Van de auteur: In 2000 vertrok ik naar Siberië. Ze liet een boekje van mij achter voor haar vrienden en familie en noemde het ‘Uit mijn ervaring’. Vandaag, tijdens de tragedie in Kemerovo, werden ouders opnieuw wees. Ik hoop het lijden op zijn minst een beetje te verzachten met wat ik heb meegemaakt. ILYUSHA 2 december 1995 was zaterdag. 'S Morgens bracht ik hem, zoals altijd, naar school en ging, volgens de familietraditie, naar het raam, zorgde voor hem en zwaaide. Hij keek niet achterom, blijkbaar omdat hij een buurman ontmoette aan wie we allemaal een hekel hadden. Toen ging ik aan het werk en merkte hoe laag de bewolking was en hoe somber het buiten was. En om de een of andere reden klonk het in de maat van mijn stappen: Hij is op zijn laatste schoot. Hij is nog steeds mijn vriend. En waarom heb ik dit verdriet - om hem uit mijn handen te laten glippen? Terwijl ik aan het werk was, verlangde ik ernaar om naar huis te gaan, maar iets weerhield me ervan om te gaan. En toen werd het leeg en hoefde je niet meer naar huis. Ik ging naar de Centrale Markt om zeep te kopen. Om de een of andere reden was er maar één variëteit: "Balsem". Het eerste dat ik zag toen ik het huis naderde, was een donker slaapkamerraam, wat nog nooit eerder was gebeurd. Dan - een menigte mensen, en Sashunka van de vijfde verdieping zat met gebogen hoofd in een politieauto. En dan - de kreet van de dochter: “Mam! Iljoesja is verdronken!” En dat is alles... RED ONZE ZIELEN Dit zou kunnen zijn nagelaten door de verdronken jongens. De tragedie vond plaats op zaterdag 2 december om 16.00 uur in een van de zogenaamde Angarsk-vijvers in Volgograd. Maar dan gewoon in een half ondergelopen ravijn, omringd door riet. Het was de eerste echt ijskoude dag dit seizoen en het water was bedekt met ijs. Kinderen zijn kinderen - ik wilde het ijs vernieuwen en erop rijden. Verschillende jongens van verschillende leeftijden rolden van de kust en rolden dieper het ravijn in. We besloten op safe te spelen en maakten een gat vlakbij de kust om de dikte van het ijs te controleren. Blijkbaar werd dit gat fataal. Tijdens een van de “races” barstte het ijs en zakten de jongens erdoorheen. Bijna allemaal stapten ze uit. Volgens ooggetuigen slaagde slechts één persoon er niet in om onmiddellijk te ontsnappen: de 11-jarige Stas Manucharov, die al snel onder water ging. De 15-jarige Ilya Slovesnov was al naar de kust aan het klimmen toen een van de jongens terugrolde naar het ijsgat. ... Op zulke momenten denkt een mens nauwelijks na over wat goed en wat slecht is. Hoe je het juiste doet en wat niet. Waardoor wordt het automatische mechanisme geactiveerd? Opvoeding? Natuur? Spirituele aard?.. Geen wonder dat ze zeggen dat iemand in moeilijkheden verkeert - alleen daar is hij één op één, zoals hij is. Ilya verzamelde al zijn krachten en duwde de jongen rollend naar het ijsgat naar de kust. Voor hem had deze duw tragische gevolgen: de jongen bevond zich opnieuw in het ijsgat. Vrienden probeerden te helpen, maar het toeval wilde dat stokken braken en stukken ijs afbraken. Letterlijk onmiddellijk haastten mannen uit naburige huizen zich om te helpen, maar tevergeefs. Deze ijskoude plas had een diepte waar zelfs de Wolga jaloers op kon zijn - ongeveer 5 meter. Ondertussen werd het snel donker. De brandweerlieden die arriveerden, prikten met haken in de bodem en vertrokken met niets, nadat ze alleen de hoed van Ilya en de wanten van Stas hadden uitgetrokken. Het is niet nodig om de toestand van de ouders van de jongens