Het onderwerp giftige ouders roept bij veel mensen tegenstrijdige gevoelens op - van stoïcijnse verdediging tot volledige afwijzing en uitgedrukte agressie. Al een tijdje ben ik nieuwsgierig geworden naar de reacties onder artikelen uit onze bron. In het kielzog van de haat, die volkomen ongegrond is, zoals in relatie tot mij of mijn collega's, kun je onder een aantal artikelen het aantal ontevreden mensen zien dat het onderzoek naar ouder-kindrelaties veroordeelt: “De kinderen zijn zelf de schuldige van alles! ' 'Kinderen moeten hun ouders helpen' 'En wat. Jij bent een psycholoog als je zulke dingen schrijft!' en nog veel meer destructieve en trieste dingen (dit gaat over mij en artikelen over seksuele provocaties van ouders, vulgariteit in gezinsopvoeding, enz.). Waarschijnlijk moet ik dit coördineren met een aparte groep lezers. En toch bestaat het probleem van giftige ouders, evenals giftige opvoeding, en vereist een snelle oplossing. Helaas, als ik het nieuws lees uit de regio Beneden-Wolga, waar ik vandaan kom , door informatie te ontvangen uit Volgograd en Astrachan, en door het nieuws in het land te volgen, leer ik zo nu en dan over tragedies, zelfmoorden van tieners en jongeren en als twintig jaar geleden ongelukkige liefde gepaard ging suïcidaal gedrag, nu komt deze factor op de laatste plaats. En problemen van existentiële crisis komen op de eerste plaats. Conflicten met zowel ouders als leeftijdsgenoten, esthetisering en romantisering van de dood pleegden zelfmoord in Astrakhan en Volgograd. In de meeste gevallen was de oorzaak een conflict met ouders. Het onderwerp zelfmoord is grotendeels taboe. Iedereen begrijpt dat dit plaatsvindt, maar ethische kwesties beïnvloeden vaak de berichtgeving over een bepaalde tragedie in de media. Waar ik op let als ik met tieners en jongeren werk1. Eigenwaarde2. Houding ten opzichte van de wereld, ten opzichte van de samenleving3. Mate van bevrediging van zijn basisbehoeften4. Niveau van communicatieve vaardigheden5. Interesses, invloedssferen (wie en wat hem beïnvloedt is gezaghebbend) Tot mijn schrik zenden volwassenen (zowel ouders als leraren) volledig onprofessioneel uit, devaluerend en in diskrediet brengend van de waarden en dingen van het kind. Kun je je voorstellen dat leraren bijna in koor zeiden: "Deze zelfmoorden zijn nog nooit eerder gebeurd! Belt - dat is onderwijs!" Nu is het bewustzijn van een tienerkind compleet anders dan dat van leeftijdgenoten uit de jaren tachtig en negentig. Kinderen zijn veel gevoeliger, zachtaardiger en kwetsbaarder geworden. Overbescherming betekent niet altijd een ‘helpende hand’ op een kritiek moment. Vaak gaat het om vragen over eten (“Wat heb je gegeten, wat ga je eten? En wat ga je morgen koken?”). Maar tegelijkertijd voelt het kind zich ongewenst, afgewezen als zijn belangen worden geschaad en zijn standpunten niet worden gedeeld. Toxische ouders zijn alleen gefocust op eten en materiële dingen, maar zijn helemaal niet geïnteresseerd in wat voor soort muziek hun kind is leuk vindt, welke boeken hij leest. Vaak worden traumatische omstandigheden gedevalueerd: als je vriend je dumpt, maak je dan geen zorgen! Ik heb iemand gevonden om me zorgen over te maken! Of ze veranderen zelfs in beslissendere berichten: ‘Als ik je nog een keer om hem zie huilen, gooi ik de telefoon weg!’ Los je problemen zelf op. Het is jouw eigen schuld!" "Ik begrijp je niet!" "Ik begrijp niet hoe iemand zulke muziek/literatuur/kleding leuk kan vinden." "Zet die onzin uit!" "Je zult gek worden van je muziek! " "Je zult niets bereiken, stom!" "Kijk eens, wat een kunstenaar ben jij - jij dik varken!" Er wordt gedreigd. Ouders dagen hun kind vaak uit om weg te rennen. En soms zeggen ze zelfs: "Als je het niet leuk vindt, ga dan waar je maar wilt!" Het is triest dat ouders hun verantwoordelijkheid alleen beperken tot "voeden" en "kleding", maar denk er niet aan hoe ze het kind traumatiseren door hem af te wijzen! , hem beledigend, zijn hobby's devaluerend, niet luisterend, niet