Van de auteur: Ik herlees dit artikel drie jaar nadat het is geschreven en ik begrijp dat ik erin ben geslaagd een heel belangrijk mechanisme van opgroeien te beschrijven... Het is moeilijk om afstand te doen van illusies. Kastelen in de lucht zijn sterker dan gewapend beton. Igor Karpov Gebroken van Als hij vastgehaakt lijkt, lijkt de vis altijd meer gevangen . Deze stelling is al een axioma geworden. Deze toestand is echter zeer moeilijk te bepalen. Het gaat daarbij zowel om het begrip contact als om het begrip werkelijkheid. Wat is goed contact en hoe goed is het? Wat zijn de criteria voor goed contact? De situatie is niet eenvoudiger met het tweede concept van dit paar: realiteit. Wat is realiteit? Hoe is zij? Bestaat er überhaupt een objectieve werkelijkheid en hoe objectief is deze? In ons artikel zullen we niet al deze problematische kwesties bespreken, maar zullen we ons alleen concentreren op een van de fenomenen die ons op dit gebied interesseren: idealisering valt in dit geval in de focus van mijn beschouwing. Het beeld is een ‘product’ van perceptie-bewustzijn (een subjectief beeld van de objectieve wereld). Een beeld is altijd een complexe combinatie van objectief en subjectief, materieel en ideaal. Het bevat iets uit de externe wereld - een waargenomen, bewust object en de interne wereld - de persoonlijkheid van het waarnemer-bewustzijn zelf. In het geval van idealisering hebben we te maken met een verschuiving van de focus van het contact van de objectieve realiteit (het waargenomen object) naar de subjectieve realiteit – de persoonlijkheid van de waarnemer. In dit geval wordt het object van de buitenwereld vervormd als gevolg van investeringen in het persoonlijkheidsbeeld van de waarnemer. In het geval van idealisering wordt een object projectief begiftigd met een aantal werkelijk onbestaande positieve eigenschappen. Hierdoor komt het subject – de waarnemer – grotendeels in aanraking met een “geïnvesteerd”, geïdealiseerd beeld van het object, terwijl het contact met het werkelijke object in dit geval zeer problematisch lijkt in dit artikel gaat het vooral om interpersoonlijk contact, meer bepaald contact met belangrijke anderen, naaste mensen. Schendingen van dit soort contact komen het vaakst voor in de psychotherapeutische praktijk. Een van de redenen voor de mogelijke moeilijkheden bij het contact met een geliefde is het fenomeen van de idealisering van deze geliefde, dat we al hebben geïdentificeerd. Wat is er mis met idealisering, vraagt ​​u zich af? Door een ander als beter te beschouwen dan hij werkelijk is, geven we hem immers de kans om anders, beter te worden! De moeilijkheid is dat we bij dit soort perceptie de ander niet als zodanig zien, zoals hij is - anders, anders, en dat we zijn anders-zijn niet accepteren. Dit gebrek aan visie en niet-acceptatie is waar de oorzaak van problematische relaties ligt. Zonder de ander op te merken en niet te accepteren zoals hij is, proberen we onvermijdelijk hem te veranderen, te verbeteren en te perfectioneren. We geven hem daarbij de volgende boodschap: “Je bent niet wat je zou moeten zijn! Word anders en dan zal ik van je houden!” In dit soort houding ten opzichte van een ander is onvermijdelijk een houding ten opzichte van de waarnemer zelf zichtbaar, die hij in de regel heeft geleerd van zijn naaste, belangrijke mensen, meestal zijn ouders. De aanwezigheid van een dergelijke ‘corrigerende houding’ veroorzaakt bij beide partners veel negatieve emoties. Een persoon die vatbaar is voor idealisering toont ontevredenheid, claims, wrok jegens zijn partner, en hij voelt op zijn beurt irritatie, schuldgevoelens, schaamte... Het is niet verrassend dat het niet nodig is om over nabijheid en intimiteit te praten in dit soort relaties. Hoe manifesteert de idealiseringsmentaliteit zich? Laten we eens kijken naar de meest typische uitingen van een dergelijke houding. Ze zijn als volgt: • mensen verdelen in goed en slecht, en de wereld in zwart en wit. De ander wordt ongedifferentieerd waargenomen. Bij het beschrijven van anderen geven zulke mensen hen monosyllabische kenmerken. De kenmerken van de wereld zijn vaak gepolariseerd: óf óf. De wereld wordt gezien als polair, verstoken van schaduwen. • de aanwezigheid van een moralistische houding ten opzichte van anderen en ten opzichte van de wereld. In de oordelen van zulke mensenHet is gemakkelijk om de neiging tot evaluatie te zien; in hun toespraak