te beschrijven. Het is duidelijk dat het de dode jongens niets meer leek te kunnen schelen, maar hun dierbaren, familie – ze leven nog! Als reactie op hun pogingen om dringend hulp te vinden, zodat hun zoons niet 's nachts op de bodem van deze vuile ijskoude plas zouden liggen, hoorden ze, op zijn zachtst gezegd, een onverschillig antwoord - niet eerder dan maandag. Nee, natuurlijk , we zijn zoals we waren en blijven dus “scoopjes” en zijn eraan gewend om overal naartoe gestuurd te worden. Maar er moet een soort grens zijn als we onszelf als ‘mensen’ beschouwen. Zoals gewoonlijk begonnen in deze situatie alle mogelijke en onmogelijke kennissen en verbindingen uit angst te ontstaan. Laten we niet zomaar beweren dat alle ambtenaren die bij deze problemen hadden kunnen helpen, er onverschillig tegenover bleven staan. Maar naarmate de ‘redding’ vorderde, kwamen er simpelweg verbazingwekkende feiten naar voren: voor het stadsbestuur bleek het bijvoorbeeld moeilijk te vindende bijbehorende auto (en wat kan ze dan doen?) ... Of het nu toeval was of niet, de jongens belandden naast elkaar op de bodem, en op de boot lagen ze, alsof ze elkaar omhelsden, hun hand naar elkaar uitstrekkend anderen - alsof op die verschrikkelijke momenten waarop uit het niets geen helpende hand naar hen werd uitgestoken, deze knuffel hun laatste aardse troost werd. Ilyusha Slovesnov was een rustige, bedachtzame jongen, blijkbaar artistiek begaafd van aard. Ik droomde ervan zeeman te worden, las er een heleboel boeken over, tekende schepen “op de millimeter nauwkeurig”, bestudeerde alle zeeën en oceanen. Het eerste dat uit de stapel van zijn tekeningen viel, was... het zinkende 'Varyag'. Het is aangenaam en bitter om te beseffen dat deze vijftienjarige jongen zich in een moment van groot gevaar gedroeg als een echte man. . Het water nam hem mee als een waardige zeeman Nou ja, om zielen schoon te maken - en een schone plek in de volgende wereld. Wie weet verandert God de zielen van deze kinderen in engelen, die vervolgens een moeilijke dienst verrichten om ons, zondaars, te helpen. Bij begrafenissen denken we alleen aan de zonde. En de tijd dringt...E. Imerekova, “Komsomolskaya Pravda”, 8 december 1995 “EN ALLEEN MIJN HART BRAKTE” Heel verdrietig. Erg pijnlijk. Op 2 december 1995 stierf Ilyusha Slovesnov. Hij was niet onze correspondent; hij kwam maar één keer naar onze redactie om te helpen bij de verspreiding van onze krant. We gingen gewoon met hem samenwerken, wetende van zijn moeder dat hij goed tekent. Nu weten we dit zelf, want na de begrafenis zaten we in zijn kamer en keken naar de tekeningen van Ilyusha. Hij had echt onze kunstenaar kunnen zijn. Zijn natuur begiftigde hem met dit talent. Ilyusha studeerde aan een kunstacademie. Hij maakte zorgvuldig schetsen, tekende alle details van de schepen uit (dit was zijn favoriete onderwerp) en bestudeerde grondig de geschiedenis van de Russische vloot, waarbij hij alle parameters van de schepen aangaf, wie het bevel voerde over hen en wanneer. Hij hield ook van autowerk. En daarin slaagde hij ook - een van de weinigen had een uitstekend cijfer. Leraren en klasgenoten herinneren zich Ilyusha hartelijk en hartelijk. Hij was geen brave jongen, een uitstekende leerling, maar hij was degene die de ziel van de klas was. Hij probeerde zijn problemen zelf op te lossen. Dat heeft zijn moeder hem geleerd. Daarom, toen er problemen ontstonden met Engels, weigerde hij de diensten van een leraar en besloot hij te bewijzen dat hij zelf zijn