Van de auteur: Artikel - synopsis voor een tv-programma met hetzelfde onderwerp uit 2008. Nadat ik de helft van mijn aardse leven had voltooid, bevond ik me in een donker bos... Dante Alighieri1. Het concept van crisis. Waarom crisis? Wat het is? In wezen bestaat ons hele leven op de een of andere manier uit bepaalde leeftijdsgebonden crises. Het blijkt dat we, als we uit de ene crisis komen en de ene leeftijdsfase doormaken, al snel in een nieuwe terechtkomen: de volgende. Feit is dat elk tijdperk zijn eigen taken heeft. Daarom moet je niet bang zijn voor dit woord, dit concept. Een crisis is een punt dat een veranderde toekomst voorbereidt; het is noodzakelijk voor een meer volledige ontwikkeling van het individu. Daarom kunnen we deze perioden eenvoudigweg een overgangsmoment noemen. Sinds de tijd van Pythagoras zijn wetenschappers geïnteresseerd in de kenmerken van leeftijd. Er zijn veel periodiseringen van de leeftijdsontwikkeling. Vormingsperiode 0-20 (lente). Jongeman 20-40 (zomer). Een persoon op het hoogtepunt van zijn kracht is 40-60 (herfst). Een oud en afnemend persoon is 60-80 jaar (winter). De oude Chinese classificatie noemt 30-40 jaar de leeftijd voor het vervullen van publieke taken. En 40-50 jaar betekent dat je je eigen fouten leert. Een andere classificatie (Goedefroy): vroege volwassenheid 20-40 = intens persoonlijk en professioneel leven. En 40-60 = stabiliteit in professionele en sociale relaties. En stabiliteit kan daar zijn waar al iets is gecreëerd. Dus we proberen te begrijpen: wat hebben we gecreëerd, wat hebben we bereikt? Fysiologische regressie is volgens veel wetenschappers een illusie. Er zijn geen pathologische veranderingen in de menselijke fysiologie. Die. er zijn geen fysieke obstakels voor verdere vooruitgang in het leven en de creativiteit. Integendeel, verschillende soorten activiteiten veronderstellen dat een bepaalde leeftijd gevoelig is, d.w.z. de meest succesvolle. Voor wiskundigen vindt de piek van de eerste creatieve activiteit bijvoorbeeld plaats op 23-jarige leeftijd. Voor psychologen – 30 jaar. Voor natuurkundigen is dit 27. En deze getallen zijn processen, d.w.z. dit zijn aanwijzingen op het pad, niet het einde van het pad: “Stop en denk na, verander iets.” Nu begrijpen we dat elk tijdperk zijn eigen doelen heeft. Een 3-jarig kind ervaart een pijnlijke ‘ik-mijzelf’-crisis. De student moet leren communiceren, in teamverband werken en zijn emoties reguleren. Een tiener, een twintigjarige, moet een professioneel referentiepunt kiezen, leren langdurige relaties op te bouwen, relaties tussen de seksen. Op 30-jarige leeftijd genieten we van kracht, prestaties en groei en kunnen we onze focus verleggen. “Op 20-jarige leeftijd hebben we aanbevelingsbrieven nodig. Op ons dertigste hebben we al aanbevelingsbrieven. Op ons veertigste kunnen we al aanbevelingsbrieven schrijven.” Het is belangrijk op te merken dat de zogenaamde Er bestaat geen exact cijfer voor het crisistijdperk. De sensaties en het woelen waarover hier wordt gesproken, kunnen je zowel op je 37e als op je 48e beginnen te vergezellen. Laten we daarom de leeftijd van 40 jaar willekeurig nemen. Wat vereist de zogenaamde middenwegcrisis van ons? 2. Onderdelen van de crisis van 40 jaar. 40 jaar oud, halverwege de crisis. Dit is een crisis van het wereldbeeld. In tegenstelling tot bijvoorbeeld 20 jaar, wanneer relaties het belangrijkste zijn. Het concept van het zoeken naar de zin van het leven wordt geassocieerd met een crisis van elke leeftijd, en vooral van 40 jaar oud. Dit is de belangrijkste taak van deze tijd. Maar je kunt de betekenis niet meer bepalen, zoals bijvoorbeeld op 20-jarige leeftijd. En om te begrijpen: heb ik correct gekozen? Is dit hoe ik leef? Ben ik vervuld? En de moeilijkheid is dat onze eigen antwoorden op deze vragen geen voldoening schenken. De moeilijkheid is dat er op de leeftijd van 40 jaar een intrapersoonlijk conflict op ons wacht. Wat is dit? Conflict + / + Bijvoorbeeld een aanbod voor twee banen met gelijke interesse en geld. Of een keuze uit twee vrouwen. De een is een vriend, de ander een minnaar. Wie wordt er blijer met Conflict +/- Ga naar een creatieve baan waar je jezelf kunt verwezenlijken, of blijf in deze gehate baan, maar laat je wel je gezin onderhouden. Werk, familie. Moet ik weggaan of blijven? Wat doodgaat, moet kunnen sterven. Conflict - / - Blijf in een pijnlijke relatie die zijn nut al heeft overleefd, of ga in een klein huurappartement wonen. Ik geef mijn luisteraars en cliënten vaak een voorbeeld van een zeer complexe crisis intrapersoonlijk conflict: de mensiets boven de 40. Leefde normaal, had een bedrijf, inkomen, huis, vrouw, 3 kinderen. En dus