Het opvoeden van een kind legt een zekere verantwoordelijkheid bij de ouders. Ouders zijn van mening dat het leven van hun kind alleen van hen afhangt, en daarom moeten ze hem alles leren wat het meest correcte, noodzakelijke en belangrijkste is. Sommigen geloven dat dit hun voornaamste doel is; het is hun plicht om al hun ervaring, al hun kennis en het beste aan hun kinderen door te geven; om ervoor te zorgen dat kinderen een beter leven leiden dan zijzelf. Achter deze goede bedoeling schuilt een heel groot probleem: dit verlangen kan het leven van het kind maken zoals de ouders het zich voorstellen. En het is onwaarschijnlijk dat dit het kind gelukkig zal maken. Een kind met fonkelende ogen kijkt bijvoorbeeld hoe hij voetbal speelt, jij kijkt hoe hij viool speelt. Daarom neem je het kind bij de hand en begeleid je hem naar de muziekschool. Verwacht niet dat hij groot succes zal behalen. In plaats daarvan leer je hem alleen maar omgaan met het feit dat zijn verlangens onderdrukt worden. Het is ook mogelijk dat hij leert zijn individualiteit op verschillende manieren te verdedigen: lessen overslaan, ziek worden, liegen, schandalen, ongehoorzaam zijn en huilen. Misschien zal hij zich verzoenen en zich aan uw eisen onderwerpen. In dit geval zul je steeds minder vuur in zijn ogen zien, het verlangen om te leven, iets te doen en je te verheugen. Wat is het resultaat? Lijkt het er niet op dat je op deze manier het kind dwingt te doen wat jij leuk vindt? Misschien moet je zelf viool leren spelen en je kind laten voetballen? Als je een tuinman bent en precies weet hoe je je bloemen het mooiste, geweldigste kunt maken. Maar stel je voor dat er een unieke, onbekende bloem in je tuin groeit, waar je helemaal niets van weet. Schaamt u zich in dit geval niet voor uw volledige vertrouwen, waardoor u voor deze uniciteit nadrukkelijk aanbiedt wat goed is voor anderen? Of misschien wat je zelf zou willen? Als je zijn uniekheid bij een kind in overweging kunt nemen en het met respect kunt behandelen, dan zal het proces van zijn ontwikkeling harmonieus, vreugdevol voor jou en nuttig voor hem zijn. Als u absoluut alleen wilt aandringen en uw kind wilt uitnodigen om aan de vereisten te voldoen die u het belangrijkste en meest noodzakelijke acht, en van hem succes en prestaties eist die waardevol voor u zijn, stel uzelf dan de vraag: “Wie ben ik? Doe ik dit voor? Wie heeft dit nodig? Als het desondanks meer voor u is dan voor het kind, betekent dit dat u niet in overeenstemming met zijn innerlijke natuur handelt, maar eerder in overeenstemming met die van uzelf. Het is jammer dat de doelen van ouders en kinderen in de regel niet samenvallen. Dit is een vrij veel voorkomende situatie: in dergelijke gevallen hebben we het over een zekere tegenstelling tussen individualiteit en socialiteit. De samenleving waardeert of accepteert individualiteit in de regel niet; het is veel handiger om ‘zoals iedereen te zijn’ en ‘voor iedereen te zijn’. Daarom stuit de individualiteit op haar pad op veel meer obstakels dan gedrag dat door de meerderheid wordt goedgekeurd. Desondanks komen mensen tot zichzelf, leren ze hun innerlijke impulsen herkennen en zoeken ze naar hun doel. Het is belangrijk om te begrijpen dat de psyche een zichzelf ontwikkelend systeem is en dat het hoofddoel beweging naar zichzelf is, en niet naar de samenleving. Bedenk of u nog een obstakel wilt zijn op de weg van uw kind naar zichzelf. Er ontstaan ​​ook problematische situaties wanneer volwassenen hun interne conflicten, moeilijkheden en moeilijkheden niet begrijpen, niet beseffen of weigeren op te lossen. De spanning die hierdoor ontstaat, blijft in het onbewuste en wordt onbewust overgedragen op het kind. Het heeft een ongelooflijke kracht en heeft rechtstreeks, via suggestie, invloed op kinderen. Deze spanning dwingt kinderen om de problemen van hun ouders voor hen op te lossen, om hun niet-geleefde leven te leiden. Een van de ouders is bijvoorbeeld een zeer kwetsbaar en onzeker persoon die zich verschuilt achter een masker van activiteit, dominantie, succes en onderwerping van anderen. Omdat hij weigert zwakte en onzekerheid in zichzelf te zien, probeert hij het kind te dwingen een leider te zijn, moedig en actief te zijn. In plaats daarvan zegt het kind?