achterstand kon inhalen. Maar zonder al deze voordelen was hij zijn moeder dierbaar en geliefd bij haar: Ilyusha was gewoon haar zoon. die, ondanks zijn jeugd, zorgzaam en begripvol was als een man. Nu is hij weg, en mijn moeder zegt dat de dood van Ilyushin haar hart heeft meegenomen. Wij, de redactie, kennen Lyudmila Borisovna Slovesnova goed. Als psycholoog hielp ze onbaatzuchtig onze junioren, gaf lessen in trainingsgroepen en overlegde met ouders. Ze voedde ook haar zoon op en was bang dat hij een vriend in moeilijke tijden zou kunnen helpen. En die tijd is gekomen. De tragedie vond plaats op een paar meter van Ilyusha's huis. Vanuit de ramen van het huis kunt u de vijver direct zien. Het is voortdurend bedekt met zand, maar de onderstroom zorgt voor diepe putten. In de winter trekt het kinderen aan met een dunne ijskorst. De vijver wordt omlijst door willekeurige stapels aarde, waaruit zes jongens zijn uitgegleden. Vier ontsnapten, maar twee - Stasik, elf jaar oud, en Ilyusha, hoe hard ze ook probeerden, konden er niet uit komen. Bovendien probeerde Ilyusha Stasik tot het laatst te helpen. Slechts een dag later werden ze uit de bodem van de vijver gehaald. Toen ik dit vreselijke verhaal aan een klein meisje vertelde, vroeg ze met kinderlijke spontaniteit: "Waarom, waarom wil niemand dit gat opvullen?" Maar echt, waarom? Waarschijnlijk om dezelfde reden waarom de rest van de stad opgegraven en onverzorgd is. En bovendien blijkt het menselijk leven over het algemeen alleen dierbaar te zijn voor nabije mensen. Het is belangrijker dat staatslieden een warme plek voor zichzelf uitstippelen, en ieder van ons wordt alleen herdacht tijdens verkiezingsmarathons. Zo lopen leven en dood naast elkaar. Veertig dagen lang leefden wij met ons vieren: Olga, ik, kat en hond. De vader van Olga en Ilyusha ervoer zijn verdriet ergens op zijn eigen manier. We waren bezig met renovaties en's Avonds rouwden ze om Ilyusha en namen opnieuw afscheid van hem... 'Avondoffer'... Op 16 december, op Olga's verjaardag, kwamen haar vrienden naar haar toe om haar te feliciteren en te rouwen. Op 20 december, mijn verjaardag, verlieten we het huis en toen we terugkwamen, stonden er bloemen bij onze deur. Voor het nieuwe jaar hebben we het klooster van Ilyusha versierd met dennentakken en kerstboomversieringen. Er waren twee zorgen: reparaties en zodat de sneeuw zo lang mogelijk zou blijven liggen. De sneeuw smolt pas in april. Op de 39e dag arriveerde mijn moeder. En ik rende door het appartement, lijdend aan machteloosheid, het onvermogen om mijn zoon te helpen voor zijn examen. Hij overleefde het. DOOR GOD ONTWORPEN MEMORIAL Veertig dagen geleden had een vriendin van onze krant, psycholoog Lyudmila Slovesnova, een groot ongeluk: haar 15-jarige zoon Ilya stierf op tragische wijze. Toen, begin december, het verhaal van twee verdronken jongens heeft de ronde gedaan in vele kranten. Maar het leven is ijdel, en andere tragedies en sensaties doen de pagina's van publicaties en onze verbeelding schudden... Maar wat overblijft is niet alleen verdriet en herinnering in de zielen van familieleden. Er blijft voor ons een betekenis over. Vandaag, op de veertigste dag sinds de dood van haar zoon, vroeg Lyudmila om te spreken. We publiceren haar bekentenis niet alleen uit medeleven met het ongeluk van een vriendin. Naar onze mening hebben velen vandaag de dag behoefte aan de woorden van iemand die de last van een dergelijk verlies heeft gedragen. Er zijn tenslotte meer dan genoeg verliezen in ons leven