Van de auteur: Uit de serie “Psychologische miniaturen”© Copyright: Lidiya Pankova 2, 2011 Certificaat van publicatie nr. 21103261944 Het was een gewone lenteavond. In alles gewoon: in de gebruikelijke buscrush, in een lange rij bij de supermarkt... Door de jaren heen werd alles door haar bijna van minuut tot minuut geverifieerd: twintig minuten koken - voor zichzelf, haast, anderhalf uur tv kijken, douchen, een half uur voor het detectiveverhaal van een dame lezen - al in bed, en slapen, zonder dromen, zonder ochtendfrisheid en opgewektheid te brengen. En dan nog een dag waarop het gevoel dat je een eekhoorn bent in een wiel dat met steeds grotere snelheid draait, niet voorbij is. Maar zelfs dit werd een volkomen vertrouwde toestand. Toen ze in de veertig was, voelde ze de smaak van het leven niet, alles leek grijs en alledaags. Zelfs in het weekend 'sloot' ze zichzelf op in haar tweekamerappartement, waarbij ze deze afzondering rechtvaardigde door het slechte weer, vervolgens door haar gezondheid, of door de hoeveelheid huishoudelijke taken die zich in de loop van de week hadden opgehoopt. Slechts af en toe bezweek ze voor die van haar vriendin overtuiging, ging ze met haar winkelen en hielp haar bij het kiezen van de volgende outfit. Tegelijkertijd ervoer ze zelf niet het verlangen dat vaak een vrouw bezit die zich in de wereld van handtassen, blouses, laarzen bevindt, het verlangen om te passen , kopen en de volgende dag opscheppen over een succesvolle aankoop. Ze was bang om te veranderen. Ze was bang om uit deze vicieuze cirkel te stappen en een ander leven in te gaan, gevuld met een andere betekenis. Ze raakte gewend aan haar dingen, raakte aan zichzelf gewend zoals ze nu is was vergeten hoe ze vroeger was. Dus de dag en de avond van vandaag waren slechts één van diezelfde reeks data, weken, maanden, jaren die elkaar vervingen... Ooit probeerde ze zo'n stap te zetten - weg van de route die ze al jaren bewandelde. Ze trouwde. Het eindigde allemaal met pijn voor haar - in haar hart, ziel... En uit angst voor een herhaling van deze pijn stond ze zichzelf niet langer toe af te wijken van de gebruikelijke manier van leven, waarin de dagen vergelijkbaar waren met. Terwijl ze het huis naderden, begroette ze gewoonlijk de oma's die naar buiten waren gekomen om zich te koesteren in de langverwachte warme zonnestralen, ze pakte het mechanisch van het asfalt en gaf het speelgoed dat ze had gegooid. het meisje zat op de schoot van haar grootmoeder. En plotseling, bang door haar impuls, die ergens in het onderbewustzijn werd geboren, onweerstaanbaar sterk, gooide ze de tassen op de grond en pakte letterlijk het meisje het speeltje dat haar zojuist was gegeven. Het was een caleidoscoop, een vergeten tijdverdrijf uit haar kindertijd. Eén blik op het ingewikkeld gevormde patroon in de caleidoscoop was genoeg om de tranen uit haar ogen te laten stromen, maar zelfs daardoorheen, in een draaiende cirkel, zag ze iets buitengewoons, spelend in de zon met iedereen. de kleuren en facetten, zulke vergeten afbeeldingen uit een ander leven...