Van de auteur: 1. Concept, essentie en algemene kenmerken van staten van verlies.2. Psychologie van het ervaren van het verlies van een dierbare.3. Psychologie van echtscheiding als verlies van familie. Zoals het ooit werd gezongen in een populair popliedje: “We kunnen niet in deze wereld leven zonder verliezen!” Een menselijk leven is onmogelijk zonder verliezen en verliezen1. Onomkeerbaar: overlijden van een dierbare (het zwaarste verlies), beëindiging van een relatie met een dierbare 2. Tijdelijk: langdurige scheidingen, beëindiging van relaties met een dierbare (tijdelijk);3. Sociale verliezen: verlies van werk of studie;4. Mentaal of fysiek: verlies van een deel van het lichaam, overeenkomstige vermogens of capaciteiten, spiritueel of materieel, dieren of een favoriet speeltje (bij kinderen). Meestal worden de woorden verdriet en verlies als synoniemen gebruikt Verdriet is een gevoel en manifestatie van de ervaring van verlies. 2. Psychologie van het ervaren van het verlies van een geliefde. Samen met het verlies van een geliefde verlaat een hele wereld iemands leven: de wereld van verbindingen, gehechtheden, relaties, zorg en, ondanks het feit dat er elke dag miljoenen mensen zijn. mensen ervaren rouw en verlies, ieder mens heeft het uniek, rouw is uniek en kan tot psychologische crises leiden. De beroemde onderzoeker Kübler-Ross heeft er veel aan gedaan om ervoor te zorgen dat de dood niet langer een taboe-onderwerp is. Ze bracht veel tijd door met stervende patiënten, en nadat ze haar ervaringen had gegeneraliseerd, systematiseerde ze hun ervaringen. Wanneer iemand ontdekt dat hij een ongeneeslijke ziekte heeft, ervaart hij achtereenvolgens vijf fasen: de fase van ontkenning; Nadat iemand heeft vernomen dat hij ongeneeslijk ziek is, beschouwt iemand dit als een vergissing. Hij is er zeker van dat de diagnose onjuist was, dat alles door elkaar gehaald is, dat dit iedereen kan overkomen, maar niet hem. Het komt wanneer deze illusies worden verdreven. Iemand stelt zichzelf de vraag: "Waarom ik?" en begint God, het lot, de doktoren de schuld te geven, degene die volgens hem de schuld heeft van wat er is gebeurd. Een persoon verliest zijn interesse in het leven. Hij wordt overmand door een gevoel van wanhoop en volledige hopeloosheid. De dorst naar het leven is de sterkste van alle menselijke dorst. Een persoon is bereid alles te beloven in ruil voor het verlengen van zijn leven. Velen beloven een rechtvaardig leven te leiden, te stoppen met drinken en roken, en dramatisch te veranderen, als ze nog maar een acceptatiefase hebben. Gekenmerkt door interne verwoesting, komen mensen in het reine met de onvermijdelijkheid van de dood en heerst er vrede en rust in de menselijke ziel. Een persoon streeft ernaar zijn aardse reis te voltooien, orde op zaken te stellen en wacht zonder angst en met vrede op het einde. Drie hoofdfasen van het ervaren van het eigen vertrek en dat van een ander. Het eerste stadium van reacties op verlies is emotionele shock, gevoelloosheid De tweede fase is melancholie, huilen, verstoorde slaap, eetlust, aandacht. De derde fase is de fase van vastberadenheid, acceptatie van wat er is gebeurd, het besef dat het leven niet is geëindigd, maar doorgaat Lindemann introduceerde in zijn boek 'Symptomatology and the Work of Acute Grief', dat een klassiek werk werd, het concept: het werk van verdriet is een ondraaglijke pijnlijke ervaring. De taak van het werk van verdriet is om mentaal los te komen de verloren geliefde, die nu onherstelbaar verdwenen is, en leer zonder hem te leven. De belangrijkste fasen van het natuurlijke werk van verdriet. Eén fase van verdriet is shock en gevoelloosheid: “Het kan niet zo zijn...” Dit is de eerste reactie op. het