Van de auteur: Een kort artikel van mijn website Er zijn dingen bij mensen, in de wereld in het algemeen, die erg vervelend kunnen zijn. Wat onze geest eenvoudigweg weigert te accepteren! Wat voor soort acceptatie is er - integendeel, ik wil deze manifestaties actief bestrijden. Actieve bewoners van de ingangen strijden actief tegen gewetenloze mensen, verantwoordelijke politici hekelen luid en uitdagend de corruptie, ouders accepteren vaak bepaalde eigenschappen van hun kinderen niet, in welke menselijke groep dan ook is er altijd wel iemand wiens gedrag, en soms zelfs het feit van het bestaan, voelde me soms gewoonweg ondraaglijk. En zo verder, enzovoort, enzovoort. Wat kan ik zeggen: het is voldoende om door de straten van de stad te rijden en zelf te zien en te voelen hoe chauffeurs met elkaar omgaan. Heb je je ooit afgevraagd waarom dit gebeurt? Wat is de echte reden? Ik geef toe dat ik niet vaak gelijkenissen als voorbeeld noem. Het lijkt erop dat het niet mijn stijl is. Maar in dit geval zal één gelijkenis veel beter zeggen dan veel rationele argumenten. Hier is het: Er was eens een koning die een enorm paleis bouwde. Het was een paleis met miljoenen spiegels. Absoluut alle muren, vloeren en plafonds van het paleis waren bedekt met spiegels. Op een dag rende een hond het paleis binnen. Toen ze om zich heen keek, zag ze veel honden om haar heen. Overal waren honden. Omdat ze een zeer intelligente hond was, ontblootte ze haar tanden, voor het geval dat, om zichzelf te beschermen tegen de miljoenen honden om haar heen en om ze bang te maken. Alle honden lieten als reactie hun tanden zien. Ze gromde - ze antwoordden haar met een dreigement. Nu was de hond er zeker van dat zijn leven in gevaar was en begon te blaffen. Ze moest zich inspannen, ze begon uit alle macht te blaffen, heel wanhopig. Maar toen zij blafte, begonnen die miljoenen honden ook te blaffen. En hoe meer ze blafte, hoe meer ze haar antwoordden. In de ochtend werd deze ongelukkige hond dood aangetroffen. En ze was daar alleen, in dat paleis waren maar miljoenen spiegels. Niemand vocht met haar, er was helemaal niemand die kon vechten, maar ze zag zichzelf in de spiegels en was bang. En toen ze begon te vechten, begonnen de reflecties in de spiegels ook te vechten. Ze stierf in de strijd tegen miljoenen van haar eigen reflecties om haar heen.