vandaag... De laatste tijd herinner ik me vaak een oud liedje. Het is een bruiloft, maar het is alsof het gaat over wat er is gebeurd. De modderkruiper verspreidt zich over het water. Een jonge man, een jonge man wacht, "geef het aan mij, geef mij wat God voor mij heeft bestemd." ... Nu ik loop, kom ik enkele borden tegen en ik denk dat ze op een dag voor mij logisch waren. Nu doet er maar één ding toe: het levenspad van mijn zoon is voorbij... Dit pad was kort, slechts vijftien jaar... Hoe meer tijd verstrijkt, hoe duidelijker de wrede waarheid wordt, de betekenis van de woorden "nooit", "nooit meer terugkeren ' 2 december en verander wat er is gebeurd...En hoe meer de tijd verstrijkt, hoe duidelijker een andere waarheid: de moeilijkste leer is leren leven zonder de persoon die het dichtst bij je staat, zonder je geliefde zoon. Deze studie is de meest verschrikkelijke. En hoe meer de tijd verstrijkt, hoe duidelijker een andere waarheid is: onze geliefde, mijn geliefde zoon, is plotseling en tragisch vertrokken. En hij nam de volledige verantwoordelijkheid op zich: nu is hij verantwoordelijk voor mij. En hij maakt zich zorgen – net zoals ik me ooit zorgen om hem maakte. Hij geeft mijn handen de vrije loop, beschermt de helderheid van mijn gedachten. En het allerbelangrijkste: het geeft me de kracht om te leven, het beschermt me. OP HET LAATSTE moment van zijn leven overwon hij de angst. Hij heeft er de hele tijd mee gevochten. Ik hoorde plotseling dat hij óf de watertoren beklom om zijn angst te overwinnen, óf op de daken klom. En uiteindelijk won hij. Maar ik heb heel veel betaald voor deze overwinning. En nu heb ik ook geen angst meer. Hij versloeg hem - daarom heb ik het ook niet, maar er is alleen een doel en betekenis: de herinnering aan mijn zoon bewaren en er alles aan doen om het leven van mijn dierbaren mooi en lang te maken. En de herinnering aan mijn zoon is helder en puur. Net als hijzelf... Veel mensen kwamen hem uitzwaaien - volwassenen, kinderen. Ik herinner me de woorden: "De jongen leefde slechts 15 jaar, maar liet zoveel zuiverheid en licht achter dat veel volwassenen niet achterlaten." NOG EEN WAARHEID die ik besefte: dingen overleven hun eigenaars. Zijn favoriete modelauto's bleven, wat hij kon urenlang spelen. Modellen van schepen die hij zelf verzamelde... En het allerbelangrijkste: zijn tekeningen bleven: schetsen, schilderijen en zijn favoriete schepen... Hij raadde mijn kinderdroom. Als kind droomde ik van de zee. Hij droomde er ook van om zeeman te worden. Hij kende de geschiedenis van de Russische vloot, het lot van elk schip. Het lijkt misschien grappig: hij voelde een felle haat tegen de Japanners omdat ze het Pacifische squadron hadden vernietigd. Hij droeg niet eens het Japanse horloge dat hij voor zijn verjaardag kreeg. Japans, tenslotte... Ik speelde de Slag om Tsushima opnieuw af in mijn verbeelding - en Makarov en Rozhdestvensky bleven erin leven... En de Russische vloot was ook intact... Ik had geen tijd om "Tsushima" te lezen, alleen “Port Arthur” - nu is het mijn taak om het voor hem te doen... InDit jaar heeft Ilyusha nog een passie: voor auto's. De afgelopen week was voor hem vol vreugde geweest - alsof het leven eindelijk had besloten hem veel aangename momenten te bezorgen. Een van hen: hij haastte zich naar huis van school, van lessen bij de CPC, en vertelde opgewonden hoe hij met een auto op een simulator reed. Aanvankelijk 'reed' hij voorzichtig, en daarna verhoogde hij zijn snelheid tot 120... ILYUSHA WIST