nieuws van de dood van een geliefde. Deze toestand kan enkele seconden tot enkele weken duren en eindigt gemiddeld op de 7e, 9e dag na het verlies. Op dit moment is de persoon erg gespannen, hij heeft moeite met ademhalen wil diep ademhalen, maar kan het niet, de zucht is krampachtig, de eetlust is verloren, het maakt de persoon niet uit hoe hij eruit ziet, er ontstaat lethargie, die wordt vervangen door minuten van kieskeurige activiteit. Een gevoel van onmogelijkheid, onwerkelijkheid van wat er gebeurt, doofheid verschijnt in het bewustzijn van een persoon; heel vaak herinneren mensen zich niet wat er is gebeurdze gebeurden tijdens deze periode. Een persoon lijkt zich af te sluiten van het heden, hij bestaat, maar lijkt tegelijkertijd langs hem heen te stromen. Fase 2 is de zoekfase. Deze vindt plaats op de 5e, 12e dag na het overlijdensbericht. Gedurende deze periode lijkt het voor een persoon altijd dat de overledene in de buurt aanwezig is: de deurbel gaat en plotseling is het een persoon die terugkomt, een gezicht flitst in de menigte, en hij is het, familie en vrienden! Dergelijke visioenen zijn gebruikelijk en natuurlijk, maar ze maken mensen bang, ze beschouwen ze als tekenen van naderende waanzin. Over de overledene wordt gesproken in de tegenwoordige tijd, niet in het verleden. Een persoon ervaart bijna realistisch de sensatie van een geliefde in de buurt. Fase 3 is de fase van acuut verdriet, het wordt ook wel de fase van emotionele explosie genoemd. Het duurt maximaal 6-7 weken vanaf het moment van de tragische gebeurtenis. Dit is de periode van het meest acute lijden, ernstige mentale pijn. Er verschijnen vreemde en beangstigende gedachten en gevoelens. Dit is een gevoel van zinloosheid, wanhoop, een gevoel van eenzaamheid, woede, angst, schuldgevoel, angst, hulpeloosheid. Een persoon wordt verstikt door tranen, snikken, pijn in het hart, verschillende lichamelijke symptomen: beklemming op de borst, een brok in het hart. de keel, slaapstoornissen, een gevoel van zwaarte bij welke actie dan ook, een gevoel van leegte in de maag, kortere ademhalingsmoeilijkheden, een verminderde of ongewone verandering in de eetlust, enzovoort. Het wordt moeilijk voor een persoon om zich te concentreren op wat hij doet, veel dingen worden niet voltooid en soms ontstaat er een onbewuste identificatie met de overledene, die zich manifesteert in de onvrijwillige imitatie van gezichtsuitdrukkingen, gebaren, houdingen en sommige uitspraken van de overledene . Veel dierbaren, die niet bekend zijn met zo'n beeld van verdriet, proberen op dit moment de persoon te vullen met kalmeringsmiddelen en kalmerende middelen, waardoor deze periode wordt verlengd en wordt voorkomen dat de pijn naar buiten komt. Het is tijdens deze periode dat het belangrijk is dat dierbaren de rouwende persoon ondersteunen, simpelweg door naast hem te zijn, zonder deze periode kunstmatig te verlengen. Fase 4 - er ontstaat een gevoel van depressie, depressie, leegte, de ervaring van verlies begint en de begin van verzoening met het onvermijdelijke. In dit stadium zijn verschillende exacerbaties mogelijk bestaande ziekten, soms verschijnen dezelfde symptomen die de overledene had vóór de ziekte, vóór het einde is fase 5 een gevoel van verwarring en paniek, een persoon moet veranderen zijn hele leven een nieuwe plek in het leven vinden zonder een geliefde. En het is niet bekend wat we nu moeten doen en hoe we hiermee om moeten gaan Fase 6 - het ontstaan ​​van een acuut schuldgevoel bij de overledene, dat ze niet genoeg gaven, dat ze op het verkeerde moment de dokter belden. het medicijn niet gegeven, als alles veranderd zou kunnen worden, zou er veel anders gedaan kunnen worden, fase 7 is de fase van agressie