Problemen beginnen wanneer iemand zichzelf, zijn gevoelens en behoeften niet meer hoort. Of hij hoort het wel, maar volgt hem niet vanwege verschillende overwegingen (bijvoorbeeld ‘wat zullen ze van mij denken?’ of ‘je weet nooit wat ik wil’ of ‘als ik dit doe, zal hij me definitief verlaten’, enz. . En tegelijkertijd gedraagt ​​​​hij zich op een manier die veilig of correct is (vaak vanuit het standpunt van andere mensen), maar in zichzelf begint hij verveling, ongenoegen, kwelling over zijn zelfrespect, jaloezie, woede, te voelen. etc. En dit alles in plaats van inspiratie, vreugde, plezier, plezier, gevoel van eigen kracht “Ik kan het, ik ben geweldig!”, nieuwe ervaringen opdoen, misschien moed, etc. Of het kan ingewikkelder zijn: alles lijkt goed te gaan voor zo iemand, maar om de een of andere reden kan hij bijvoorbeeld het werk waarmee hij is begonnen niet voltooien (hij begint en geeft op, begint en geeft op), enz. Een collega zei bijvoorbeeld iets onaangenaams tegen je of maakte een slechte grap, maar je schaamde je en hield je op intelligente wijze stil in plaats van te zeggen: "Ik hou niet van zulke grappen" of "Het zijn jouw zaken niet", maar je hebt er twee besteed urenlang gedachten over deze situatie najagen. Twee uur rijden is eigenlijk een probleem :) Of jonge meisjes klagen bijvoorbeeld vaak dat ze nergens mannen kunnen ontmoeten. Maar vaak is het probleem dat ze in haar leven, bijvoorbeeld in een café, deze zeer zeldzame mannen in de natuur opmerkt, en zelfs sympathie, opwinding en een verlangen voelt om elkaar te leren kennen, en dat ze recht in de ogen kijkt. en glimlacht, maar ze wendt zich af (anders, God verhoede, wat zou ze nog meer denken!) Of niet alleen jonge meisjes, maar de meesten van ons zijn vaak bang en benaderen geen vreemden omdat ze bang zijn dat ze afgewezen zullen worden... Of een jongeman studeert aan de universiteit aan de technische faculteit. En hij heeft geen gemeenschappelijke taal met de negen soorten ruimtelijke geometrie. En de specialiteit bezorgt hem niet veel enthousiasme, eerder melancholisch... Misschien begrijpt hij zelfs dat hij bijvoorbeeld graag dokter zou willen worden. Of misschien begrijpt hij niet eens in wat voor soort activiteit zijn hart ligt. En vaak rondt zo'n jong persoon zijn studie af in een technisch specialisme, omdat "mijn vader natuurkundige is en ik natuurkundige zou moeten worden" of "Ik heb al twee jaar gestudeerd, het is jammer om ze te verliezen", " ze gaan alleen voor veel geld naar de medische school”, “je moet geld verdienen”, en niet nadenken over wat je wilt”, “mama en papa zullen het niet goedkeuren”, enz. En het maakt niet uit dat succes (ook op materieel gebied) vaak gemakkelijker te behalen is in je favoriete bezigheid, in activiteiten waar je van nature aanleg voor hebt. En de volheid van het leven (inclusief betekenis en plezier) hangt rechtstreeks af van de vraag of iemand tevreden is met zijn werk. En sommige mensen verlaten de koelkast helemaal niet. Ze kauwen voortdurend op dit en dat en, afgezien van voedsel, is er heel weinig van hen in het leven, wat mij gelukkig maakt. Ze gaan op dieet en gaan kapot... Mensen die afhankelijk zijn (van voedsel, van chemicaliën, van mensen) zijn vergeten zichzelf te horen, of weigeren iets te horen (bijvoorbeeld de stem van eenzaamheid - als je eenzaam bent en verdrietig, dan kun je proberen er niet aan te denken en tenminste wat plezier te beleven aan bijvoorbeeld een taart) en in plaats van hun innerlijke stem horen ze de stem van afhankelijkheid (“laten we nog een taart eten”, “Ik wou dat ik een taart had drinken”, enz.) En problemen kunnen alleen worden opgelost door te leren jezelf te zijn, door te hebben geleerd “mijn Zelf!” te horen, ik wil mijn eigen, door de kracht te hebben gekregen om te doen wat jij wilt, en niet je moeder, of je partner, of alleen de mensen om je heen P.S.: natuurlijk zijn er overal uitzonderingen P.S.2: Gestalttherapeuten zijn erg goed in het helpen van jezelf leren zijn, jezelf accepteren, doen wat je wilt..