knuffel jezelf, zet thee, wikkel jezelf in een warme deken, geef jezelf de tijd om in vrede te zijn. Wanneer verdriet wordt doorleefd, zal de situatie die het leven lange tijd heeft vergiftigd, zijn invloed op ons verliezen en als ervaring worden ervaren. En pas daarna zal het mogelijk zijn om te praten over de mogelijkheid van oprechte vergeving. Vervolgens had de cliënt een grote werkfase om te leven en haar onderdrukte emoties te uiten. Ze had verschillende vragen, waarvan ik de antwoorden hieronder zal geven.1. Wat als ik mijn moeder alles vertel wat ik denk, maar het zal niet genoeg zijn, de woede zal nog steeds blijven bestaan. In onze fantasieën kunnen we doen wat we willen. Als je bij het uiten van emoties iemand wilt duwen, aan iemands hand wilt trekken of op een andere manier fysieke invloed wilt uitoefenen, kun je je dit gerust voorstellen. De mate en wijze van uiting van agressie kent in dit geval GEEN ENKELE beperking. Geef jezelf de vrijheid en denk niet dat je daardoor een vreselijk persoon wordt.2. Wat moet ik doen als ik me geen andere situaties kan herinneren waar ik doorheen moet werken? In een rustige toestand kan het erg moeilijk voor ons zijn om iets negatiefs te onthouden. In dit geval wordt aanbevolen om van sensaties af te gaan. Er deed zich bijvoorbeeld een situatie voor in het heden die u emotioneel sterk beïnvloedde. Op dit moment is het belangrijk om te herkennen wat je nu precies voelt. Je man neemt bijvoorbeeld de hele avond zijn telefoon niet op, je voelt je rot omdat je je in de steek gelaten en onbelangrijk voelt. En vraag jezelf dan af: “Wanneer heb ik me eerder zo verlaten gevoeld?” Op basis van het gevoel kun je je bijvoorbeeld herinneren dat ze ooit vergaten je op te halen van de kleuterschool, dat alle kinderen al waren weggevoerd en dat ze niet bij je moeder konden doordringen. En je werkt al met deze situatie.3. En als er te veel situaties zijn, zal het mij dan hetzelfde aantal jaren kosten om ze te verwerken? Gelukkig niet. Nadat je de belangrijkste grieven hebt doorgenomen, zul je voelen hoe de invloed van alle anderen zal verzwakken!