zijn er veel evaluerende woorden jegens anderen. Soortgelijke houdingen (meestal negatief) zijn te vinden met betrekking tot de wereld. • Het niet accepteren van de wereld en anderen. Een andere persoon heeft verbetering, correctie nodig, er worden hogere eisen en claims aan hem gesteld. De wereld is ook niet ideaal. Als het niet mogelijk is hem te veranderen (ook al slagen sommigen erin, alle revolutionairen zijn idealisten), dan zijn ze beledigd door hem • teleurstelling, waarbij ze anderen en de wereld de schuld geven; Andere mensen en de wereld zijn niet ideaal, bij anderen is er “veel hypocrisie, gemeenheid...”, en “de wereld is verre van perfect” • de positie van de consument in relatie tot anderen en tot de wereld. Een ander – moet (anders zijn, geven, veranderen...). Er kan een houding zijn van positieve verwachting ten opzichte van de wereld (er zou iets aangenaams en onverwachts moeten gebeuren: het winnen van de loterij, een erfenis, gewoon een "gratis geschenk"). In een situatie van teleurstelling over de wereld is er een houding van negatieve verwachting - "je krijgt niets goeds van de wereld"; Hoe kun je het fenomeen van idealisering in hechte relaties ontdekken? relaties. Daarnaast kunnen we een aantal specifieke criteria identificeren voor idealisering in dit soort relaties. Hier zijn ze: • relaties in een koppel zijn verticaal. Als we het hebben over huwelijksrelaties, dan zijn dergelijke huwelijken complementair of complementair in rolposities. Er zijn verschillende soorten complementariteit mogelijk: “Vader-Dochter”, “Moeder-Zoon” (zie meer in detail het artikel “Complementaire huwelijken” https://www.b17.ru/article/5943/?prt=3041); Het paar wordt gedomineerd door de "behoeften van kinderen". Meestal zijn dat de volgende: in acceptatie, in onvoorwaardelijke liefde, erkenning en aandacht, in zorg. De partner moet in de eerste plaats aan deze behoeften voldoen. • Bij een koppel zijn er problemen met de 'behoeften van volwassenen': nabijheid, intimiteit. De aanwezigheid van “kinderlijke behoeften” in een relatie bij een koppel is geen indicator voor de onvolwassenheid van deze relatie; een dergelijke indicator zal eerder de afwezigheid van “volwassen behoeften” in een koppel zijn; overheersende houding van ‘nemen’. Omdat het evenwicht in de ‘nemen-geven’-relatie wordt verstoord, worden partnerschappen onmogelijk; • De overheersing van negatieve emoties in de relatie: wrok, irritatie, woede, schuldgevoelens, schaamte Voorbeeld uit de praktijk. De cliënt - laten we haar Olga noemen - kan haar man niet vergeven dat hij haar tijdens het zwangerschapsverlof heeft verlaten (hij lette niet genoeg op haar en het kind, hij ging uit en dronk). Olga heeft veel wrok en klachten tegen haar man - ondanks het feit dat hij de afgelopen drie jaar op alle mogelijke manieren heeft geprobeerd zijn schuld te 'verzoenen' - kan ze hem niet vergeven en 'het is onwaarschijnlijk dat hij hem ooit zal vergeven. ” Bij het paar bestaat er volgens de cliënt geen hechte, vertrouwensrelatie, er is geen intimiteit, inclusief problemen met seks. Volgens Olga is de man de schuldige van alles, die op de een of andere manier moet veranderen, anders moet worden - attenter, zorgzamer, moediger, gevoeliger... Hij zou meer moeten verdienen, meer tijd met haar en het kind moeten doorbrengen, minder aandacht aan zijn kind moeten besteden ouders... Veel ontevredenheid Olga onthult ook haar houding tegenover de familieleden van haar man, haar werk, haar superieuren en, in het algemeen, tegenover “...een wereld die oneerlijk tegenover haar is.” De plichtspositie ten opzichte van haar - haar man, zijn familieleden en de wereld - is duidelijk zichtbaar. De eigen bijdrage aan relaties en de eigen verantwoordelijkheid worden ontkend. Het leven kan, in haar overtuiging, veranderen als anderen veranderen, maar Olga zelf zou niet moeten veranderen: "Wat heb ik hiermee te maken?" Hoe wordt dit normaal gevormd? Idealisatie van het object van gehechtheid is een natuurlijk en noodzakelijk proces in de ontwikkeling van een kind. Ouderfiguren worden door hem in eerste instantie geïdealiseerd. En dat is niet verrassend: mama en papa worden door de baby gezien als almachtige tovenaars die alles voor het kind weten en kunnen doen. Dit is erg belangrijk, omdat het kind nog zoveel te leren heeft, en hiervoor moeten belangrijke objecten een onbetwistbare autoriteit hebben. Nog een belangrijke functie van