Van de auteur: Samenvatting van het artikel van Robie Friedman “Individuele of groepstherapie? Indicaties voor optimale therapie “Waarom groepstherapie Groepstherapeuten hebben een heel duidelijk inzicht in de voordelen van hun specifieke aanpak. Ze brengen echter niet altijd gemakkelijk de unieke voordelen over die mensen halen uit deelname aan groepen, vooral niet in middelgrote groepen. Met duidelijkere indicaties voor behandelmethoden (individuele therapie, groepstherapie, relatie- en/of gezinstherapie) kan de unieke bijdrage van kleine en middelgrote groepen worden geïdentificeerd. Voorbeeld Uri (40 jaar oud), getrouwd en drie kinderen, voelde zich intern onzeker, angstig en vooral stressvol toen ik in een groep moest gaan werken. Deze symptomen veranderden niet ondanks twee "bevredigende" individuele therapieën - en dit tegen de achtergrond van zijn professionele succes en zijn succes in het sociale leven. Groepstherapie, indicaties en optimale behandeling Wat maakt kleine en middelgrote groepstherapie uniek om het gebruik ervan te rechtvaardigen? Hoe moeten therapeuten ervoor zorgen dat deelname aan groepstherapie absoluut noodzakelijk is? We hebben een voldoende goed indicatiesysteem nodig dat specifieke aandoeningen verbindt met specifieke behandelstrategieën. Acute kniepijn kan worden gescreend en gediagnosticeerd, zodat u altijd weet wanneer u rust nodig heeft voor uw knie in plaats van fysiotherapie of een operatie. De suggesties van de arts kunnen niet ego-syntoon of begrijpelijk zijn voor elke patiënt. Patiënten hebben echter de neiging om hun instructies tijdens de therapie op te volgen. Op dezelfde manier moeten we ons bij psychotherapie afvragen: welke ziekte moet worden behandeld? Wat is de optimale therapeutische ruimte, en wanneer moet een specifieke optimale ruimte worden aanbevolen?1. Welke aandoeningen moeten worden behandeld? Hoe moeten aandoeningen worden gedefinieerd? Als een invloed op het individu of als interpersoonlijke stoornissen? Klassieke individuele pathologieën zoals depressie of obsessief-compulsieve stoornis weerspiegelen een traditionele en algemene benadering, hoewel ze vaak niet specifiek genoeg zijn om als specifieke indicatie voor therapie te dienen. Een narcistische stoornis kan acceptabel zijn in persoonlijke relaties, maar niet in het familienetwerk, of omgekeerd. En een dergelijke stoornis kan niet als acceptabel worden beschouwd voor deelname aan de groep. Andere perspectieven voor optimale therapie zijn te vinden in benaderingen zoals psychologische breedte (McCallum en Piper, 1990) of kwaliteit van objectrelaties (McCallum et al., 2003).[1] In deze benaderingen werden persoonlijke vaardigheden in interne en externe relaties geïdentificeerd en werden hun indicaties voor groepstherapie onderzocht. Ik wil een andere mogelijkheid naar voren brengen, namelijk de definitie van stoornissen die specifiek interpersoonlijk en multipersoonlijk zijn. Dit zal de therapeut helpen bij het kiezen tussen groeps-, koppel-, familie- en individuele therapeutische ruimtes – en welke de juiste behandelingsmodaliteit zijn voor specifieke stoornissen. Voorbeeld: Er werd bij Urie vastgesteld dat hij tijdens de adolescentie aan traumatische uitsluiting had geleden, wat leidde tot isolatie en wrok. Ondanks de daaropvolgende goede sociale ontwikkeling bleef er tijdens groepsactiviteiten een gevoel van basisveiligheid bestaan; en hij moest zich periodiek terugtrekken in de dyadische verdediging. Relatiestoornissen definiëren: een fundamentele visie In de jaren dertig namen Fairbairn en Balint, de één woonachtig in Schotland en de ander in Hongarije, vanuit zeer verschillende uitgangspunten, de kernsymptomatologie van neurotische psychopathologie over en boden artsen een nieuw perspectief op het beeld van psychopathologie. Zij suggereerden dat achter het symptomatische beeld een onderliggend relatieprobleem op pre-oedipaal niveau schuilging. Volgens Fairbairn weerspiegelen neurotische symptomen de behoeften van onopgeloste