Van de auteur: Ah, het is niet moeilijk om mij te misleiden! Ik ben zelf blij dat ik ben misleid! Poesjkin A. S... Vandaag heb je een onbeduidende teek vervalst - en morgen lieg je voor de rechtbank (niet meer of minder - strafrechtelijke aansprakelijkheid)... Dus, van de recente :) Leugens... Een constante metgezel van ons leven! En denkt iemand na over de invloed van liegen op de persoon die liegt? Nee, niet over interpersoonlijke relaties, waar dit fenomeen ooit (en gelukkig, zo niet voor altijd!) verscheen, niet op iets dat met een andere persoon werd gedeeld, maar op de leugenaar zelf. Vandaag zou ik aandacht willen besteden aan de precieze invloed van een leugen op de persoon die de leugen rechtstreeks veroorzaakt. Omdat we hier onze aandacht precies richten op de destructieve kenmerken van een leugen, zullen we onmiddellijk het volgende punt opmerken. Namelijk: elke leugen is negatief van aard, en elke leugen is destructief van aard. Het is interessant: in bijna elke classificatie van soorten leugens neemt een leugen ‘voor het algemeen belang’ een speciale plaats in. Het is duidelijk dat degene die dit in wezen onopvallende type leugen voor het eerst zo noemde, zich concentreerde op de motivatie van de leugenaar, en niet op de ‘gevolgen’, en niet op wat zo’n leugen inhoudt. Maar voor degenen die het in een bepaalde situatie gebruiken, wordt een leugen meestal gezien als ‘helpend’, ‘verzachtend’, ‘faciliterend’. Graaf echter dieper en je kunt nauwelijks een voorbeeld vinden van een leugen die daadwerkelijk in plaats daarvan wordt gepresenteerd de echte informatie heeft niet alleen goede bedoelingen, maar dit goede leidt er ook toe. Het is duidelijk dat we enkele radicale voorbeelden kunnen bedenken, zoals het verbergen van een fatale diagnose, enz. Maar in de eerste plaats: waarom tot het uiterste gaan als ‘leugens om bestwil’ veel populairder zijn in totaal verschillende situaties. Ten tweede, zelfs deze, zoals ik ze noemde, radicale voorbeelden - en wie weet wat er zou zijn gebeurd en hoe, als je in dergelijke situaties nog steeds niet je toevlucht had genomen tot leugens?! Als we zeggen 'het zou nog erger zijn', redeneren we in termen van 'hoe het zou zijn als dat zo was', en een dergelijke redenering is altijd zeer twijfelachtig. Maar laten we eens kijken waarom leugens destructief zijn, en of dit zo is (als er natuurlijk twijfelaars zijn) – heel eenvoudig via de universele triade van emotioneel-cognitieve-gedragsmatige componenten. Dus het emotionele niveau. Hoe werkt liegen hier? Iemand die liegt is angstig, maar vaak is de aard van deze angst voor hem onbegrijpelijk en wordt hij niet beseft. Hij vertoont dus verhoogde prikkelbaarheid en ervaart voortdurend ongemak. Waarom merkt iemand de aard van zijn ongemakkelijke, angstige toestand niet op? Het gaat allemaal om het over elkaar heen leggen van meerdere bronnen. Als iemand alleen maar verbaasd zou zijn over het feit dat hij loog, zou alles eenvoudig zijn. Maar hier hebben we het volgende. Ten eerste betekent het, omdat iemand zijn toevlucht heeft genomen tot liegen, dat de situatie zelf (die hij verbergt of verdraait) op de een of andere manier niet bij hem past - dit is het eerste waarover hij ontevredenheid, ontevredenheid en ongemak voelt. Om de een of andere reden kan hij het zich niet veroorloven iets te presenteren zoals het is - misschien bezorgt dit 'iets' hem een ​​gevoel van schaamte en schuldgevoel. Dit alleen al is meer dan genoeg om je niet meer ontspannen en ‘soepel’ te voelen. Ten tweede maakt de leugenaar zich begrijpelijkerwijs zorgen over het feit dat hij op een leugen zal worden betrapt, dat de waarheid aan de oppervlakte zal komen. Het is evenzeer duidelijk dat als je hierover nadenkt, de gevoelens die door de werkelijke situatie worden veroorzaakt (schaamte, schuldgevoel) sterker worden. Ten derde: als de persoon die liegt zich schaamt voor zijn leugens, worden aanvullende overeenkomstige morele ervaringen gelaagd en lijdt de persoon onder het feit zelf te liegen. Als gevolg hiervan verkeert de persoon in, laten we zeggen, ‘gemengde’ angst. Naarmate het generaliseert, is het niet langer gebonden aan iets specifieks, en blijft de persoon achter met een gevoel van angst, maar hij is zich er niet van bewust waar het precies mee verband houdt? In zijn hoofd werkt de volgende keten: hij vermomde een ongewenste situatie met een leugen, wat betekent dat deze niet lijkt te bestaan; aangezien er geen sprake is van een ‘soort van’ situatie, mogen er ook geen gevoelens aan verbonden zijn (schuldgevoel, schaamte). Zo raakt de gegeneraliseerde angst afgesneden van zijn bronnen, maar uiteraard zonder te verdwijnen. 🙂