Ik ben 7 jaar oud. Ik kwam met mijn moeder op bezoek bij mijn vriendin Yulka. Mijn moeder bleef op de bank wachten en ik ging naar de ingang om mijn vriend uit te nodigen voor een wandeling. Op de tweede verdieping, vlakbij de brievenbussen, stond een man (ongeveer 20-22 jaar oud), ik herinner me hem vaag. Ik loop vrolijk langs, hij raakt mijn kont aan. Ik ren vol afgrijzen, zonder adem te halen, de trap op, bereik Yulka's appartement en klop op de deur. Ze opent: "Hallo, ik ga me aankleden en ga nu naar buiten. Wacht maar op me beneden." Ik maak geen ruzie en in een staat van shock, onheil, ga ik naar beneden. En deze man blokkeert mijn weg naar mijn moeder en zegt: “Laat me het aanraken...”. Ik ren terug naar Yulka: "Mag ik hier op je wachten, laten we samen naar buiten gaan." Ik weet niet meer hoe mijn vriend en ik naar beneden gingen, hoe we liepen. Ik weet nog hoe mijn moeder en ik met tram 13 naar huis gingen. Ik heb een wit gezicht, ik voel me ziek en mijn moeder vraagt: "Wat is er met je aan de hand?" Ik schaam me zo dat ik mijn mond niet open kan doen. Mijn moeder vraagt ​​me om je, in ieder geval fluisterend, te vertellen: “Er stond een man bij de ingang... Hij raakte mijn kont aan en zei...”. Op dit punt val ik stil. omdat schaamte weerhoudt mij ervan deze walgelijke woorden te uiten. Ik probeer het verschillende keren te zeggen, maar nee... Het is vreselijk gênant, tot op het punt dat het in mijn oren klinkt. Alleen thuis kon ik deze twee woorden schrijven: ‘Laat me het aanraken.’ Met trillende handen laat ik dit papiertje zien en hoor: “Maak je geen zorgen, het is nu allemaal voorbij.” Deze traumatische gebeurtenis blijft bewaard in de ziel van mijn kind, ligt als een zware giftige lading... Slechts 12 jaar later, voor de zoveelste keer. De eerste keer vertel ik hierover met tranen aan iemand anders - mijn man. Onlangs kwam het onderwerp van mijn jeugdtrauma ter sprake tijdens het werken met een supervisor, en ik begon me misselijk te voelen, ik kon niet ademen, mijn spieren veranderden in een gespannen snaar, tranen... Het consult eindigde, ik rende 5 ronden door het stadion en kwam geleidelijk tot bezinning... Deze blessure leeft nog steeds in mij... Maar nu kan ik erover praten - dit is een nieuwe stap Waarom schrijf ik dit, om mijn gedachten te delen over wat ik in mijn kindertijd miste om dit trauma met dierbaren te delen. Er zijn drie hoofdthema’s die nauw verband houden met mijn trauma: 1. Jammer.2. Afschrijving. 3. Neurotisch schuldgevoel Vandaag over schaamte Dit is een slimme, allesverslindende metgezel van mijn ontwikkelingstrauma. Bovendien begrijp ik door het werken met klanten dat ik het niet alleen ben, in elk soortgelijk verhaal hoor je de zinnen 'Ik schaamde me om het aan mijn ouders te vertellen', 'Ik heb het aan niemand verteld, het is zo jammer', 'Ik kon 'Vertel het niet aan mijn moeder...' Dus het overkwam mij dat ik me schaamde om dit verhaal met mijn ouders te delen. Ik perste nauwelijks fluisterend uit mezelf wat er was en schreef de woorden van deze man op een stuk papier. En op deze plek keerde ik, een klein meisje, de situatie van schaamte op mezelf af, ik schaamde me dat dit gebeurde voor mij, alsof ik niet zo was, deed ik iets slechts: "liep niet weg", "schreeuwde niet", "schrok niet." Nu, vanuit een volwassen positie, begrijp ik dat ik dat zeker kon Ik kan de man niet aan. En in deze situatie kreeg ik niet genoeg reactie van een volwassene: schaamte van koers veranderen: - Hij is de slechte, en jij bent geweldig, aardig, onschuldig, geweldig van zijn gedrag heb je absoluut nergens de schuld van, je hebt al het mogelijke gedaan in deze situatie, hoe goed het is dat je wegliep. Niets kan een volwassen man rechtvaardigen die een kind begint te molesteren, dit is niet jouw schuld, dit is een ziek persoon; - Dit is slecht, laagheid... Al deze woorden worden door de volwassene/ouder met een categorische stem uitgesproken, meerdere keren alsof deze waarheid in de laatste autoriteit ligt. En het is deze kracht, een stabiele positie dat helpt de intensiteit van schaamte te verminderen en uw ervaringen te delen. Deze woorden zuiveren, rechtvaardigen en helpen een andere realiteit te herkennen.....