afhankelijkheid en verstoren ze volgens Balint het hechtingspatroon.wat hij het "fundamentele defect" noemde. Op basis van hun opvattingen ontstond de objectrelatietheorie. Later in de jaren vijftig waren Nathan Ackerman, Lyman Wynn en andere vroege huisartsen het niet eens met de bestaande visie op het individu als een ‘eenheid’ van de psychopathologie en introduceerden ze een andere fundamentele visie, daarbij verwijzend naar gehechtheid: het creëren van verwante banden – als onderwerp voor onderzoek en therapie zou ik categorieën van relatiestoornissen willen voorstellen waarvoor groepstherapie bij uitstek geschikt is als behandelingskeuze. Om het concept van relatiestoornis te introduceren, citeren we Foulkes (1975: 66)... 'Het is niet erg nuttig om over individuen te praten in termen van de gebruikelijke diagnostische labels.' En verder: we “…moeten de ‘neurotische stoornis behandelen als multipersoonlijk’ (Foulkes, 1975: 65, cursivering toegevoegd). “…transpersoonlijke verschijnselen gaan door tot de wortels van elke benadering van de groepspsychologie en vereisen een fundamentele visie..." (Foulkes, 1964: 18). Ik bied hier een moderne visie door 'relatiestoornissen' toe te voegen aan onze klassieke definitie van individuele pathologie. Het nemen van een complementaire kijk op de verscheidenheid aan persoonlijke disfuncties zal niet alleen de indicaties verbeteren voor psychotherapie, maar ook om de optimale bijdrage van verschillende therapeutische ruimtes te verlichten [2]; de meeste van de volgende gerelateerde stoornissen komen bijvoorbeeld misschien niet eens voor in de dyadische therapeutische ruimte. De regulatie van relatiestoornissen zijn multi-persoonlijke disfunctionele patronen (Friedman, 2005 ; 2006 en 2007). Deze stoornissen creëren gezamenlijk interpersoonlijke disfunctionele patronen die het gevolg zijn van het falen van alle betrokken partijen, zoals het onvermogen om sterke emoties te beheersen, zoals verlatingsangst en de behoefte aan integratie en inclusie. agressie. Hieronder volgen voorlopige beschrijvingen van interpersoonlijke disfunctie, een categorie van stoornissen gebaseerd op Agazarians onderzoek naar groepswerk (Agazarian, 1994).A. Een tekortrelatiestoornis is het onvermogen van deelnemers om de dualiteit tussen zwakte en kracht in zichzelf en anderen te beheersen. Eén lid van een groep of subgroep zal zich chronisch achtergesteld, angstig, depressief en ontoereikend voelen in zijn interacties met anderen. De kloof tussen wat in de gezinstherapie de ‘geïdentificeerde patiënt’ wordt genoemd en wat collega’s de ‘geïdentificeerde wachter’ noemen, zal vaak de groepsrelaties beperken en chronische pathologieën creëren.B. Afwijzende [3] relatiestoornis als gevolg van het onvermogen om groepsagressie te weerstaan. Er ontstaat een fantasie van geweld tussen de afwijzende subgroep en het individu. Een bijkomend proces zoals de neiging om enerzijds zondebok te zijn zonder schuld- en schaamtegevoelens, en de groeiende afkeer van de zondebok om in de groep te worden opgenomen, wordt verrassend sterk. Deze trends nemen toe naarmate moderne communicatie gezichtsloosheid uitbant.C. De wanorde van de Zelf-relatie schept een pathologische relatie waarin de sociale delen leiden tot onvoldoende ontwikkeling van de autonome, volwassen delen van het Zelf. Onbaatzuchtige ‘helden’ (Agazarian, 1994) en hun ‘egoïstische’ tegenhangers spannen samen (gender verschillend) om als ‘motief’ te dienen bij het schaden van zichzelf en anderen. Terwijl vrouwen en mannen onbaatzuchtig hun leven opofferen voor hun gezin, gemeenschap en baan, raken ze obsessief in beslag genomen door het gevoel van heroïsch gebruik en misbruik ervan door de samenleving. Bij uitsluitingsstoornissen wil de kern van de samenleving geen individuen of subgroepen elimineren, maar handelt zij toch om deze te marginaliseren. Dit fenomeen wordt een chronische ziekte voor een groep of samenleving wanneer de uitgeslotenen deze marginalisering accepteren en er