rees deze vraag: waarom leef ik? Wat wil ik? Wat is een levensgevoel? Ik begon te zoeken. Ik besefte dat ik klaar was voor een diepere spirituele zoektocht. Ik wilde in Tibet gaan wonen en alles achterlaten. Wat moet ik doen? Mensen om je heen oordelen. Hoe kinderen achterlaten? Het schuldgevoel groeit. Maar er is maar één leven. En ze is van jou! Alle beslissingen in zo’n periode zijn niet gemakkelijk, pijnlijk moeilijk. Maar een mens moet deze beslissingen zelf nemen. De overgangsperiode van twintig jaar dwingt hem de vragen te beantwoorden: Wie ben ik? Waar zal ik heen gaan? En op 40-jarige leeftijd moeten we de vragen beantwoorden: Wie ben ik? Ging ik de goede kant op? Waar moet ik nu heen? Afzonderlijk kunnen we de kwestie van de genderkenmerken van de leeftijdscrisis bespreken. Er wordt aangenomen dat het probleem van de midlifecrisis vooral mannen betreft. Hier is sprake van ‘grijs haar in het hoofd, een duivel in de rib’ en creatieve stagnatie. Dit is gedeeltelijk waar. De biologische, evolutionaire determinant van mannelijk gedrag is tenslotte prestatie, verovering, verovering. De natuur is strenger tegenover mannen. Ze vraagt: Hoe dan? Heb je een grote mammoet gedood? Heb jij je biologische lot waargemaakt? En een man moet verantwoording afleggen. Een vrouw kan relatief gezien altijd de natuur antwoorden: ik heb kinderen grootgebracht, ik zorgde thuis voor de haard. De vraag is minder. En dat is het inderdaad. De functie van een mens in de natuur is prestatie. Zelfs het symbool van mannelijkheid is een pijl. En de functie van een vrouw is om te behouden wat een man heeft verkregen, wat een man nieuw heeft gevonden. Bewaren en doorgeven aan volgende generaties. En een van de symbolen van het vrouwelijke principe is een vat. Natuurlijk streeft de moderne vrouw ook naar prestaties; ze is niet tevreden met de rol van huisvrouw. Hoewel een vrouw die concurreert met de mannenwereld vaker wel dan niet ‘overvallen’ wordt door een crisis. De feministische beweging is tenslotte iets meer dan een eeuw oud, en de menselijke evolutie, waarin mannen en vrouwen evolutionaire taken uitvoerden, is vele millennia oud. Maar dit is een onderwerp voor een ander gesprek. Voor een vrouw is het interne thema van de crisis, net als voorheen, de keuze tussen carrière en gezin. Als ze op 40-jarige leeftijd een gezin heeft, zijn de kinderen al volwassen, dan is er vrijheid voor realisatie. Door wie? Waar? Hoe? - belangrijkste vragen. Als een vrouw op 40-jarige leeftijd alleenstaand is, zijn dit de vragen: waar was het allemaal voor? Wat is het volgende? Waar kan ik een gezin krijgen? Het is de vrouwelijke component die implementatie vereist. Wetenschappers zijn van mening dat, zoals bij veel dingen in het leven, perioden van crisis voor mannen en vrouwen niet samenvallen. Net op 40-jarige leeftijd kan een vrouw, zoals we al zeiden, een nieuwe golf van creatieve kracht en een honger naar vernieuwing voelen. En op dezelfde leeftijd begint een man een periode van verval en heroverweging.3. Manieren om de crisis op te lossen. Er is een besef dat het leven eindig is. Al onze vragen over ons eigen leven komen meer dan eens voor; ze stapelen zich op over meerdere jaren. En een onbeduidende gebeurtenis kan een ineenstorting veroorzaken. De uitweg uit de crisis kan anders zijn, en de oplossing van dit intrapersoonlijke conflict kan op twee manieren plaatsvinden: 1: leidt vooruit, naar een nieuwe ontwikkelingsfase, naar hogere prestatieniveaus, naar een hoger prestatieniveau. nieuwe toestanden, een nieuw niveau van relaties, meer volwassen .2-leidt tot meer ongemak, dit kunnen depressieve toestanden zijn, alcoholisme, onverwachte veranderingen in partners, zelfmoordgedachten. Maar dit zijn natuurlijk extreme opties en worden als voorbeeld gegeven. We proberen onszelf niet tegen te komen. En dit is normaal, onze psyche beschermt ons en staat ons niet toe dichter bij pijn te komen. Dat is de reden waarom er soms een specialist nodig is, een persoon integendeel, iemand die deze beschermende mechanismen van de psyche zal helpen overwinnen. We moeten dus proberen met onszelf te communiceren. Hoe manifesteert een crisisstaat zich immers? Het kan zijn dat we ons gewoon slecht voelen. Op alle fronten. We ergeren ons, we ergeren ons aan onze collega’s, onze baas, files, de agenda van ons kind, de kleding van onze echtgenoot. Hoewel deze componenten natuurlijk ook zonder enige crisis vervelend kunnen zijn. Het belangrijkste is dat we de reden niet vinden: waarom is alles zo slecht? Pogingen om met angst om te gaan kunnen anders zijn. Vertrekken naar werk, liefdesrelaties, entertainment. Extreme sporten behoren ook tot de mogelijkheden)