Stress, zeggen ze in het leerboek, is een adaptieve reactie van het lichaam. Dat wil zeggen, er gebeurt iets - en het lichaam spant zijn kracht in om op de een of andere manier te navigeren en in dit nieuwe ding te leven. Past zich aan. Het proces zelf is natuurlijk onaangenaam, maar het is logisch. Soms gaat een stressvolle situatie echter verder dan wat een persoon en de psyche kunnen ‘verteren’. En dan hebben we het over traumatische stress. Wat het is, waarom en (het allerbelangrijkste) hoe ermee om te gaan - ik zal het je hieronder vertellen, en ik zal proberen de wetenschappelijke categorieën beter verteerbaar te maken. Ik sta dicht bij de positie van Irvin Yalom, die voorstelde om psychologische problemen die ontstaan ​​als gevolg van traumatische stress te beschouwen vanuit het perspectief van de dood, vrijheid, isolatie en zinloosheid. In een traumatische situatie verschijnen deze thema's niet abstract, niet als metaforen, maar zijn ze absoluut reële ervaringsobjecten. Helaas bevestigen recente gebeurtenissen dit. In het gewone leven hebben we psychologische verdedigingsmechanismen die ons in staat stellen naast de gedachte te bestaan ​​dat we op een dag zullen sterven. We weten dit allemaal en voor het grootste deel kunnen we op de een of andere manier opschieten met het begrijpen van onze eigen eindigheid. We blijven studeren, werken, gezinnen stichten, kinderen baren en opvoeden, naar het bos gaan om paddenstoelen te plukken en achteloos in de zee zwemmen. Bedankt, psychologische verdediging. Ze verschijnen niet onmiddellijk. Het kind vormt ze onbewust in de vorm van basisillusies. Er zijn er drie: 1. De illusie van de eigen onsterfelijkheid (“Iedereen kan sterven behalve ik”); 2. De illusie van rechtvaardigheid (“Iedereen krijgt wat hij verdient”, “Als ik goed doe voor mensen, komt het bij mij terug”); 3. De illusie van de eenvoud van de wereld (“De wereld is heel eenvoudig; er is alleen zwart en wit, goed en kwaad, het onze en niet het onze, slachtoffers en agressors”). De vernietiging van fundamentele illusies is voor iedereen een uiterst pijnlijk moment. En het is heel belangrijk wat hierna komt. Als een persoon de wereld, zij het comfortabel, maar nog steeds illusies, kan verlaten in een gevaarlijke wereld (maar nog steeds reëel), dan is hij volwassen geworden. Zoals een personage in het toneelstuk van Bernard Shaw zegt: ‘Ik wil geen geluk meer. Het leven is nobeler dan dit." Als een persoon deze barrière niet kan overwinnen, concludeert hij in de regel dat de wereld verschrikkelijk is (en lijdt), of bouwt hij andere illusies op die hem helpen het geloof van zijn eigen onsterfelijkheid te herscheppen en te versterken. Deze aandoening gaat gepaard met een hoog risico op traumatisering. Traumatisering komt feitelijk voort uit het feit dat een persoon niet kan ‘verteren’ (ervaren, betekenis geven, begrijpen) wat er gebeurt. En daardoor de destructieve ervaringen die zijn ontstaan ​​niet kunnen verwerken. Hij komt vast te zitten in een interne nachtmerrie. Om niet volledig in te storten, bevat de psyche deze ervaringen. Ze zijn er echter, binnen. En elke, zelfs indirecte, vermelding van een traumatische situatie activeert ze op een nieuwe manier. Dan vindt er wat genoemd wordt ‘het ongecontroleerd legen van de container’ plaats. De persoon wordt opnieuw gevangen genomen door gevoelens, zijn gedrag wordt ontoereikend. Dergelijke toestanden lijken niet alleen beangstigend voor anderen, maar ook voor de persoon zelf. Daarom wordt een persoon gedwongen zijn 'container' te beschermen tegen het per ongeluk tegenkomen van de overeenkomstige stimulus - hij wordt gedwongen voortdurend oplettend te zijn en alles te vermijden dat op een traumatische situatie lijkt. Het in stand houden van de “container” vergt steeds meer inspanning, wat leidt tot vermoeidheid, slapeloosheid, prikkelbaarheid, verminderde aandacht, geheugen, etc. Onderzoek op het gebied van psychotrauma bevestigt dat de opkomst van “containers” leidt tot een schending van de integriteit van het individu. In bijzonder ernstige gevallen kan een zogenaamde ‘gedissocieerde persoonlijkheid’ ontstaan, wanneer ten minste twee persoonlijkheden parallel naast elkaar bestaan, totaal verschillend van elkaar: de ene is gezond, de andere is ziek, gewond. Je hebt waarschijnlijk wel eens films gezien over soldaten met PTSS. Wanneer mensen die uit een oorlog terugkeren, in bepaalde situaties plotseling weer in oorlog lijken te vervallen. En ze gedragen zich zoals dat daar en toen hoort, en niet hier en nu. Ook qua gedrag mensen.