geen beweging tussen het centrum en de randen mogelijk is. Symptomen datEr kan zich een vorm van depressie of een obsessief-compulsieve stoornis ontwikkelen, wat resulteert in verminderde energie, productiviteit en tevredenheid in de hele groep. Verschillende etnische groepen, maar ook ‘andere’ mensen zoals vrouwen (nog steeds), homoseksuelen, ex-gevangenen, armen en zwarten, ex-psychotica en vele andere gemeenschappen vallen onder chronische marginalisering. Dit is ruim voldoende voor psychische aanpassing, wat het lidmaatschap van kleine groepen zou moeten inhouden die zich van de randen naar het midden en weer terug bewegen en een aanzienlijke hoeveelheid energie kunnen genereren. Alle vormen van disfunctionele relaties met het centrum kunnen worden getransformeerd in kleine, middelgrote of grote groepen ((de Maré, 2002; Pisani, 2000). Alleen wederzijdse veranderingen van alle betrokkenen zullen leiden tot beweging in de richting van gezondheid. Voorbeeld: Uri onderging groepsanalyse in waarin hij voornamelijk werkte via drie disfunctionele patronen achter elkaar: zijn paniek om een ​​zondebok te zijn, werd doorgewerkt in de relatie tussen hem en de groep. 1. Wederzijdse neigingen om te vermijden en af ​​te wijzen werden doorgewerkt. zwakke” persoon binnen en het handhaven van een sterke façade buiten de groep werd doorgewerkt in verband met de tekortrelatiestoornis. De karakteristieke pathologische interacties werden duidelijk gereproduceerd in de groep, waar ze uiteindelijk op de juiste manier konden worden verwerkt, waardoor ze duidelijker tot uiting konden komen uiteindelijk slaagden Uri en de groep erin hun vrijheid uit te breiden door een ‘held’ te kiezen en onbaatzuchtig een deel van je eigen ruimte aan de buitenkant te geven. Wat is de optimale therapeutische ruimte? Om vele redenen moeten relatiestoornissen die worden gekenmerkt door disfunctionele patronen, worden behandeld waar ze zijn ontstaan. Bij groepsanalyse is een persoon nodig om interactiepatronen na te spelen en deze te verwerken door middel van 'egotraining in actie' (Foulkes, 1968: 181). wij beantwoorden de vraag: wanneer de middengroep wordt getoond: wat is de optimale behandeling voor relatiestoornissen. Vanuit mijn klinische ervaring zou ik zeggen dat ten minste drie relatiestoornissen (punten 2, 3, 4) zeker zullen worden gerepliceerd in kleine tot grote hoeveelheden. middelgrote groepen uit noodzaak interventies in alle richtingen die wederzijds bijdragen aan het conflict, de middengroep zal het meest effectief zijn bij de behandeling van 3e en 4e relatiestoornissen (ongeveer de kleine groep, waarschijnlijk meer dan 1e en 2e De mogelijkheid van ontwikkeling). zal variëren afhankelijk van de intensiteit die wordt beïnvloed door bijvoorbeeld haat en jaloezie. we hebben geleerd dat voor de behandeling van sociaal trauma de middengroep duidelijk de optimale ruimte is. De ervaringen na de Tweede Libanonoorlog, toen Noord-Israël bezig was zich te herstellen van de traumatische gevolgen van duizenden raketten, lieten zien dat middelgrote groepen bijzonder effectief waren in het omgaan met gevoelens van uitsluiting, hulpeloosheid en defensieve overidentificatie. Wanneer wordt een specifieke optimale ruimte aanbevolen? De meeste potentiële patiënten starten het liefst met individuele therapie[4]. Degenen die in therapie gaan, zijn erg kwetsbaar en vrezen dat ze in een groep zullen verschijnen zonder steun en gebrek aan bescherming. Als we ons heel slecht voelen, roepen we automatisch: “Mam”, en niet: “Ouders” of “Familie”! Het verlangen naar hulp, geruststelling en bescherming bij dyadische therapie wordt in verband gebracht met emotionele ervaringen in de vroege relatie tussen moeder en kind. Dus in plaats van een specifieke instructie te geven om een ​​deelnemer in een middelgrote of kleine groep te plaatsen, doen we meestal een beroep op de onbewuste belofte van individuele therapie. We moeten erkennen dat de meeste patiënten binnenin met de therapie zullen beginnen.