Van de auteur: Notes on psychoanalysisZ. Freud begon al in zijn eerste studies, en allereerst in zijn gezamenlijke werk met Joseph Breuer (“Studies on Hysteria”), de hypothese van zijn leraar, de Franse psychiater Jean Martin Charcot, te ontwikkelen over de psychogene oorsprong van een of andere mentale aandoening. stoornissen, en in het bijzonder hysterie. In tegenstelling tot de destijds bestaande tendens in de psychiatrie om zich te concentreren op het natuurwetenschappelijke paradigma op zoek naar klinische classificaties van geestesziekten volgens het etiopathogenetische principe, besteden sommige aanhangers daarvan nog steeds veel moeite aan het zoeken naar de morfologische, biochemische, infectieuze basis van het optreden van psychische stoornissen, en geloven, in navolging van Emil Kraepelin, de grondlegger van de moderne psychiatrie, dat psychische aandoeningen, net als alle andere ziekten, veroorzaakt moeten worden door virussen, bacteriën, lichamelijk trauma, gifstoffen en andere natuurwetenschappelijke factoren die bepalend zijn voor specifieke symptomen Freud was daarentegen vooral geïnteresseerd in de bron en oorzaak van neurosen, mentaal trauma. Waarmee we in de psychoanalyse bedoelen, volgens het ‘Dictionary-Reference Book of Psychoanalysis’ van Leibin V.M., ‘diepe en pijnlijke ervaringen van een persoon veroorzaakt door gebeurtenissen in zijn leven, evenals extreme ophopingen van opwinding waarmee hij niet om kan gaan. of die gedeeltelijk worden overwonnen door onbewuste verdedigingsmechanismen die leiden tot de vorming van neurotische symptomen.” Volgens Freud: “Een traumatisch effect kan worden veroorzaakt door elke gebeurtenis die een pijnlijk gevoel van afschuw, angst, schaamte, mentale pijn veroorzaakt... ”, en of deze gebeurtenis het “karakter van trauma” krijgt, "hangt af van de gevoeligheid van het slachtoffer." Freud benadrukte echter dat het niet altijd mogelijk is om de oorzaak-en-gevolgrelatie tussen het lijden van een patiënt en de ‘traumatische gebeurtenis’ die het lijden veroorzaakt, te traceren. Bovendien “komt het voor dat omstandigheden, die op zichzelf onschuldig lijken, door hun samenvallen met een werkelijk belangrijke gebeurtenis of een moment van bijzondere prikkelbaarheid, de betekenis krijgen van een trauma, die ze anders niet zouden kunnen krijgen, maar die – sindsdien – behouden.” Volgens de “Dictionary of Psychoanalysis” van Laplanche J., Pontalis J.-B., naast de speciale “gevoeligheid” van het subject, voor het optreden van mentaal “trauma als zodanig” (d.w.z. een situatie) waarin een niet-gereageerde ervaring als een ‘vreemd lichaam’ in de psyche blijft hangen, zijn er ook enkele objectieve omstandigheden nodig. Natuurlijk kan een gebeurtenis, door zijn aard, een volledige reactie uitsluiten (bijvoorbeeld het “onherstelbare verlies van een dierbare”). Als we echter geen extreme gevallen nemen, wordt de traumatische betekenis van een gebeurtenis bepaald door specifieke omstandigheden: dit kunnen de speciale psychologische toestanden zijn van de persoon op het moment van de gebeurtenis (“Breuer’s hypnoïde toestand”); werkelijke situatie - sociale omstandigheden, dringende taken die geen adequate reacties mogelijk maken of verhinderen (“containment”); ten slotte, en vooral (volgens Freud), een mentaal conflict dat het subject niet toestaat deze ervaring op te nemen in zijn bewuste persoonlijkheid (“verdediging”).” En verder moet worden opgemerkt dat Breuer en Freud dat ook opmerkten “een hele reeks gebeurtenissen, die elk afzonderlijk geen letsel kunnen veroorzaken, kunnen dit in combinatie (“sommatie”) veroorzaken.” Met andere woorden: in de levensgeschiedenis van de patiënt worden vaak ‘verschillende gedeeltelijke trauma’s ontdekt, die een groep incidenten vormen die alleen samen een traumatisch effect kunnen hebben’. Freud schrijft in ‘Studies on Hysteria’ een analogie met fysiek trauma: ‘ Psychisch trauma of de herinnering eraan werkt als een vreemd lichaam, dat, na binnendringing, lange tijd een actieve factor blijft.” Tegelijkertijd vestigde Freud de aandacht op het feit dat de symptomen veroorzaakt door mentaal trauma bij de patiënt verdwenen ‘wanneer het mogelijk was om zich duidelijk in zijn geheugen te herinneren