Hij die geen respect heeft voor de dood, heeft geen respect voor het leven. We moeten het leven kunnen accepteren, we moeten de dood kunnen accepteren. Ons hele leven is gevuld met ervaringen van hoe vreselijk de dood is - sommigen weten er zelfs geld aan te verdienen - levensverzekeraars bijvoorbeeld van het leven in de vorm van de angst om zwanger te worden – verbergt haar in essentie als eerste. Als een vrouw toch zwanger wordt, staat ze voor de keuze: het kind houden of niet, of ze zijn leven wil redden, of ze dat wil. geef hem dat onschatbare geschenk dat ze ooit van haar moeder en vader heeft gekregen. Een geschenk in één richting. Een geschenk van het leven. En als een vrouw besluit de zwangerschap voort te zetten, moet ze nog steeds accepteren dat het leven van een kind niet meer aan haar onderworpen is dan aan het ritme van het leven. op het niveau van bewustzijn komt ze tot de conclusie dat ze een kind wil, maar op het niveau van het onbewuste, als ze zowel het leven als de dood in zichzelf niet accepteert, dan kan ze enorme teleurstellingen verwachten als ze de cycli van het leven, het leven, niet accepteert. dat in essentie verweven is met de dood. In de oude Slavische cultuur werd een kind in de buik van een zwangere moeder bijvoorbeeld beschouwd als behorend tot de wereld van de voorouders, de wereld van de doden. En pas nadat het de baarmoeder had verlaten was mogelijk om te zeggen - hier is er een kind. En inderdaad, heeft dit niet zijn eigen reden en wijsheid? Is de moeder niet gehecht aan een toekomstige gebeurtenis - de geboorte van een kind, wat volgens zijn eigen scenario – anders dan fantasieën en dromen over de geboorte van gezonde en sterke nakomelingen? Maar het leven is zo dat, volgens de statistieken, de meeste zwangerschappen eindigen in een miskraam of vroeggeboorte.