VREUGDE, hij accepteerde zelfgenoegzaam alle goede dingen die in zijn leven gebeurden. Hij was echt puur en openhartig. Hij besloot chauffeur te worden. En kort voor het incident vroeg hij plotseling: “Mam, mag ik psycholoog worden?” - "Waarom niet? De jongen is intuïtief. En je vindt altijd de juiste, duidelijke woorden...” Hij wist altijd wat hij moest zeggen. Het afgelopen jaar is hij ZEER volwassen geworden. Opgegroeid, sterker geworden. En mijn ziel is volwassen geworden. Ik vertelde hem vaak over Erickson, de Amerikaanse psychotherapeut, over hoe hij de verantwoordelijkheid voor bepaalde zaken op zijn opgroeiende kinderen aflegde. En als iemand zijn plichten vergat, herinnerde hij hem daar op een heel unieke manier aan: soms maakte hij je 's nachts wakker en dwong hij je de vuilnis buiten te zetten... Vorige week op een avond rond tien uur , toen Ilyusha zich klaarmaakte om naar bed te gaan, keek hij plotseling naar de vuilnisbak: moet ik het afval nu of morgen buiten zetten?... En hij vermande zich: "We moeten het nu buiten zetten"... Ik vroeg hem: “Ilyusha, lijkt het erop dat je volwassen wordt? Of ben je bang dat ik je 's nachts wakker zal maken?.." Hij antwoordde: "Het is noch dit, noch dat..." Ik denk dat iedereen een voorgevoel heeft van zijn dood, ook al is het zo plotseling. De zoon vertrok zonder enige onvoltooide, vuile daden achter te laten... Nog één gedachte, kom tot mij: dood en leven zijn één ding. Voor mij zijn er nu geen woorden “later” of “morgen” - er zijn woorden “nu” en “vandaag”. Omdat ‘later’ en ‘morgen’ misschien niet bestaan. Elke matroos heeft zijn eigen water. Niet de Oostzee, niet de Barentszzee... Water – overal water. En hij vertrok stilletjes, de 15-jarige kapitein... Ik ben er trots op dat ik me zonder aarzeling haastte om te redden. Trots - en verdriet. Heel groot verdriet. Ik weet nu dat er geen grotere kracht is dan de kracht van verdriet. Het is waar dat mijn kracht ook voortkomt uit het feit dat een deel ervan de kracht van mijn zoon is. Ik draag zijn kracht, zoals een vrouw haar kind negen maanden lang onder haar hart draagt. Alleen ik zal het tot het einde van mijn dagen dragen. Er waren tegenwoordig VEEL verschillende gedachten. Ook over je werk. Er was een verlangen om het op te geven en iets anders te doen. Maar de vraag van Ilyushin, kort voor zijn dood, over dit beroep wordt tegenwoordig anders opgevat: alsof hij mij op mijn pad probeert te versterken... En ik zal werken. En als je wanhopig bent en je kracht je heeft verlaten, zal ik alles doen wat van mij afhangt om te helpen... En Ilyusha is mijn hulp. Hij is mijn wijsheid en mijn kracht KORT voor 2 december schreef Ilyusha een gelijkenis. Ik heb het toen zelfs in mijn notitieboekje opgeschreven om het niet te vergeten. 'Op de een of andere manier zat er een man in een boom. Hij was een filosoof en dichter. Hij sprak en schreeuwde, maar niemand lette op hem. Totdat hij viel.” Deze gelijkenis lijkt een bewijs van de voorzienigheid. Maar je beseft dit te laat. Hoe vaak en te laat besef je de waarde van het menselijk leven. Krant “Mig” In het eerste jaar van mijn leven zonder hem werd niets onmogelijk voor mij, alles wat ik had gepland was mogelijk. Maar wat heb ik hem gemist. En ik ben nog steeds verdrietig. Als het bijzonder moeilijk is, vraag ik de Maagd Maria om hulp. Zij weet wat het betekent om een ​​zoon te verliezen. Ben je ooit toevallig in het kielzog van een vreemde terechtgekomen? En stel je zijn wereld voor uit de verhalen van anderen? En voel