Van de auteur: Hoe kun je gemakkelijk veel nieuwe en interessante dingen over jezelf leren zonder de hulp van een psycholoog? Waarom doe je dit niet tijdens een rondleiding door de dierentuin? :) Ik nam een ​​week vrij van mijn werk en nam een ​​korte vakantie voor mezelf. “Vertraag”, stop, kijk om je heen, keer je naar jezelf. Natuur, hobby's, kleine uitstapjes. Eén ervan is een dierentuin. Drie uur frisse lucht, houten huizen en sculpturen, goed verzorgde verblijven en lachende mensen in de buurt, kijkend naar de dieren en kleine dieren. Wie interessanter is om naar te kijken is een andere vraag! :) Ik begon onwillekeurig aandacht te schenken aan de opmerkingen die aan deze kant van de kooien en omheiningen werden gehoord. En wees verbaasd over hoe verschillend ze kunnen zijn, ook al lijken mensen het over hetzelfde dier te hebben! Bijvoorbeeld in de buurt van een ijsbeer die eentonig zwemt (zijn route is onveranderd en de beer herhaalt deze keer op keer): - Arm ding, wat walgelijk is het voor hem om in dezelfde cirkel te zwemmen... - Kijk, kijk, hij laat ons een nummer zien zoals een artiest in een circus... - Ik vraag me af waarom hij gescheiden was van de rest van de beren? Hij is eenzaam... - Dus om fysieke inactiviteit te voorkomen, moet je de hele tijd bewegen. Goed gedaan beer! En zo verder voor elke cel. De één schrijft droevige gedachten en verdriet toe aan de orang-oetan, terwijl de tweede hem tegelijkertijd ontspannen en rustend ziet. De jongen zegt dat de aap wil vechten en tegen het glas begint te slaan, het meisje steekt haar hand naar het glas en zegt: "Wat ben jij een lieve aap, laten we eens kennismaken!" Zo leven wij! We zien die thema’s, behoeften, die motieven en figuren die in ons zitten, die voor onszelf van belang zijn. Het is alsof je in een spiegel kijkt. We projecteren die delen van onszelf en kwaliteiten die we niet in onszelf zien en herkennen (kijk hoe lui ze is... oh, en deze is zo onhandig... en de eekhoorn is sluw, niet eet goedkope noten... en het hert ziet er zo zielig uit, droevige blik, enz.). Maar zien wat er in werkelijkheid gebeurt, is niet zo eenvoudig. In het leven moet je betalen voor dergelijke ‘attributie’ en samensmelting – de discrepantie tussen verwachtingen en wat werkelijk bestaat, het onvermogen om je eigen verlangens te vervullen (aangezien je naar de verkeerde plaats gaat vanwege de vervorming van het echte beeld), en soms het verlies van jezelf en, in feite, het verlies van een andere persoon (ik zie hem niet, ik zie mezelf, en hij is slechts een spiegel). Ik denk dat je veel interessante dingen over jezelf kunt leren als je hoort wat we over anderen zeggen, welke verlangens, motieven, behoeften, gedachten, kwaliteiten we aan hen toeschrijven! Dit is een soort test die onderdrukte, onbewuste informatie over mij, mijn geliefden, zal onthullen: wat wil ik, maar sta mezelf niet toe te doen? Wat interesseert mij, maar om de een of andere reden volg ik deze interesse niet? welke waarheid over mezelf weet ik niet en wil ik niet echt weten. Maar aan de andere kant geeft deze zelfde samensmelting en projectie soms een gevoel van troost, vrede... Het is alsof je in je kindertijd zit (ik'). Ik heb het over een goede, vriendelijke, weinig traumatische kindertijd), waar je liefhebt en begrijpt... Waar alles voorspelbaar is, waar je niet alleen bent... Misschien houden veel mensen er voor deze reis naar een 'goede' jeugd van om ga naar de dierentuin! En ik zag bij alle dieren hun natuurlijke vermogen om hun lichaam en behoeften te volgen, alles “hier en nu” en met volledige toewijding te doen. En als je ontspant, dan ook ‘met volle teugen’. Nou, dit gaat hoogstwaarschijnlijk over mij zelf)))...