Waarschijnlijk alleen in de kindertijd, als klein kind, zegt een kind met enthousiasme en met enige verwachting het woord “WILLEN”, spreekt alsof hij dit al heeft speelgoed, heerlijke taart of mooie rolschaatsen. Hij gelooft en hoopt oprecht dat dit heel goed mogelijk is en bovendien in de nabije toekomst zal uitkomen. Hij ‘gaat’ naar zijn doel, hij dringt aan, hij weet dat hij het wil en hij het nodig heeft. Jaren gaan voorbij, het kind groeit en dankzij de instructies van een zorgzame samenleving (ouders, directe omgeving, opvoeders, leraren, buren, enz.). .) het innerlijke “IK WIL” gaat soepel over in het harde “MOET”. Gedurende zijn hele jeugd ‘absorbeert’ iemand houdingen en bevelen, aan wie en wat hij te danken heeft, hoe hij moet handelen, wat hij moet doen, wie hij moet worden, om zijn omgeving tevreden te stellen en gelukkig te maken. Ja, vanuit logisch oogpunt klopt alles, hoe ouder je bent, hoe meer kansen je hebt om je verlangens, sociale rollen te realiseren en, dienovereenkomstig, hoe hoger het verantwoordelijkheidsniveau. Een harmonieuze relatie tussen ‘WILLEN’ en ‘MOET’ zorgt ervoor dat een volwassene succesvol, doelgericht en intern heel kan zijn. De vraag is: bereikt iedereen dit harmonieuze evenwicht? Niet voor iedereen, dit is waar het struikelblok precies komt, die dissonantie die iemand van het juiste (zijn) pad afleidt. Mijn eigen pad is wanneer ik deze specifieke universiteit “WIL” betreden, wanneer ik “WIL” om me te wijden mijn leven tot precies deze kwestie, wanneer ik “WIL” om in deze stad en met deze geliefde te wonen, enz. Als er sprake is van ‘IK WIL’ en de implementatie ervan, zelfs met vallen en opstaan, is er geen spijt van een verspild leven. Wanneer ‘MOET’ de overhand heeft en deze houding gedurende het hele leven een constant leidmotief is, worden eventuele successen gedevalueerd, omdat dit niet de realisatie is van iemands eigen verlangens en doelen, maar van die van iemand anders. “MOET” is wanneer je bent afgestudeerd aan een specialiteit waar je ouders op aandrongen, en werkt in een positie die meer geld oplevert, maar geen vreugde (omdat “MOET” “het merk hooghouden”, omdat “MOET” alsjeblieft, en niet van streek raakt ), hier zei hij niets, hier zei hij niets, hier “Ik geloof niet meer, ik wil niets en ik kan niets terugkrijgen”………..en dan….. als een eekhoorn vreugdeloos en met droevige ogen in een wiel. Ieder mens ‘stopt’ in bepaalde overgangsfasen van zijn leven, met terugkijken en beoordelen van wat er is geleefd en bereikt. En het is op die momenten, op dat kruispunt, dat iemand een keuze heeft: óf weer terugkeren naar dit overweldigende ‘MOET’, óf je kans wagen en terugkeren naar je droompad, je herinneren waar je van gedroomd hebt, wat je ooit hebt gedaan. wilde en begon te beseffen, zelfs beetje bij beetje, maar nog steeds zijn eigen, wat het hart opgewonden doet kloppen en wat ware en oprechte vreugde brengt. /psyolia.com/VK: http://vk.com/club59839765