je op een gegeven moment plotseling de bitterheid omdat je hem tijdens zijn leven niet hebt ontmoet, voel je hoe spiritueel dicht hij bij je is en hoe groot de pijn van dit verlies, dat nog maar een uur geleden onbekend was, voor je is? En herinneringen aan je eigen verliezen zullen terugkomen. En er zal zo'n pijnlijke tederheid uitstromen voor je dierbaren, en tegelijkertijd zul je zo'n hulpeloosheid voelen - om ze te redden van de slagen van het lot. Er blijft maar één ding over: van ze houden, van degenen houden die dat hebben verzameld Decemberavond in de hal van de Children's Art Gallery werd verenigd door de herinnering aan een vijftienjarige jongen Ilyusha Slovesnov. Hij was geen atelierlid van de galerie, maar daar draaide zijn moedervoor hulp op de verjaardag van de dood van zijn zoon... een feestdag gewijd aan de 300ste verjaardag van de Russische marine. Trouwens, door een vreemd toeval heeft galeriedirecteur E.V. Olova ontving haar eerste jeugdprijs voor de film "Battleship". Ilya droomde van de zee en droomde ervan zeeman te worden. “Zeeziekte” heb ik geërfd: van mijn grootvader en oom. Hij kende de hele geschiedenis van de Russische vloot: de namen van schepen, de namen van admiraals, data van veldslagen en scheepstuigage. Hij bouwde, beeldhouwde, schilderde schepen... De uitgenodigde jongens van de jonge matrozenclub in geperste gala-uniformen verpersoonlijkten die avond zijn onvervulde droom. Opgewonden spraken ze over het lot van het eerste Russische schip "Eagle", en de symboliek van de St. Andrew's vlag, over de grote veldslagen. Ilya zou ook de taboes van de 'zeewolven' kunnen opsommen: steek je hand niet op naar meeuwen en albatrossen, ga niet naar zee op vrijdag, vooral niet op de dertiende, en steek geen derde sigaret op van één wedstrijd 'Halleluja!' - Rachmaninov en Bortnyansky klonken uitgevoerd door de Philharmonische Kapel onder leiding van V.I. Primak is de peetvader van Ilyusha. En degenen die naar de goddelijke geluiden luisterden, waren verenigd door een spirituele verbinding. Toen straalde de zondeloze wereld van de kindertijd naar voren in een lied op muziek uit Tsjaikovski's 'Kinderalbum': 'De ochtend van een nieuwe dag'. 'Mijn jongen', trilde de lippen van een kwetsbare vrouw, die plotseling zo duidelijk het onzichtbare voelde aanwezigheid van haar zoon - een lichte ademhaling in deze zaal, verwarmd door lichte droefheid. Lyudmila Borisovna Slovesnova is een bekende psycholoog in de stad. Degenen die het ooit moeilijk vonden om te leven, komen naar haar toe. Onder hen waren ‘Afghanen’, ‘Tsjetsjenen’, moeilijke tieners en moeders van verweesde soldaten. En nu wordt ze zelf geconfronteerd met deze onontkoombare mentale kwelling. Deze ervaring maakte het voor haar niet gemakkelijker om te werken met mensen die soortgelijke dingen hadden meegemaakt, en gaf haar ook geen groter recht om hen te helpen in momenten van mentale onrust. Mensen geven haar zelf dit recht en wenden zich tot haar. Op basis van haar eigen ervaring weet ze hoe waardevol de deelname is van iemand die dit uit de eerste hand weet... Een gesprek met Lyudmila Slovesnova is niet alleen een analyse van een professionele psycholoog, maar ook een bekentenis van het hart van een Amerikaanse wetenschapper hebben ontdekt dat het verlies van een geliefde de resterende veranderingen veroorzaakt, zelfs op fysiologisch niveau: de bloedsamenstelling, veranderingen in de stofwisseling... We hebben het over het feit dat “hij stierf en een deel van mijn ziel stierf met