Ik ben verrast en tegelijkertijd bewonderd door ons (menselijke) vermogen om te roepen en te reageren op alles wat er in de samenleving gebeurt. Het mechanisme van onze reacties is interessant, omdat we niet alles zien, horen en aandacht besteden, maar selectief. En ons verbazingwekkend wijze lichaam maakt deze selectie met verbazingwekkende nauwkeurigheid, wat onze toestand weerspiegelt. Er kwam eens een vrouw op consultatie, en op de drempel van het kantoor begon ze te praten over een situatie die ze vijf minuten geleden in de bus had gehoord. Er zaten genoeg emoties in haar verhaal, en daarom luisterde ik aandachtiger naar haar tekst. Korte samenvatting van het verhaal: een zekere Maria Ivanovna controleert voortdurend het gedrag van haar schoondochter. Cliënt: En waarom controleert ze haar, ik weet niet waarom, ik hoorde het gesprek en het deed me zoveel pijn : Wat heeft je precies pijn gedaan? Cliënt: Ik weet het niet, wat voor onzin. Nou ja, ze controleert haar schoondochter, maar hoe zit het met mij? Dit is op de een of andere manier onaangenaam. Ik ben niet getrouwd, ik heb geen schoonmoeder, ik heb niemand om mee te vergelijken. Psycholoog: Wat vind je precies niet leuk? Cliënt: Nou, iets dat voortdurend onder controle wordt gehouden. Psycholoog: Was er een situatie in uw leven waarin u voortdurend onder controle werd gehouden? Cliënt: Dat weet ik niet meer. Mijn ouders vertrouwen mij. Ik ben een volwassen en onafhankelijke psycholoog: Wat denk je dat er met die vrouw zal gebeuren als haar schoonmoeder geen controle over haar heeft? Cliënt: Nou, ze zal waarschijnlijk vrij en succesvol zijn. Het gevoel dat haar schoonmoeder ‘haar kans op succes doodt’. Psycholoog: Wat is jouw houding ten opzichte van jouw succes? Cliënt: Alles gaat goed met mijn succes, interessant werk, vrienden. Psycholoog: Wat betekent de uitdrukking ‘doden? de kans op succes” voor jou betekent? Cliënt: Ik begrijp het niet...Psycholoog (ik stel voor dat de cliënt naar een lege stoel gaat): Stel je voor dat je precies op deze stoel zit op het moment dat je er kennis mee maakte. de staat van ‘het doden van de kans op succes’ (de cliënt beweegt). Wat voel je nu, hoe oud ben je, wat gebeurt daar, wat en wie om je heen... Cliënt: Het gevoel dat ik 14 jaar oud ben, en... (de cliënt begint te huilen, heeft moeite met ademhalen, en herinnert zich een verhaal uit de oude school). Het mooie van psychologische verdedigingen is dat in situaties waarin je je interne conflict niet eens verwacht, onze interne spanning zich op elegante wijze verbergt en heel goed aanvoelt. En laat deze spanningen tijdelijke gasten in ons leven zijn.