en vijandigheid jegens de oorzaak van verdriet. Dit kan wrok zijn jegens de overledene omdat deze is vertrokken en in de steek is gelaten, het kan woede zijn op artsen die niet hebben gered, het kan woede zijn op die mensen of gebeurtenissen die de onvrijwillige oorzaak zijn geworden van de dood van een geliefde. Deze reacties lijken het moment waarop de last van het leven op de schouders van de nabestaanden valt te verschuiven; het is alsof ik de schuld voor het feit dat ik niet kan omgaan met de gevoelens die over mij heen zijn gespoeld, op andere mensen afschuif; het feit dat ik me zo slecht voel.8 fase - de fase van het ontwaken van hoop, wanneer iemand voelt dat hij doorgaat, dat hij het kan, hij in staat is om te gaan met het verdriet dat hem is overkomen en verder kan leven. de fase van resterende schokken en reorganisatie. Het leven komt weer op de rails, de slaap en de eetlust worden hersteld, ervaringen blijven bestaan, maar ze raken al gefragmenteerd. En acute aanvallen van verdriet ontstaan ​​alleen onder passende omstandigheden: voor het eerst een nieuwjaar zonder hem, er is een brief aangekomen, maar de persoon is er niet, vandaag zou zijn verjaardag zijn. En deze fase duurt een jaar. Gedurende deze tijd gaan belangrijke levenssituaties volledig voorbij: de eerste verjaardag zonder hem, het eerste nieuwe jaar, de eerste huwelijksverjaardag, die voorbijgaat zonder een overleden echtgenoot, waarna het leven terugkeert naar de normale fase van 10 - de fase van de bevestiging van een persoon In werkelijkheid is dit een stap voorwaarts naar een nieuw leven, een leven waarin er geen persoon is, maar de herinnering aan hem blijft bestaan. En het individu gaat om met veel nieuwe taken die verband houden met veranderingen in materiaal,sociale relaties, en de herinneringen die verschijnen zijn al vrij van pijn, schuldgevoelens, wrok en tranen. Sommige herinneringen worden bijzonder waardevol en dierbaar. Ze zijn verweven in hele verhalen over hoe geweldig deze of gene persoon was, we idealiseren dit beeld een beetje. In veel culturen is de sterfdag de uiterste datum. Daarom wordt een jaar uitgetrokken voor rouw, waarna de persoon moet terugkeren naar het normale leven. De betekenis en doelstellingen van het rouwwerk zijn ervoor te zorgen dat het beeld van de overledene zijn plaats in iemands leven inneemt. Het kan een symbool zijn van vriendelijkheid of een symbool van warmte, zoals een moeder, en tegelijkertijd is een persoon vrij van pijnlijke ervaringen. 'Vastzittende' reacties van verlies. Een gevoel van eigen machteloosheid, leidend tot wanhoop en volledige ontkenning van het verlies. Er worden gevallen beschreven waarin een moeder die een kind op zee of op straat heeft verloren, het verlies niet accepteert, hem zoekt en gelooft dat hij nog leeft. Hoewel er duidelijk bewijs is dat het kind stierf. Verlangen naar de overledene, dat alle gedachten en gevoelens van een persoon in beslag neemt, en er geen kracht of gelegenheid is om gewone dagelijkse activiteiten uit te voeren. Een persoon gaat volledig op in pijnlijke herinneringen. Het vermijden van alles wat met de overledene te maken heeft: herinneringen, dingen, wederzijdse kennissen, gemeenschappelijke plaatsen, alle mogelijke vermijding van herinneringen aan de overledene. Zelfidentificatie met de overledene: manifestatie van bepaalde karaktereigenschappen en zelfs symptomen van ziekten waaraan de overledene leed. Het is vooral moeilijk voor broers en zussen in een gezin waarin een kind verloren is gegaan. De overledene kan nooit grappen uithalen of onbeleefd zijn, hij is altijd de beste, zijn imago is helderder dan echte levende kinderen gecombineerd met isolatie van de samenleving. Wanneer iemand zijn