hem.” En het is vooral moeilijk als de dood plotseling, voortijdig of tragisch is. Wat gebeurt er met de ziel van een persoon in momenten van verdriet? Dit is echt heel belangrijk om te weten, zowel voor degene die het heeft overleefd als voor degene die, door omstandigheden, toevallig in de buurt was. Omdat het voor beiden moeilijk is. In de loop van het leven verandert een mens, maar de grootste veranderingen vinden juist plaats op het moment van verlies. Zelfs uiterlijk lijken dit totaal verschillende mensen te zijn - voor en na: de gezichtsuitdrukking, het oog, de manier van lopen, de manier van denken verandert... Het eerste, meest verschrikkelijke moment is een staat van shock, wanneer je dat niet doet begrijp alles, er zijn geen tranen, geen geschreeuw, geen gekreun, je voelt geen pijn, en je spreekt een paar gewone woorden uit - "dat kan niet waar zijn." En er komt zo'n vreemdheid over je heen, alsof dit allemaal niet bij jou is, maar ergens daarbuiten, en je niet eens begrijpt hoe je hier terecht bent gekomen - het gevoel van realiteit is verloren. En in deze toestand worden twee totaal verschillende verschijnselen waargenomen. Of je voelt een plotselinge buitengewone toestroom van energie en het vermogen om een ​​actie uit te voeren die anders onmogelijk zou zijn. Of - ernstige zwakte, als u niet kunt bewegen, irriteren mensen u, wilt u op uw gezicht liggen en niemand zien. Het kan in één persoon aanwezig zijn. Het onvermogen om normaal te reageren op wat er gebeurt, is precies een normale reactie. Dit is precies hoe de psyche op het eerste moment wordt gered, door zichzelf te sluiten voor gevoelens: door fysieke kracht te ventileren, of door deze volledig weg te nemen. Dan begint er iets nog verschrikkelijkers: de reactie na de actie: de schok gaat voorbij, de Het besef van verdriet vindt plaats. Dat is het, het is gebeurd. En er kan niets veranderen. En dan nemen gevoelens en emoties de overhand, en ze zijn anders, inclusief de meest verschrikkelijke, diepzinnige, en er is geen tussenweg in de ervaringen. In ons dagelijkse emotionele leven zijn we meestal hetzelfde en evenwichtig: een beetje beter, een beetjeslechter humeur. In een toestand van acuut verdriet worden gevoelens tot het uiterste gedreven. En dit kunnen zeer krachtige uitingen zijn van woede, wrok, agressie, wanhoop en boosaardigheid. Vooral als je pogingen hoort om te motiveren wat er is gebeurd: het is voor het welzijn en de redding van degene die verloren was, wat God heeft weggenomen, voorziend dat het voor hem moeilijker zal zijn om in deze wereld te leven. Het is heel goed mogelijk dat dit het geval is, ik weet het niet. Maar mensen begrijpen niet tegen wie en wanneer ze dit zeggen... En dan valt de agressie zowel op hen als op God: waar is uw macht, Heer, als u het wist, maar hem niet hielp de moeilijkheden te overwinnen, maar hem het leven kostte? En hier doet zich de grootste moeilijkheid voor in de communicatie tussen degenen die zich zorgen maken en degenen die toevallig in de buurt zijn. Het blijkt dat niet iedereen in de buurt is. Troost als ‘niet huilen, daar is hij beter’ zijn in feite een ontkenning van je recht op verdriet, je gevoelens, hoe gewelddadig en zwart ze ook mogen zijn. En voor mij persoonlijk was dit een extra schok: de afwijzing van mijn gedrag door mensen die in de geest verwant met mij waren met zo'n agressieve uiting van gevoelens. Er is een breuk in het leven in "voor" en "na", en niet iedereen tot wie zijn ziel aangetrokken wordt, gaat van dat leven