Van de auteur: interview in de krant "Journalistiek voor iedereen" http://liga.ucoz.com/zh_3cv.pdf PSYCHOLOGIE IS EEN KUNST Psychologie is een beroep of lot? Ik weet het antwoord op deze vraag nog niet, maar het is overduidelijk dat het om een ​​echte psycholoog te worden niet voldoende is om een ​​cursus of zelfs een universiteit te voltooien. Een persoon begrijpt psychologie zijn hele leven lang, waarbij hij elk jaar nieuwe ervaringen, kennis en gevoelens opdoet en deze niet alleen uit zijn eigen, maar ook uit het lot van andere mensen haalt. Ik heb het over dit alles met Aloy Shelgunova, een praktiserend psycholoog, is er echt zo'n stereotype in de samenleving dat alleen gekke mensen naar een psycholoog gaan? Helaas bestaat het nog steeds, hoewel recentelijk de psychologische geletterdheid van mensen aanzienlijk is toegenomen. - Kunt u het verschil tussen een psychiater en een psycholoog verklaren? - Een psycholoog werkt met de norm. De cliënt van een psycholoog is een gewoon mens die een aantal levensproblemen probeert op te lossen. Zijn persoonlijkheid is niet veranderd en zijn mentale toestand ligt binnen normale grenzen. Als iemand een ernstige psychische aandoening heeft: schizofrenie, manische psychose, etc., dan zijn dit al patiënten van een psychiater of arts. Een psycholoog moet de grenzen van zijn competentie kennen en de grenzen van zijn beroep niet overschrijden. - Denk je dat iedereen een psycholoog nodig heeft? - Deze vraag kan alleen de persoon zelf beantwoorden, het is puur individueel. Als iemand problemen en vragen heeft, waarom vraag je dan niet om hulp? Ik heb gehoord dat elke goede psycholoog zijn eigen psycholoog heeft. Heb je contact gehad met een psycholoog? - Dit hoort natuurlijk bij mijn vak: een serieuze psycholoog moet als cliënt altijd zijn eigen pad bewandelen. - Hoe help je cliënten zich open te stellen, verlegenheid en isolement te overwinnen, hoe win je ze voorbij? - Er is geen universele methode. Ieder mens heeft een individuele aanpak nodig. En hier spelen in de eerste plaats empathie, sympathie en compassie een rol. - Zijn er in uw praktijk gevallen geweest waarin cliënten zich niet openstelden? Ik werk voornamelijk met kinderen, maar onderhoud ook nauw contact met ouders. In de regel komt het probleem van een kind voort uit een gezinsprobleem. Helaas zijn niet alle ouders bereid dit te accepteren. Ze beweren vaak dat hun kind op de een of andere manier ongelijk heeft, problematisch is, en zoeken naar elk excuus om zichzelf niet te veranderen. En veranderen op volwassen leeftijd is behoorlijk moeilijk. Kun je het grootste probleem van onze tijd noemen? Ik zal waarschijnlijk niet zoveel moed opbrengen... Maar ik kan het grootste probleem in mijn werk noemen. Dit is een probleem van een gebrek aan verbondenheid tussen ouder en kind. Wanneer de relatie sinds de kindertijd niet is opgebouwd, of er sprake is van een aanvankelijke afwijzing van het kind door de ouder. De ouder kan het kind niet accepteren en geeft hem daarom niet de warmte en liefde die nodig is voor een harmonieuze ontwikkeling. - Je werkte vroeger op een school, en naar mijn mening is het beroep van schoolpsycholoog niet bijzonder vraag, het is nooit waargemaakt. Wat zijn volgens jou de belangrijkste functies van een schoolpsycholoog? - De functies zijn dezelfde als die van een niet-schoolpsycholoog: kinderen helpen, ouders helpen, leraren helpen. Maar op school zijn er bepaalde moeilijkheden in het werk van een psycholoog. Het punt is dat een psycholoog niet langs de lessen moet gaan en op zoek moet gaan naar mensen met problemen. Kinderen moeten zelf naar hem toe komen. En vaak denken kinderen en hun ouders dat de psycholoog nog steeds deel uitmaakt van het schoolsysteem, dat hij zich in hetzelfde kamp bevindt als de leraren, schooldirecteuren, enz. Het is best moeilijk om een ​​psycholoog in het schoolsysteem te integreren. - Hoe verschilt vanuit psychologisch oogpunt de opvoeding en ontwikkeling van kinderen uit eenoudergezinnen van kinderen die opgroeien in een volwaardig gezin? een samenleving waar er een man en een vrouw zijn. Voor een kind is het gezin zijn microkosmos, zijn micromaatschappij. En als er alleen een moeder in het gezin is, wordt het mannelijke deel uitgesloten van het emotionele leven van het kind. En moeder moet dit deel invullen. Als ze