nachtmerrie koestert, is hij bang en wil hij deze tegelijkertijd. Mensen die verschillende verliezen hebben geleden, degenen die een sterke emotionele band of complexe relaties met de overledene hadden, zijn vatbaar voor dergelijke reacties. Dergelijke reacties komen voor bij eenzame mensen die zich sterk schuldig voelen tegenover de overledene, bij mensen die in hun vroege kinderjaren een verlies hebben geleden, bij mensen die volledig gefocust zijn op hun eigen ervaringen. Deze reactie is typerend voor ouders die een kind hebben verloren, en voor degenen wier dierbare onverwachts is overleden of aan een ‘beschamende’ ziekte, waarover niet kan worden gesproken over moord zelf, aids, enzovoort. Vooral oudere weduwnaars die niet hertrouwd zijn, ervaren het verlies zwaar. Aan de andere kant verlengt een te vroeg hertrouwen ook de reactie van verlies en verdriet. Moderne experts identificeren verschillende vormen van gecompliceerde rouw. Mokhovikov beschrijft de volgende vormen: chronisch verdriet; conflictueus verdriet; onderdrukt verdriet; onverwacht verdriet; uitgesteld verdriet; afwezig verdriet. Bij deze vorm is de ervaring blijvend en neemt deze niet af in de loop van de tijd. Het verlangen naar een persoon, dat in de loop van de tijd zou moeten verdwijnen, groeit integendeel. En zelfs de geringste herinnering aan het verlies veroorzaakt impulsieve, pijnlijke ervaringen: huilen, melancholie, duistere gedachten, apathie, depressie. Een of meer tekenen van verdriet worden vervormd, in de regel zijn dit gevoelens van schuld en woede. Er verschijnt zelfverwijt: ik ben verantwoordelijk voor wat er is gebeurd. Onderdrukt of gemaskeerd verdriet. De externe manifestatie van verdriet is onbeduidend of volledig afwezig. Maar in plaats daarvan verschijnen er gezondheidsklachten en tekenen van ziekte, die vaak samenvallen met de klachten die de overledene had. Hier bestaat geen besef van. De persoon lijkt ziek te worden. Onverwacht verdriet maakt het bijna onmogelijk om het verlies te accepteren, er ontstaat een gevoel van angst, en in het geval van onverwacht verdriet komt suïcidaal gedrag veel voor bij overlevenden Het verdriet wordt lange tijd uitgesteld, onmiddellijk na het verlies ontstaan ​​er emotionele manifestaties, maar dan lijken ze te verdwijnen en wil de persoon het verlies niet verwerken, wil hij geen afstand doen van dure dingen, alles doet denken aan de vertrokkenBij deze vorm zijn er geen externe manifestaties, alsof er helemaal geen verlies is. De persoon ontkent het volledig of verkeert in een shocktoestand. Als deze toestand aanhoudt, ervaart de persoon een ernstige emotionele stoornis, die posttraumatische stressstoornis PTSD wordt genoemd. Ondanks het feit dat verdriet gepaard gaat met acute emoties, is het noodzakelijk om te rouwen, en na de dood van een geliefde ook die die achterblijft, wordt geconfronteerd met de taak zijn werk op aarde te voltooien, bepaalde verplichtingen jegens de overledene te vervullen en zijn leven voort te zetten om de herinnering aan de overledene te dragen.3. De psychologie van echtscheiding als het verlies van een gezin. Een gezin wordt, net als een persoon, geboren, ontwikkelt zich, rijpt en soms eindigt de ontwikkeling van een gezin met de dood - echtscheiding. Zoals de grote klassieker uit de Russische literatuur Lev Nikolajevitsj Tolstoj betoogde: ‘Alle gelukkige gezinnen zijn hetzelfde, alle ongelukkige gezinnen zijn op hun eigen manier ongelukkig.’ Toch worden de belangrijkste pieken in echtscheidingen geïdentificeerd: 1. Hoogtepunt. Het moment waarop een kind naar de kleuterschool of school gaat. Tegen die tijd verdwijnt het wassen van de luiers van de moeder naar de achtergrond en heeft het kind steeds vaker vaderlijke invloed nodig, en veel vaders zijn hier niet klaar voor of worden verwijderd uit de educatieve rol. , waardoor hun functie alleen financiële steun voor het gezin wordt beperkt. Er ontstaat wrijving in gezinnen over de problemen bij het opvoeden van kinderen, de houding ten opzichte van waarden, materieel, spiritueel, enzovoort. Het samenvallen van twee crises: dit is de tienercrisis voor kinderen en de crisis van 40-jarigen voor hun ouders. . Op deze leeftijd overschatten ouders hun waarden, en kinderen komen in opstand, eisen meer macht en dagen het ouderlijk gezag uit. De combinatie van twee crises leidt ertoe dat het gezin van binnenuit verscheurd begint te worden, verscheurd door tegenstrijdigheden.2. De piek van echtscheidingen vindt precies plaats op de leeftijd van 40-45 jaar. Dit gebeurt pas na 10-15 jaar huwelijk. Dit is de tweede crisisperiode in het leven van een gezin. De volgende is een kritieke periode die verband houdt met de professionele zelfbeschikking van volwassen kinderen. In de huidige omstandigheden van economische recessie, toenemende concurrentie en toenemende moeilijkheden bij het verkrijgen van onderwijs, vrezen veel ouders voor de toekomst van hun kinderen en doen ze grote financiële en morele investeringen in hen, in een poging hun professionele toekomst veilig te stellen. Tegelijkertijd houden ouders vaak op een heel unieke manier rekening met de belangen van kinderen. En juist op deze basis ontstaan ​​veel wrijvingen.3 Piek. De volgende crisisperiode in de ontwikkeling van het gezin is de pensionering van een of beide echtgenoten. Deze periode blijkt moeilijk voor mensen met leiderschapsneigingen die gewend zijn zich in professionele activiteiten uit te drukken. En als ze geen adequate vervangende activiteit voor zichzelf vinden, ontwikkelen ze een gevoel van ontevredenheid over het leven, van hun eigen nutteloosheid. Voor sommige mannen gaat deze fase gepaard met een fenomeen als de race om de jeugd, wanneer een man zichzelf probeert te realiseren in nieuwe sociale en seksuele relaties en aan iedereen bewijst dat hij 'nog steeds wauw' is. Het is tijdens deze periode dat de derde piek van het aantal echtscheidingen en de tweede piek van zelfmoordpogingen op oudere leeftijd plaatsvindt. Het is tijdens deze periode dat volwassen kinderen zich scheiden van het ouderlijk gezin, hun eigen leven gaan leiden, in hun eigen gezin gaan wonen, en de echtgenoten blijven als het ware oog in oog staan. Velen zijn niet klaar voor zulke nauwe emotionele en fysieke communicatie, en het is tijdens deze periode dat echtscheidingen het vaakst voorkomen op oudere leeftijd. Echtscheiding, omdat het een situatie van verlies is, geeft aanleiding tot dezelfde ervaringen die typerend zijn voor mensen die een verlies hebben geleden geliefde als gevolg van de dood. Een persoon besteedt veel mentale energie, gevoelens, tijd en geld aan het opbouwen van een relatie met een andere persoon, dus het is moeilijk voor hem om de gedachte aan echtscheiding te aanvaarden. In dit stadium probeert iemand weg te duwen wat er is gebeurd : “Alles gaat goed met ons, dit zijn tijdelijke moeilijkheden. Er is niets bijzonders gebeurd, duizenden veranderen en niets, zij leven, en wij zullen levenop de een of andere manier.” Fase van verbittering. De mentale pijn die voortvloeit uit het besef van verraad neemt toe en mensen verdedigen zichzelf met bitterheid jegens de persoon die hen heeft verraden. Er begint een wraakzuchtige relatie. Kinderen, naaste familieleden en familievrienden worden bij deze relaties betrokken. De partner wordt beschuldigd van alle denkbare en onvoorstelbare zonden. Onderhandelingsfase (de moeilijkste). Tijdens deze periode worden pogingen ondernomen om het