- Wat mis je het meest? Wat mis je? - Ik vroeg het haar, een vrouw van middelbare leeftijd die hulp had gezocht vanwege verlies. Een jaar geleden overleed haar enige vriendin, vijf jaar daarvoor verliet haar man haar, en als ze op de een of andere manier met de scheiding omging, dan het verlies van haar. vriendelijke schouder sloeg het volledig uit, en sindsdien kon ze zichzelf niet meer bij elkaar houden. "Oh, als ik haar had, zou ik haar alles vertellen." Bijvoorbeeld over hoe mijn zoon groeit. Hoe hij zich van mij distantieerde, zich in een schulp verstopte en daar vooral uit tevoorschijn kwam als hij iets nodig had. Soms, alsof hij het vergeten is, opent hij zich en begint zijn indrukken te delen, te glimlachen, iets in zijn gezicht uit te beelden, maar vrijwel onmiddellijk, alsof hij tot bezinning is gekomen, fronst hij en verandert van onderwerp. Ik zou haar dat vertellen Volgens mij ben ik hem een ​​keer kwijtgeraakt. Er was eens, toen het regelen van een persoonlijk leven belangrijker leek dan het leggen van contact met de baby... Ik vertelde haar dat ik nog steeds een manier kon vinden om een ​​inkomen te hebben en tegelijkertijd te doen waar ik van hou. Ja, alles is precies geworden zoals we ooit hadden gedroomd. Ik zou willen zeggen dat ik dit een beetje vreemd vind, omdat ik nooit heb leren geloven dat ik iets waardevols verdien. En zulke geschenken van het lot lijken, ondanks de langverwachte en volhardende ambities voor hen, een onbetaalbare luxe, en het lijkt mij dat ze elk moment kunnen worden weggenomen. Ik zou haar vertellen dat ik een goede kerel heb ontmoet , maar ik kan me niet voorstellen dat de helft van de vrouwelijke organen die verantwoordelijk zijn voor de bevalling al drie maanden ontbreken, maar ik geef niet op en blijf hopen, ik geef tijd en geld aan pogingen, dat zou ik fluisterend toegeven Door tijd en geld te besteden aan eindeloze procedures die zijn ontworpen om mijn gehavende voortplantingssysteem op gang te brengen, heb ik ambivalente gevoelens en denk ik dat het misschien beter zou zijn als we het zouden besteden aan een reis naar Italië. Ik schaam me voor deze gedachten, maar ze bestaan ​​en blijkbaar is dit ook een deel van mij. Ik zou haar willen vertellen dat er elke dag meer en meer van dergelijke onvolmaakte gedachten worden ontdekt in de structuur van mijn ziel. En dat dit niet komt omdat het slechter met mij gaat, maar omdat ik de moed vind om ze aan mezelf toe te geven. En dat het verdrietig en goed tegelijk is. Het is triest dat ik vol zwakheden en tegenstrijdigheden zit, maar het mooie is dat ik mezelf hierover nu niet meer voor de gek hoef te houden: “Zijn er alleen maar verdrietige dingen in je leven?” Is er iets goeds dat je met haar kunt delen? – Ik heb het verduidelijkt. Maar daar zijn vrienden niet voor. En om - over het kwellende, pijnlijke, kwellende. Ze pauzeerde en voegde eraan toe: 'Ze luisterde maar luisterde niet naar mij, ving soms gretig elk woord op, en soms tuitte ze ontevreden haar lippen vanwege onenigheid en onderbrak ze hem heftig. En dan... Dan vertelde ze me hoe haar zoon groeit..." _________________________________________________________________________________ Het overlijden van dierbaren is een moeilijke ervaring. Door ze los te laten, lieten we ook een deel van onszelf los dat nauw verweven was met de wereld van iemand anders die dicht bij ons stond. En misschien is er geen manier om hier doorheen te gaan zonder pijn te ervaren. Maar er is een manier om de pijn te delen. Met iemand die de overledene niet heeft gekend zoals jij, en die niet kan voelen wat jij voelt. Maar - net zo levend en klaar om jou en je pijn 5 minuten of een uur lang in je wereld te nemen, als je geluk hebt; en je de kans geven om je pijn aan deze wereld te geven, terwijl je luistert en je er niet mee bemoeit. Deel. Met dierbaren, met vreemden, met een psycholoog, met papier, met bomen. Met wat er ook maar voorhanden is, met wie dan ook reageert. Spreken. Dit is de enige manier om los te laten, te herstellen en weer tot leven te komen..