naar dit leven... En wat moet je met deze gevoelens doen: beteugelen met medicijnen of met geweld zullen? Of zullen ze vanzelf verdwijnen. Het is noodzakelijk om deze gevoelens te onderkennen, hoe destructief, vreselijk, onbeleefd of verkeerd ze ook zijn. In de psychotherapie bestaat hiervoor een diagnose: ‘acute situationele reactie’, dat is alles, en geen beoordelingen. Gevoelens moeten worden losgelaten omdat ze een ongekende, inclusief destructieve, energie hebben. En als ze kunstmatig worden onderdrukt, zullen ze de ziel volledig verbranden. Je moet jezelf alles toestaan: schreeuwen, schreeuwen, snikken, tegen de muur slaan... De intensiteit van deze manifestatie van verdriet zal afnemen: de piek kan niet lang duren. Maar de pijn en het verdriet zullen niet verdwijnen. Een ander ding is dat mensen bang zijn: als we stoppen met het uiterlijk tonen van lijden, zal het als vergetelheid zijn, een onvoldoende manifestatie van onze liefde voor de overledene. Niets zoals dit. Er zijn veel illusies in de wereld: liefde, genegenheid, geluk - ze gaan voorbij. Alleen verdriet is onontkoombaar en blijft voor altijd bij je. Want verdriet ben jij. Maar je kunt niet aan jezelf ontsnappen... Het verdriet wordt intenser, en dat geldt ook voor het schuldgevoel. Vooral als je je een persoon voorstelt die je dierbaar is op zijn ontroostbare momenten, toen hij beledigd was. En zelfs als hij door jou of anderen werd getroost, vergeven, vriendelijk behandeld, worden alleen de grieven die hem zijn aangedaan herinnerd, en niet de zijne. In hoeverre komen rituele handelingen overeen met de staat van verlies? en een persoon probeerde zijn gezicht te versieren. Onze rituelen zijn een van de tactvolle en daarom zijn ze sinds de oudheid tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. En ieder van ons heeft er kennis over op verschillende niveaus. Een uitvaartdienst, afscheid van huis, rouw, mis, herdenkingsdagen, jubilea - dit alles helpt de ziel af te stemmen op de pijnlijke afscheidshandeling, zichzelf te laten wennen aan de onomkeerbaarheid van wat er gebeurt, en degenen die blijven een perspectief op het leven te geven Mensen zijn nooit voorbereid op verdriet en weten niet hoe ze zich moeten gedragen. Ze voelen één ding, maar de omstandigheden confronteren hen met de noodzaak om te leven en te werken. Als gevolg hiervan komt er na verloop van tijd een moment waarop iemand alleen wordt gelaten met zijn verdriet... - Verdriet kan met niemand worden gedeeld. Dit is simpelweg onmogelijk. Het is onmogelijk dat iemand anders zich zorgen maakt zoals jij. En hier is het belangrijk om een ​​zeer schone, stabiele en zeer nabije persoon in de buurt te hebben. Ieder ander kan eenvoudigweg verpletterd worden, omdat hier nog onbekende krachten mee verbonden zijn. Een man in verdriet is absoluut zwart. En u moet dit onthouden als u naar iemand met uw problemen gaat. U moet naar iemand gaan die oprecht met u kan huilen en rouwen, of u op een andere manier krachtig kan steunen. Dit wordt niet langer gezien als medelijden, maar als empathie. Vaak wordt verlies geassocieerd met een zoektocht naar iemand die de schuld kan krijgen: bij jezelf of bij anderen. En dan wordt een persoon verbrand door haat, gericht tegen zichzelf of tegen de hele wereld. Gevallen van waanzin als gevolg van verliezen zijn niet ongebruikelijk. Wat is normaal in het proces van ervaringen en aanvallen van verdriet, en wat zijn de symptomen van de ziekte? In dergelijke gevallen kan een scherpe overtreding optreden