Stel je voor dat je persoonlijkheid een huis is waarin verschillende kanten leven. Hoe is het met de familie. En in dit gezin is er een karakter dat zich voortdurend bemoeit met het leven en het bevredigen van belangrijke behoeften. Hij fluistert vaak, vooral als je faalt: “het gaat je niet lukken, hij houdt niet van je, wat ben je lui, wie heeft je nodig, er is iets mis met je...”. Maak kennis met je innerlijke criticus. Om te begrijpen hoe je ermee om moet gaan, moet je het eerst bestuderen. Dit deel van de persoonlijkheid wordt in de kindertijd vastgelegd en wordt gedurende het hele leven aangevuld. Dit is een collectief beeld van volwassenen die een kind uitschelden, beschuldigen, vernederen en te schande maken. Mama, papa, grootouders, en dan leraren en leeftijdsgenoten. Het kind absorbeert de kwade woorden die tot hem worden gesproken als een spons en leert zichzelf op dezelfde manier te behandelen als belangrijke volwassenen. Dit gebeurt omdat de psyche van het kind afhankelijk is en het kind begrijpt wie hij is en hoe hij is door de houding van andere mensen tegenover hem. Pas na verloop van tijd leert hij geleidelijk zijn eigen mening over zichzelf te vormen. En soms blijft zelfs een volwassene voor altijd gegijzeld door de mening van iemand anders. Hij kijkt naar zichzelf door de ogen van zijn klasgenoten die hem belachelijk maakten, of zijn strenge moeder. Vormt een interne criticus en de eigen interpretatie van het kind van de communicatiesituatie. Mama kwam moe thuis en at met een strak gezicht. De zoon begint vrolijk een verhaal te vertellen dat zich op de kleuterschool heeft afgespeeld. De moeder heeft niet de kracht om te reageren, het kind ziet haar gezicht en zijn passie verdwijnt geleidelijk. Hij begrijpt de redenen voor het gedrag van zijn moeder niet. Om precies te zijn, hij begrijpt dat de reden zijn slechtheid en nutteloosheid voor haar is. Dan groeit het kind op en verzamelt hij de ervaring van nederlagen, wat ook de innerlijke criticus versterkt. Hoe meer dergelijke ervaringen, hoe groter en sterker de criticus wordt. Nederlagen op één gebied zorgen voor zelftwijfel en angst (onze criticus). Ze laten ons niet toe om in de toekomst ervaring op te doen met overwinningen op dit gebied. Een jongen op school was bijvoorbeeld niet populair onder meisjes. Zijn bureaugenoot wees hem af en gaf zijn liefdesbriefje aan de leraar. De hele klas lachte en hij concludeerde: het lijkt erop dat de meisjes me niet mogen, er is iets mis met me, het is beter om je gevoelens niet te tonen. Omdat hij een jonge man is geworden, is hij al bang om kennissen te maken, maar hij probeert het nog steeds. Hij mompelt iets binnensmonds en als hij een weigering krijgt, bevestigt hij zijn mening: ik ben een slechte man, vrouwen mogen mij niet. Het probleem wordt opgelost en de negatieve ervaring belemmert het opbouwen van relaties in de toekomst. De criticus groeit en versterkt binnen de persoonlijkheid en beheerst steeds meer uitingen van de man. Dit is hoe elk probleem dat al heel lang bij een persoon bestaat, wordt gecreëerd en zichzelf herhaalt. Ik durf te zeggen dat elk menselijk probleem op deze manier werkt, of de meeste ervan. Schrijf, wat is op dit moment het meest problematische gebied van je leven? Uiterlijk, relaties, geld, beroep, bloggen, iets anders? Op welk gebied van je leven is de criticus sterk en is je onzekerheid groot??