oudersis ook een functie van het verzachten van de ervaring van het kind om de realiteit te ontmoeten. Het kind kan het nog niet weerstaan ​​(realiteit) en de ouders zijn een soort buffer, die voor hem een ​​veilige, grotendeels kunstmatige, ‘sanatorium’-woonplek creëren. Maar dit mag niet altijd zo blijven. Het kind groeit op en naarmate hij ouder wordt, komt hij onvermijdelijk in aanraking met de echte wereld en andere objecten van deze wereld, en dit zal hem onvermijdelijk leiden tot teleurstelling in zijn ouders en de wereld: de-idealisering. Verstandige (vaak niet uit het lezen van boeken over het opvoeden van kinderen, maar uit de natuur) ouders bemoeien zich niet met dit proces. Ja, dit vereist niet veel - niet proberen ideale ouders te zijn, mensen, gewoon 'goed genoeg ouders' zijn (de term van Winicott) en gewone mensen. Een kind dat met zulke ouders omgaat, wordt onvermijdelijk geconfronteerd met de feiten van zijn niet-idealiteit , en zij helpen hem op hun beurt ook de niet-ideale wereld te ontmoeten, beschermen hem (het kind) steeds minder tegen de echte wereld naarmate hij ouder wordt, en organiseren ‘ontmoetingen’ met hem in de vorm van geleidelijke overstap naar de echte wereld. kind krijgt steeds meer verantwoordelijkheid. Het proces van de teleurstelling van een kind in zijn ouders – de-idealisatie – is een voorwaarde om hen te ‘ontmoeten’ als levende, menselijke, niet-ideale objecten. Omdat dit allemaal langzaam en geleidelijk gebeurt, is zo'n ontmoeting pijnloos voor het kind. Het kind krijgt, als resultaat van een dergelijke vaccinatie met de werkelijkheid, geleidelijk een inenting met de werkelijkheid. Naarmate hij ouder wordt, ontwikkelt hij een min of meer adequaat beeld van de werkelijkheid, dat nog steeds niet verstoken is van subjectiviteit en individualiteit. Dit is een natuurlijk proces waarin het kind normaal gesproken een goed contact ontwikkelt met de werkelijkheid en haar objecten. In welke gevallen is de-idealisatie onmogelijk of problematisch om de volgende redenen: • Ouders waren ideaal en bleven ideaal Hierdoor is het kind niet in staat hen “van de troon te werpen”; hij blijft er zeer sterk aan gehecht. Een frequente begeleiding van dergelijke relaties is een sterk gevoel van schuld en schuld bij het kind jegens zijn ouders. Soms is de-idealisering onmogelijk in relatie tot een van de ouders – de meest onberispelijke. Meestal zijn dit paren - "dochter - vader" en "zoon - moeder". In het eerste geval (de dochter van de vader) hebben we te maken met de sterke gehechtheid van de dochter aan haar vader, die voor haar beladen kan zijn met haar onvermogen om een ​​waardige man (meer waard dan haar vader) te ontmoeten. Uiteindelijk blijft de dochter altijd trouw aan de enige man: haar vader. Zelfs nadat ze getrouwd is, zet ze haar vader op de eerste plaats, en daarna haar man. Loyaliteit aan haar vader komt al tot uiting in het feit dat ze bij het huwelijk niet de achternaam van haar man aanneemt, waardoor wordt benadrukt dat ze ‘de vrouw van haar vader’ is. Een soortgelijk beeld komt naar voren in het geval van de ‘zoon-moeder’-gehechtheid. In het hierboven beschreven geval is idealisering alleen van toepassing op een significante ander, terwijl de wereld vrij adequaat kan worden waargenomen. • Ouders zijn in dit geval vroeg overleden. Dit is een tragisch scenario. Bij het overlijden van een ouder/ouder wordt het proces van de-idealisering abrupt onderbroken en heeft het kind vrijwel geen kans het ideaalbeeld van de ouder te vernietigen. Vaker gebeurt dit in het geval van het verlies van een van de ouders, dan blijft zijn beeld voor altijd ideaal in de geest van het kind. In dit geval worden er al op volwassen leeftijd zeer hoge eisen gesteld aan de potentiële partner; ze proberen hem te ‘passen’ in het beeld van een ideale ouder dat in de geest bestaat. Voor een kind is dit een traumatische ontwikkeling van gebeurtenissen - de wereld wordt door hem gezien als oneerlijk en wreed, en de toekomstige partner zal worden belast met ouderlijke functies om de wereld te stabiliseren die ongebruikelijk voor hem zijn. • De ouders zijn zeer dramatisch veranderd. Door dergelijke onverwachte veranderingen kon het kind zich niet aan deze gang van zaken aanpassen. Meestal gebeurt dit als gevolg van een aantal crisissituaties in het gezin, bijvoorbeeld de geboorte van het volgende kind,ernstige ziekte van een ouder, enz. In het geval van de