Ik wil met u delen welke wegen leiden naar langdurige onthouding van drugsafhankelijk gedrag. Dit zijn verhalen over hoe mensen de moeilijkste wegen naar nuchterheid bewandelden. Ze zeiden allemaal ooit: ‘Ikzelf.’ Hun namen zijn verborgen om de anonimiteit te behouden.1. D. ontmoette een meisje, zij antwoordde. D. had een vriend met wie hij gebruikte (zaten in het systeem). Zijn vriend hield ook van het meisje D., maar de vriend kon haar gunst niet winnen. Op een mooie dag stelde hij voor dat D. het zou gebruiken, hij injecteerde hem met een dosis die onverenigbaar was met het leven, en zei: "Sorry, ik kan je er niet uit pompen", en vertrok. D. was zo woedend dat hij zelf bang werd voor de wraakgedachten die in zijn hoofd opkwamen. Deze angst hield hem acht jaar nuchter. Hij bleef echter risicovolle interacties aangaan met mensen die drugs bleven gebruiken. En opnieuw bevond hij zich in een staat van “levend lijk”... En opnieuw is hij nuchter, werkt, heeft nog geen familie... 2. L. Vóór het millennium zat hij 8 jaar gevangen en gedurende deze periode niet gebruikt, omdat. het was niet mogelijk. “Ik bevrijdde mezelf met de gedachte: “Ik zal proberen te leven als normale mensen, ik heb het geprobeerd, het werkte, ik ontmoette een vrouw met een kind en ze begonnen als gezin te leven.” Tot nu toe werkt het. En vóór de gevangenis gebruikte ik drugs en ontwikkelde ik alle ziekten die ik kon, inclusief HIV en hepatitis, en nu sta ik hiervoor al 9 jaar geregistreerd - ik leef en slik pillen met een enorme lijst met bijwerkingen in kleine letters. Van deze lijst had ik alleen kleurrijke dromen, en toen gingen ze voorbij en nu droom ik alleen maar van onbegrijpelijke onzin,” (2017). Na de scheiding van zijn ouders begon T in een gezin te leven met zijn vader en grootmoeder, die Sinds de adolescentie. Op de leeftijd van T. begon hij 'alles te proberen wat hij kon'. Aanvankelijk merkten de familieleden het niet, maar toen ze erachter kwamen, begonnen ze zich zorgen over hem te maken en behandelden ze hem meer dan eens , toen begonnen ze het op te geven en de wanhoop van zijn vader leidde tot zelfmoord. De vader van T. stierf nog steeds in het systeem, zijn grootmoeder zorgde voor hem, hij had niets nodig, en toen het moeilijk was vanwege ontwenningsverschijnselen, zijn grootmoeder gaf hem uit medelijden en angst voor zijn dood zelfs geld voor een dosis, ze hield heel veel van hem, maar ze kon hem op geen enkele manier beïnvloeden. De moeder van T. nam T. mee naar haar huis en gaf hem niet toe. 'Stap voor stap' begreep ze in welke toestand hij verkeerde, elke keer 'het verbaasde hem.' Er was niets om zijn moeder geld te geven voor een dosis en hij moest nadenken over het verdienen van geld. Hij vond af en toe werk, probeerde het keer op keer, omdat hij het appartement zelf moest betalen. Nadat hij een paar jaar bij zijn moeder had gewoond, stopte hij met de drugs.4. M. groeide op bij zijn moeder, die na een scheiding twee kinderen alleen opvoedde. Van kinds af aan werd M. aan zijn lot overgelaten, 'groeide op straat op'. Ik heb alle drugs geprobeerd, gestolen en ben niet in de gevangenis beland. Hij ging naar zijn vader en woonde bij hem, terwijl hij drugs bleef gebruiken. Ik werd verliefd op het ‘juiste’ meisje en heb een half jaar lang haar genegenheid gewonnen. Ze zei: "Denk na over wat er daarna gebeurt." Hij stopte met drugs en vond een baan. Nu woont hij in haar familie, is gelukkig met zijn nieuwe leven, streeft in zijn werk naar erkenning van de resultaten van zijn werk en verheugt zich over ‘elke stap’. N. Vanwege de drugs scheidde hij van zijn vrouw en werd hij dakloos. Hij dwaalde rond en kwam terecht in een revalidatiecentrum. Hij woont en werkt daar en helpt met zijn levenservaring anderen nuchter te worden. De vrouw trouwde, maar N. communiceert met zijn ex-vrouw om de ouder van zijn kind te blijven.