– Ik kan niet gaan reizen zonder mijn man (maar we kunnen het niet samen doen, hij wil nergens heen). Hij kan niet alleen gelaten worden, hij zal niet in staat zijn zijn eigen was te doen of voedsel te koken. Als hij wil eten, als hij schone kleren nodig heeft, zal hij het leren. Ja, als hij iets kapot maakt , dan is het mijn schuld.**** – Zoon zit thuis, wil niet werken, wat moet ik doen? Ik heb medelijden met hem.**** – Mijn dochter heeft geen man, ze is alleen met een kind, ze betaalt niet genoeg voor haar werk. Ik help mee met mijn pensioen en laat weinig voor mezelf over. Ik stel voor dat ze van baan verandert, maar ze is bang om iets te veranderen, bang voor interviews. - Stop met het geven van geld. - Wat als het niet helpt, het is jammer, ze zullen honger lijden! regelmatig klanten. De oplossing ligt aan de oppervlakte, maar er zijn angsten, medelijden en twijfels. En ik begrijp deze ervaringen. Ik heb zelf een soortgelijke situatie gehad. Moeder was altijd onder haar vader, ‘stiller dan water, lager dan het gras.’ Een echte lafaard, om het maar eens bot te zeggen. En nu hebben hij en zijn vader een ander probleem. Moeder klaagt, vraagt ​​dan en eist dan dat ik, als oudste zoon, met mijn vader praat, hem wat verstandigs aanspreek en hem, indien nodig, intimideer, zodat hij mijn moeder halverwege over één kwestie ontmoet. Maar zelf durfde ze er nog steeds niet met hem over te praten, ze was bang, ze wist niet hoe. En ik moet mijn moeder een beetje helpen, haar steunen, mijn vader op haar plaats zetten als hij de ‘arme’ moeder onderdrukt. Ik ben geen ongevoelige domkop, ik maakte me zorgen om haar. Soms drongen haar klachten zo diep door dat haar hand uitstak om haar vader te bellen. “Ik moet, ik moet, ik moet!”, het raakte me in mijn hoofd. Maar ik begreep ook dat mijn moeder zelf moest leren: communiceren, haar mening overbrengen, conflicten oplossen (als ze zonder geweld plaatsvinden, natuurlijk). Daarom saboteerde ik zachtjes haar verzoeken, hielp haar om zich op het gesprek af te stemmen, stelde voor hoe het kon worden uitgevoerd en besefte dat ze geen concrete acties van mij kon krijgen (en dacht waarschijnlijk dat ze een zoon had grootgebracht van wie ze niet kon verwachten hulp op haar oude dag) - maar uiteindelijk ging mijn moeder alles zelf doen - ze bracht haar standpunt naar voren, besprak het en kreeg van haar vader het antwoord dat ze had gepland. En toen belde ze, als een klein meisje, terug en pochte over haar moed en het resultaat van het gesprek. Dit betekent natuurlijk niet dat ze nu alle verdere zaken zelf zal beslissen. Hij zal waarschijnlijk meer dan eens bellen en om iets vragen. Maar ze heeft steeds meer succesvolle ervaring met het zetten van zelfstandige stappen. Ik zal op hem vertrouwen bij het verder saboteren van haar verzoeken, zodat ik me in haar relatie met haar vader meng. Wat als ze nooit had besloten haar vader te benaderen en te praten? Nou, ik zou bij mijn 'gebroken trog' blijven. Wat als ik stop met het geven van geld, en het kind begint te verhongeren? Wat als... Je kunt zoveel van deze 'En als'-zinnen bedenken als je wilt. Jij en ik hebben een rijke fantasie. Naar mijn mening zou de sleutel in dergelijke gevallen iets anders moeten zijn: 1. Relaties tussen volwassenen.2. Haal de kroon van de Redder (of de beschermende kip) van het hoofd en laat de persoon zijn eigen leven binnengaan. Maar dit is mijn kind. Maar dit zijn mijn ouders. Maar dit is de vader van mijn kinderen! De jure - een kind (ouder, echtgenoot) is de facto een volwassene die ervoor kiest om precies zo te leven. En wat – helemaal geen hulp, geen ondersteuning? of ouder “kind”, echtgenoot “kind”) verschillen van elkaar. Wat denk je??