geboorte van een ander kind verandert de situatie voor het eerste kind bijvoorbeeld dramatisch. Zijn ouders besteden niet meer zoveel aandacht aan hem als voorheen en beschermen hem niet langer tegen de wereld. Een nieuwe, ongebruikelijke, ongemakkelijke wereld en ouders die op scherpe en onverwachte wijze ‘slecht’ zijn geworden ‘stormen’ in het gevestigde, vertrouwde leven van het kind, waardoor zijn oude wereldbeeld wordt vernietigd en hij, als gevolg van deze omstandigheden, moet snel opgroeien. Niet elk kind kan zo'n schok overleven; sommige kinderen worden gesplitst in 'goed' en 'slecht', wat ten grondslag ligt aan een polaire perceptie van de werkelijkheid de-idealisatie van een van de ouders, bijvoorbeeld in een situatie van echtscheiding, wanneer de moeder de vader van het kind devalueert. In dit geval blijkt ook het beeld van de vader opgesplitst te zijn in ‘slecht’ en ‘goed’ en dan is in het daaropvolgende volwassen leven een constante zoektocht naar een ‘goede’ vader mogelijk. Ouders beschermden het kind tegen de wereld in Op alle mogelijke manieren kwam het kind tijdens zijn ontwikkeling in aanraking met een kunstmatig gecreëerde wereld, een soort wereldreserve. In zo'n situatie had hij geen contact met de echte wereld, en het beeld dat hij van de wereld vormde blijkt verre van de echte wereld. Het is niet moeilijk je voor te stellen welke schokken iemand te wachten staat als hij de werkelijkheid tegenkomt! Wat alle varianten van verstoring van het de-idealiseringsproces gemeen hebben, is dat het kind een scheiding van de werkelijkheid ontwikkelt; Zijn beeld of beeld van de wereld en het beeld van een andere persoon worden sterk vertekend, wat zijn proces van contact met de wereld en met anderen aanzienlijk bemoeilijkt, waarbij ‘ontmoeting’ als zodanig eenvoudigweg onmogelijk wordt. Het resultaat van zo'n vertekend beeld van de wereld en het beeld van een andere persoon zijn verschillende soorten problemen in relaties met een andere persoon en met de wereld. Een voorbeeld uit de praktijk. Een levendige illustratie van de verstoring van het proces van de-idealisering en, als gevolg daarvan, de vorming van een ideale houding ten opzichte van de wereld is het verhaal van een cliënt - laten we haar Marina noemen. In haar levensgeschiedenis liggen verschillende oorzaken en factoren ten grondslag aan het beschreven fenomeen. Marina verloor op 8-jarige leeftijd haar vader, aan wie ze sterk gehecht was. Marina vertelt met veel liefde en bewondering over haar vader. Na de dood van haar vader veranderde de moeder dramatisch volgens de cliënt, het was alsof ze vervangen was: ze begon te drinken, bracht dronken groepen het huis binnen, liet de kinderen volledig in de steek, begon ze wreed te behandelen; Versla hun. Marina moest snel volwassen worden. Haar onlangs welvarende leven, vol liefde, acceptatie en bewondering van haar vader, veranderde plotseling in een nachtmerrie. Alle verantwoordelijkheden in huis en het opvoeden van haar jongere broer vielen op de schouders van haar kinderen. Marina zocht therapie vanwege slaapproblemen; ze werd gekweld door nachtmerries. In haar leven omringde Marina zichzelf met een groot aantal mannen, wier belangrijkste kwaliteit toewijding aan haar en betrouwbaarheid is. Ze kan het met geen van haar exen uitmaken en houdt ze voor zichzelf. Elk van hen is volgens haar bereid om op haar eerste verzoek naar haar toe te snellen. Maar geen van hen is naar haar mening geschikt voor haar als toekomstige echtgenoot - bij niemand kan ze zowel betrouwbaarheid als oprechtheid vinden. Op 30-jarige leeftijd ziet Marina eruit als een tiener en voelt ze hetzelfde. Bij therapeutisch contact gaat ze terug naar een nog jongere leeftijd: ze klaagt erover dat de wereld oneerlijk jegens haar is, huilt veel, kijkt de therapeut aan met ogen vol gebed en tranen. Vanaf de eerste contactmomenten wordt de therapeut geïdealiseerd, waardoor hij als specialist en als persoon veel vooruitgang kan boeken. Bij de therapie van cliënten die vatbaar zijn voor idealisering kunnen de volgende strategische werkgebieden worden onderscheiden: • het overwinnen van infantilisme; verantwoordelijkheid aanvaarden; • een ontmoeting met de werkelijkheid organiseren. Infantilisme overwinnen Het beeld van de wereld van een persoon die vatbaar is voor idealisering is in veel opzichten 'kinderachtig'. Zo’n volwassene is niet in staat ontwikkelingsproblemen op te lossen,