zichzelf begint op te nemenzowel mannelijke als vrouwelijke functies heeft, dan wordt het voor het kind onduidelijk wat een man moet doen en wat een vrouw moet doen. En als hij in het gezin in de gaten wordt gehouden door zijn moeder, tante, grootmoeder, zus, dan heeft het kind alleen een vrouwelijk model van de wereld. Het belangrijkste is dat er een competente aanvulling is van het ontbrekende gedragsmodel. Zou het een volwassen man kunnen zijn? Coach, leraar, grootvader, etc. Eenoudergezinnen zijn in de regel vrouwengezinnen. En in het begin heeft het kind een zeer nauwe emotionele band met zijn moeder. In de toekomst is het de rol van de vader om het kind het gevoel te geven van iets aparts, een nieuwe ervaring. Omdat vader in de regel een orde, een regime is, en moeder meer geneigd is tot toegeeflijkheid en het verwennen van het kind. De aanwezigheid van een vader helpt het kind dus sneller op te groeien en verder te gaan: naar de kleuterschool, naar school... - Denk je dat karaktereigenschappen erfelijk zijn of dat alles in de samenleving wordt gevormd? in de samenleving. Een kind is geen schone lei, hij is al geboren met enkele neigingen, heeft een bepaalde aanleg voor karakter, zijn eigen temperament. Maar het gezin kan de 'scherpe hoeken' in het karakter van het kind verzachten of, integendeel, bijdragen aan hun verergering. Weet je hoe je de negatieve energie waarmee veel patiënten komen, kunt abstraheren? moeten we het niet hebben over het abstraheren van de negatieve energie, maar over de beheersing ervan. Een psycholoog moet zonder oordeel of kritiek de sterke emoties van de cliënt kunnen weerstaan. - Heeft dit invloed op je persoonlijke leven? - Ik zou niet zeggen. Ik heb interesse in mensen en in de analyse van hun problemen. Dit maakt deel uit van mijn leven. Heb je er ooit last van gehad dat je te veel weet? - Niet voor mij. Hoe beter ik iemand leer kennen, hoe meer ik met hem meevoel. Wanneer een psycholoog bijvoorbeeld een persoon ziet die zijn best doet om indruk te maken, begrijpt hij: de persoon heeft zeer ernstige problemen, hij is erg bang om zich open te stellen voor zijn uiterlijk is zo'n richting in de psychologie-lichaamstherapie. Daar lossen psychologen de problemen van de cliënt op via zijn lichaam. Ze geloven dat elk probleem dat iemand heeft altijd in zijn lichaam ligt, in een soort spierspanning. Er is bijvoorbeeld een uitdrukking: spierpantser, wanneer een persoon erg gespannen is, probeert hij zijn rug recht te houden en geen onnodige bewegingen toe te staan. Hier kunnen we al zeggen dat de persoon zichzelf erg beheerst, bang is om fouten te maken, en dat het erg pijnlijk voor hem is om zijn gezicht te verliezen - ik heb gehoord dat je zandtherapie doet. Vertel ons wat het principe ervan is? Zandtherapie is een methode die ontstond binnen het raamwerk van de Jungiaanse analytische benadering. . Het maakt gebruik van een zandbak met zand, water en een reeks figuren. En een mens bouwt zijn eigen wereld, een zandbeeld. En wat een persoon ook bouwt, hij zal zich laten leiden door het onbewuste, omdat het wordt uitgedrukt door middel van symbolen. Dit is het punt - om in het onbewuste te kijken, gevoelens en ervaringen uit te drukken waarvoor niet altijd geschikte woorden bestaan, het mentale evenwicht te herstellen, contact te krijgen met jezelf en de juiste keuze te maken. Zoals Dora Kalff zei, is zandtherapie een manier om toegang te krijgen tot de diepe lagen van de psyche, tot haar onbewuste zelfherstellende vermogens, die zich onder bepaalde omstandigheden manifesteren. Soms is het voor volwassenen moeilijk om zandfoto's te maken, omdat ze dat niet kunnen loskomen van de controle over het bewustzijn. En voor kinderen is het een natuurlijke taal. En het kind zal op deze foto altijd laten zien wat er in zijn ziel zit - Wat is kunsttherapie? - Dit is een richting die heel dicht bij zandtherapie ligt. Ook via beelden, maar alleen een mens tekent of beeldhouwt. Er wordt niet alleen aandacht besteed aan de beelden en plots die worden gemaakt, maar ook aan waar iemand mee tekent, hoe hij schildert, welke kleuren hij gebruikt, waar hij accenten legt of juist ‘witte vlekken’ achterlaat is geneigd zich vrijer uit te drukken, neemt liever verf en aquarel, en iemand die gevoelig is voor controle zal meestal tekenen met potloden of een viltstift.