Meestal uiten ouders, die zich voor advies tot een psycholoog wenden, soortgelijke klachten: het kind is ongehoorzaam geworden, luistert niet naar mij, doet alles uit wrok. Al deze ongehoorzaamheid veroorzaakt natuurlijk veel ongemak voor de ouder zelf, maar ook voor opvoeders en leraren. Laten we dus proberen erachter te komen wat ongehoorzaamheid is, wat erachter schuilgaat en hoe we ermee om moeten gaan. Ik stel voor om naar de etiologie van dit woord 'gehoorzaamheid' te kijken: luister, luister, hoor. Dit betekent dat het kind moet luisteren naar de ouder, zijn woorden, verzoeken en opmerkingen. Luister en luister naar de eisen van de ouders, maar er lijkt hier geen sprake te zijn van vervulling, nietwaar? Gebaseerd op de etiologie van het woord. Dan blijkt dat de ouder geen gehoorzaamheid, maar onderwerping van het kind verlangt, zodat hij al zijn instructies onvoorwaardelijk en onmiddellijk uitvoert, want dan raakt hij op zijn gemak, heeft hij geen onnodige aandacht en gedoe nodig, is dit niet wat? waar elke ouder naar streeft? Dan rijst de vraag: waar is het kind zelf? Waar is zijn houding ten opzichte van de bevelen van zijn ouders? Waar zijn zijn wensen? Waar is de persoonlijkheid? Achter het gezag van de ouder ontbreekt de persoonlijkheid van het kind; hij voert als een robot instructies uit, maar hij is er! En het kind heeft verlangens en behoeften, omdat hij ook een persoon is, maar die zitten ergens diep van binnen, en ze zullen zeker ergens in de adolescentie naar buiten komen en wild bloeien. Ouders zeggen meestal over zulke kinderen: "Hij was een normaal kind, er waren helemaal geen problemen met hem, waar kwam dit allemaal vandaan?" en de “slechte” invloed van vrienden de schuld geven. Wat is gehoorzaamheid dan? Waar liggen de grenzen van gehoorzaamheid en wat moeten ouders doen met ongehoorzame kinderen? Als je iets heel graag wilde, maar je moeder zei dat je het niet moest doen. Welke gevoelens vergezelden je? Ergernis, misschien wrok, woede. En waarom? Omdat je een verlangen had (bijvoorbeeld snoep eten), stoorde niemand dat, en aan de andere kant zei mama dat je alleen snoep mag eten na het eten. Alles barstte, alles ging verloren, het werd voor onbepaalde tijd uitgesteld. Hoe te zijn? En dit is waar het zich manifesteert - onze unieke individualiteit: iemand voldoet snel aan de voorwaarden van moeder en krijgt het gewenste snoepje, iemand speelt vals en eet dit snoepje nog steeds voor de lunch, iemand overtuigt moeder. We zijn allemaal verschillend en iedereen heeft zijn eigen aanpak om zijn doelen en verlangens te bereiken. Het blijkt dat ongehoorzaamheid in de eerste plaats een uitdrukking is van de individualiteit van het kind, de bescherming van iemands grenzen, iemands behoeften en verlangens, misschien wel iemands angsten. Wat moet je dan doen? Als je aan al zijn verlangens en grillen toegeeft, zal er ook niets goeds van komen, toch? Zeker! Kinderen streven er immers naar om voortdurend de grenzen te verleggen van wat is toegestaan, en hun verlangens groeien en worden duurder. Probeer daarom het volgende: Regels. Elk huis en gezin heeft bepaalde regels, openbaar en onuitgesproken. Wanneer een nieuw gezin wordt geboren - twee gevormde mensen, opgegroeid in totaal verschillende gezinnen, beginnen samen te leven, er ontstaan ​​​​vaak conflicten, waardoor de regels van dit specifieke gezin worden gevormd. En als er een kind verschijnt, moeten de regels duidelijker, beter gevormd en begrijpelijker worden voor het kind. Heel vaak vertrekken we in overleg vanuit dit punt. Omdat de ouders deze regels zelf kennen, lijken ze het aan het kind te hebben verteld, maar voor hem blijven ze vaag, of het komt voor dat moeder iets verbiedt, maar vader staat het toe, of grootmoeders, die meestal veel toestaan. Daarom: De regels moeten duidelijk, geformuleerd en begrijpelijk zijn voor uw kind. De regels moeten absoluut en zonder uitzondering worden nageleefd door alle gezinsleden die in hetzelfde huis wonen. Vanaf het moment van discussie worden de regels voortdurend nageleefd. Hoe regels maken? Omdat visueel-figuratief denken het meest effectief werkt bij kinderen, is het noodzakelijk dat iedereen die in huis woont op een mooie avond bij elkaar komt en deze regels punt voor punt op schrift stelt (kan op Whatman-papier of op een A3-blad). Als het kind nog niet kan lezen, moet je naast elk item tekenen.