huwelijk en verloren relaties te herstellen. Er wordt druk gebruikt. Vrouwen nemen soms hun toevlucht tot middelen als zwangerschap en de geboorte van nog een kind in een poging hun huwelijk te redden (treedt op als deze pogingen mislukken). , hij vertrouwt niet langer andere mensen, begint mensen te vermijden, wordt depressief. Een persoon is bang om nieuwe diepe persoonlijke contacten te leggen, om niet opnieuw verraden te worden; nadat hij "verbrand is door melk", "blaast hij op het water." Het komt voor wanneer iemand begrijpt dat er in geval van een scheiding nog steeds op zijn minst een onvolledig gezin zal zijn. Kinderen hebben steun nodig, het leven gaat door, het is noodzakelijk om te leren leven in nieuwe omstandigheden: nieuwe vrienden maken, want bij scheiding zijn ze vaak verloren. Mensen die 2-3 jaar na de scheiding in een staat van stress leven, hebben een hoger niveau van alcoholisme, lichamelijke ziekten en depressie, die het directe gevolg zijn van een drastische verandering in het leven. De meeste gescheiden mensen verwerken hun problemen na 2-3 jaar, waarna ze weer een gevoel van welzijn en controle over hun leven krijgen. Tegelijkertijd kunnen vrouwen sneller met emotionele problemen omgaan en hertrouwen mannen sneller. Volgens een aantal Amerikaanse onderzoeken hertrouwen gescheiden mannen 3 tot 3,5 keer vaker dan gescheiden vrouwen. De meeste gescheiden mannen boven de 40 jaar trouwen binnen een jaar of twee na hun scheiding opnieuw. Terwijl slechts een derde van de gescheiden vrouwen van deze leeftijd überhaupt opnieuw trouwt. Veel mannen van middelbare leeftijd die hertrouwen, trouwen met jongere vrouwen en krijgen weer kinderen. Mannen en vrouwen die vóór de scheiding een actief sociaal leven hadden, hebben een grotere kans om hun leven met succes weer op te bouwen, omdat ze meer tijd kunnen investeren in nieuwe sociale relaties, een partner kunnen ontmoeten en een nieuw gezinsleven kunnen opbouwen van de gescheiden mensen ervaart de gevolgen van een scheiding binnen 10 jaar na de scheiding. En hoewel echtscheiding een zeer pijnlijke aandoening is, brengt het toch aanzienlijke verlichting voor ten minste één van de echtgenoten, en in de toekomst kunnen de levens van beiden verbeteren De reacties op de scheiding van hun ouders variëren sterk, afhankelijk van de leeftijd. Dit is de tijd van emotionele en fysieke scheiding van een van de echtgenoten van de kinderen. De tweede fase is de overgangsfase. Volwassenen navigeren door het leven zonder elkaar en ervaren de ups en downs van dit leven. Kinderen wennen geleidelijk aan het hebben van een ‘zondagsvader’ of aan het feit dat er nieuwe mannelijke vrienden in het leven van hun moeder verschijnen. De derde fase is na de scheiding, elk van de ouders bepaalt zijn eigen nieuwe levensstijl. Eén of beiden stichten een nieuw gezin. De gevolgen van trouwen en hertrouwen voor kinderen zijn echter verschillend. Het hertrouwen van de moeder en het verschijnen van een stiefvader verbetert meestal de situatie voor de jongen in het gezin, de aanwezigheid van een man draagt ​​​​bij aan hun betere seksuele identificatie, maar er kunnen zich ernstige problemen voordoen in de relatie tussen stiefvader en stiefdochter. Drie soorten reacties van de kinderen die gaan scheiden: · winnaars · verliezers zijn overlevenden Winnaars ontvangen bepaalde voordelen van de scheiding van hun ouders: zondagsvaders verwennen hen, ze chanteren hun moeders met het idee dat ze bij vader gaan wonen, en scheiden brengt hen meer aandacht van hen. dierbaren. Verliezers: Dit zijn kinderen die, afhankelijk van de omstandigheden, blijven lijden. Vooral de houding van het overgebleven gezinslid ten opzichte van het kind verslechtert sterk.