Velen herinneren zich toch zeker hoe ze als kinderen spelletjes organiseerden in overeenstemming met het scenario van een bepaalde professionele activiteit. Ze speelden ‘naar de winkel’, ‘naar het ziekenhuis’, ‘naar school’, en verkenden ook minder traditionele vormen van arbeidszelfbeschikking. Het is geen geheim dat kinderen op deze manier zichzelf in verschillende professionele rollen uitproberen, of beter gezegd, omgaan met ideeën over hen. Het gemeenschappelijke punt in al deze spellen was de spontaniteit waarmee het spel begon en soms snel eindigde. In het volwassen leven is een dergelijke wisselvalligheid, op zijn zachtst gezegd, niet welkom. Bij het kiezen van een beroep/specialiteit/beroep verwacht iemand in de regel dat deze 'romantiek' langdurig en mooi zal zijn. Onder de verzoeken waarmee mensen zich tot een psycholoog wenden, is ontevredenheid over hun professionele keuze echter een vrij veel voorkomend probleem. Meestal gaat er een aantal andere, meer specifieke negatieve aspecten schuil: “Hoe kan ik begrijpen dat ik doe waar ik van houd?” – de vraag is niet origineel, maar uiterst interessant voor onderzoek. En voordat u hierop antwoord geeft, zou het goed zijn om duidelijk te maken wat het eigenlijk betekent om te doen waar u van houdt. Ik weet zeker dat iedereen het op zijn eigen manier zal beantwoorden, maar er kan nog steeds een zekere overeenkomst in de antwoorden worden voorspeld. Favoriete bezigheid/werk houdt in dat je stabiel en langdurig plezier hebt in het proces en de resultaten van je werk. In deze context lijkt alles nogal ondubbelzinnig: als er plezier is, ben ik op mijn plek en doe ik waar ik van houd; als er geen plezier is, is het ‘niet van mij’ val. En dat is waarom. Het is geen toeval dat ik een voorbeeld gaf van hoe kinderen in het vak spelen. Als je zo’n spel als een lineair proces voorstelt, kun je de belangrijkste fasen identificeren. Ten eerste wordt het kind geconfronteerd met de werkelijke belichaming van een of ander beeld van het beroep in werkelijkheid: wanneer hij met zijn ouders naar de kliniek komt, boodschappen doet in de winkel, aan een schoolbank zit of een brandweerwagen naar de school ziet vliegen. een telefoontje. Je wordt niet alleen aangetrokken door de inhoud van de activiteit, maar ook door de uiterlijke kenmerken ervan: een witte jas en een stethoscoop, een kassa en geld, krijt en een bord... Er is een verlangen om te imiteren, wat gepaard gaat met een gevoel van plezier door het anticiperen op het spelproces. Vervolgens worden de attributen geselecteerd, wordt de speelruimte georganiseerd en wordt over het spelscenario nagedacht. Maar het spel zelf veroorzaakt na korte tijd verveling bij het kind, wat heel natuurlijk is, omdat het uiteindelijke doel is bereikt: de professionele rol is beheerst in overeenstemming met het bestaande idee erover. Als een kind nieuwe details tegenkomt bij het spelen van deze rol in de werkelijkheid, wil hij deze misschien nog een keer spelen, maar het einde zal hetzelfde zijn: verveling, vermoeidheid, overschakelen naar een ander soort activiteit. In het volwassen leven gebeurt dit soms. Een persoon doorloopt alle stadia van professionele ontwikkeling en vertrouwt op zijn ideeën over een bepaalde activiteit, waaronder afbeeldingen van zichzelf en anderen in een bepaald beroep. Maar de realiteit maakt, zoals gewoonlijk, haar eigen aanpassingen. Als de discrepanties tussen het idee van een activiteit en de activiteit zelf aanzienlijk zijn, kan een crisis niet worden vermeden. Op dit moment kan er een gevoel ontstaan: ‘dit is niet van mij’, ‘ik doe iets wat ik niet leuk vind’, ‘ik ben niet op de juiste plek.’ Bovendien onderscheidt de realiteit van volwassenen zich van het kinderspel door het fenomeen routine, de gedwongen monotonie van bepaalde soorten activiteiten. De overtuiging dat routine niet de norm is, leidt onvermijdelijk tot een afname van de motivatie en het verlangen om te ontsnappen. Tenslotte is het belangrijkste onderdeel van de professionele zelfrealisatie van een volwassene de erkenning van zijn bijdrage en verdiensten door anderen. De aanwezigheid van feedback in de vorm van recensies, dank, respect tonen en interesse tonen in iemands ervaring - dit alles veroorzaakt natuurlijk hetzelfde gevoel van voldoening dat gemakkelijk kan worden uitgedrukt in de zin: "Ik doe waar ik van hou." Natuurlijk zijn materiële beloningen en ‘afronding van plannen’ belangrijk, maar.